 |
| ||||
|
De dubbele wand, dacht Murox, terwijl hij zijn luminescentie gebruikte om iets te kunnen zien in de nauwe, van nature duistere ruimte. Hoe origineel. Hij wist dat hij tussen de wanden van de zitkamer en de bibliotheek door moest zwemmen om de opening aan de kant van de laatstgenoemde ruimte te vinden. Alles bleek precies te kloppen met wat hij eerder gelezen had: vlak boven de bodem van de geheime gang vond hij een luik dat zich eenvoudig liet openen, waarbij hij een gedeelte van een gevulde boekenplank de verborgen ruimte in draaide. Voorzichtig stak hij zijn hoofd door de ontstane opening, en hij ontspande zich. De magister bevond zich in ieder geval niet in het achterste pad. Geruisloos en zonder zijn verlichting te voeren zwom Murox de bibliotheek binnen, waarna hij het paneel weer zorgvuldig achter zich sloot. Prinses Lidhia had hem het kunstje geleerd om onopvallend tussen de boekenkasten en het plafond te gaan zwemmen. Op die manier verkende hij nu ook het terrein. Bij het langzaam passeren van de derde rij boekenkasten viel zijn oog op de magister, die in het midden van de bibliotheek aan de leestafel zat. Hij had een aantal zacht glanzende werken geopend voor zich. Behoedzaam trok Murox zich aan de bovenranden van de kast verder naar de open plek toe, waar de magister nietsvermoedend zat te lezen. De boekenkast vormde een mooie rustbank en bood de insluiper een prachtige schuilplaats van waaruit hij zijn rivaal ongemerkt kon bespieden. De magister ging overduidelijk zó in zijn studie op, dat hij niets gemerkt had van het onvermoede bezoek. Terwijl hij zijn aandacht afwisselend tussen de boeken vóór hem verdeelde, mompelde Toenak zo nu en dan enkele woorden alsof hij voorlas of hardop nadacht. Murox spitste zijn oren in een poging de magister te kunnen verstaan, maar dat lukte niet, tot zijn irritatie. Hij moest dichterbij zien te komen. Langzaam en voorzichtig liet hij zich terugglijden door het water boven de zware stellage. Er was een route die hem tot vlak achter de magister zou brengen, maar dat zou hem binnen het gezichtsveld van de lezende grijsaard brengen. Hij besloot het er echter op te wagen: Toenak was zo verdiept in zijn studie, heen en weer kijkend tussen de verschillende teksten, dat hij er waarschijnlijk tòch niets van zou merken. Murox was vastbesloten te ontdekken waarvoor deze man zich in alle vroegte in die bibliotheek had verstopt — met wachters voor de deuren en een verzoek om niet gestoord te worden. Daar moest meer achter zitten. Wellicht had hij de oplossing gevonden van het raadsel rond de gesteldheid van de prinses! Murox bedacht dat het hem zeer welkom zou zijn om zo vroeg mogelijk te weten te komen wat dat zou zijn, zodat hij er zijn voordeel mee kon doen… Uiterst voorzichtig liet hij zich aan de kopse kant van de kast in de schaduw zakken, zodat de hele constructie tussen hem en de magister in stond. Hij durfde nu niet meer langs het plafond te zwemmen: de magister mocht eens opkijken, dan zou hij een direct in het oog springende schaduw vormen, als een walvis tegen de waterspiegel! Met een omtrekkende beweging zwom hij achter de kasten langs, terug naar waar het verborgen luik zich bevond. Van hier uit kon hij in een rechte lijn naar de tegenoverliggende hoek aan die kant van de bibliotheek zwemmen. Het risico was echter, dat de magister juist opzij zou kijken op het moment dat hij langs de open plek zou zwemmen. Een afleiding? bedacht hij, maar hij moest het feit onder ogen zien dat hij geen briljant strateeg was. Daarbij: iedere manoeuvre in die richting zou de magister op zijn gezelschap attenderen. Hij zwom door het gangpad tot aan het punt waar de achterste kast ophield en de open ruimte begon: een leegte van bijna vier meter, die voor Murox aanvoelde alsof hij het zonder pantser, zonder ioloy en met blote handen moest opnemen tegen een aanvallende haai… Gelukkig waren de randen van de bibliotheek het minst helder verlicht. Hij besloot om vlak boven de bodem te zwemmen, waar hij nauwelijks verlicht zou worden en niet door de verduistering van de korrelig reflecterende titels op sommige werken in het wandmeubel zou worden verraden… Op zijn handen voortbewegend en met ingehouden waterhaling gleed hij vlak boven de bodem het leeseiland binnen. Daarbij hield hij de nietsvermoedende magister scherp in het oog. Hij voelde zich naakt en kwetsbaar, terwijl hij geruisloos en omzichtig op zijn vingertoppen voort trippelde. Toenak leek genoeg afleiding te vinden in zijn boeken om niets van zijn omgeving te bemerken. Nog steeds mompelde hij onverstaanbare dingen. Murox keek even op naar de kast die vlak achter de magister stond: zijn doel! Nog één meter, en dan zou hij de veilige coulissen weer bereikt hebben! Nog een halve meter… Een boekenkast ontnam hem het zicht op de lezende magister, maar vanaf zijn schouders was hij nog zichtbaar… „Ahem!” schraapte Toenak plotseling luid zijn keel. Murox bevroor… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Spannend! Zou de magister het doorhebben? En wat zou hij dan zeggen? Beter nog: hoe redt Murox zich daaruit? 
Schrijf lekker door! 
