 |
| ||||
|
Gabriëlle was stil tijdens de korte rit naar het politiebureau. Vanaf de achterbank staarde ze nors naar buiten. Ze zat zich voor te stellen hoe ze meteen vanaf het politiebureau naar huis zou lopen om de confrontatie met Elize uit de weg te gaan. Ze zou wel een smoesje weten te bedenken. Huiswerk, bedacht ze. Dat werkt altijd bij pa, en zal wel een goede indruk maken bij meneer Den Engel. LaCroix zette de Honda op een van de vrije parkeerplaatsen bij het modern ogende hoofdkantoor van de politie, dat vlakbij het centrum was gebouwd. „Misschien is het beter als ik hier in de auto blijf wachten,” stelde hij voor. „Dan kunnen jullie haar ophalen.” Hij draaide zich half om en ving daardoor de opstandige blik van zijn dochter bij die woorden op. Gabriëlle kreeg een vragende blik van haar vader te verwerken. Ze stamelde: „Ik wilde eigenlijk… Ik heb nog huiswerk…” — maar haar ingestudeerde argumentatie liep vast. „Gabriëlle, ik weet dat jij en Elize al een tijdje niet zoveel meer met elkaar omgaan,” begon haar vader al. Je moest eens wéten, dacht zij nukkig. „…maar dit lijkt mij niet echt een moment om je huiswerk als smoes te gebruiken.” Gabriëlle voelde zich betrapt en verschoot van kleur. Den Engel stapte intussen uit en sloot het portier om buiten de auto de uitkomst van het gesprek af te wachten. Dat gesprek vond overigens niet plaats: LaCroix’ telefoon ging over op het moment dat hij zijn mond opende om Gabriëlle een ingewikkelde vraag te stellen. Saved by the bell, dacht ze, maar dat pakte anders uit. Met een grom in de richting van zijn toestel en een kort „Peter!” nam haar vader op. „Ja, hoi. Toch geen spoedje, hè?” Nog geen tel later trok hij een vies gezicht en zei: „Nou, nee, eigenlijk niet. Maar ja, het is niet anders. Bij wie? — O. Wéér die stekkerdoos zeker. Het is nog de enige machine met die flutbekabeling. Ze zouden dat eens moeten laten vervangen. Besparen ze niet alleen zichzèlf het gezeur. — Ja, ik zal het ze nog eens voorzichtigjes aanraden. Ik houd je op de hoogte.” Nadat hij de verbinding verbroken had, stapte hij uit en gebaarde Gabriëlle dat ze hetzelfde moest doen. „Onverwachte wending,” citeerde hij Den Engel, terwijl hij zijn ellebogen op het dak van de auto plantte. „Dat was mijn werk. Ze willen dat ik à la minuut op ga draven bij een belangrijke klant die een machine heeft staan die lijdt aan een chronische storing. Het spijt me, maar ik kan hier echt niet wachten om jullie eerst netjes af te leveren…” „O, dat geeft niet,” vond Den Engel. „Ik kan de lichaamsbeweging wel gebruiken.” Hij wendde zich tot Gabriëlle en vroeg: „Het spijt me van je huiswerk, maar ik zou het echt ontzettend waarderen als je zou willen blijven. Ik weet niet hoeveel bagage Elize bij zich heeft, en we zullen moeten lopen. Maar afgezien van dàt punt — gezien de situatie zal het idee om met een man alléén mee te gaan haar misschien tegenstaan. Het zou denk ik prettiger voor haar zijn als jij erbij bent.” Gabriëlle wist niet waar ze het zoeken moest van de emotionele wereldoorlog die in haar ziel uitbrak. „Maar…” bracht ze met moeite uit. „Je huiswerk, ja,” knikte Den Engel met een vriendelijke knipoog. „Nou, ik zal je leraren morgen wel laten weten dat je even iets belangrijkers te doen had. Daar moeten ze maar even genoegen mee nemen. Ik geloof dat er ook waarde schuilgaat in het helpen van een ander.” Hij knikte naar Gabriëlles vader, die op het punt stond weer in de auto te stappen: „Peter, bedankt voor het rijden en we spreken elkaar. Kom Gabriëlle straks maar bij ons ophalen.” „Ik weet niet hoe laat dat wordt,” aarzelde LaCroix. „Bel maar als het laat wordt. We hebben voor Gabriëlle ook wel een slaapplaats,” bood Den Engel aan. Met een zwaai in de richting van zijn oude vriend liep hij bij vader en dochter vandaan. Gabriëlle maakte een hulpeloos gefrustreerd gebaar naar haar vader, maar ze begreep heel goed dat dit niet het moment was om de situatie tussen haar en Elize uitvoerig uit de doeken te doen: haar vader stapte trouwens alweer in. Hij opende het zijraam en zei, terwijl hij de motor startte: „Meisje, ik kom je bij meneer en mevrouw Den Engel ophalen als ik klaar ben. Niet in je eentje naar huis gaan lopen in het donker, hoor!” Even stond Gabriëlle alleen op de parkeerplaats, die door een paar lantaarns verlicht werd. Ze deed hard haar best om haar emoties aan de kant te zetten. Vechtend tegen de aandrang om het op een lopen te zetten, liep ze met kilo’s lood in de schoenen achter Den Engel aan, in de richting van de glazen schuifdeuren… |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||
.....ben zo benieuwd EsQ.....
Daar bedoelde ik mee...dat ik medelijden had met Gabriëlle.