Keiharde dromen 139 Venster Door: EsQuizzy Commentaar van de schrijver: Categorie: Drama / Roman Geschatte leestijd: ca. 4 minuten
„Dat was verrukkelijk, Magda,” zuchtte Peter LaCroix met een knipoogje naar Gabriëlle, terwijl hij zijn mes en vork parallel op zijn bord legde ten teken dat hij verzadigd was. Gabriëlle zat nog te smullen van haar tweede portie zuurkoolschotel, waarbij ze vooral aandacht besteedde aan de sappige stukjes hete ananas die erin verwerkt waren. Ik vraag me af of pappa mamma nu óók zo mist, vroeg ze zich intussen af, als gevolg van de goed verzorgde maaltijd. Hun gastvrouw, Magda den Engel, die met haar steile, zilvergrijze haar en haar stijlvolle kleding nog een goed uitziende verschijning was voor een dame van haar leeftijd, glimlachte eens ten teken dat ze het compliment waardeerde. „Ik heb nog een dessert, hoor,” kondigde ze aan. „Ik hoop, dat jullie er een plekje voor vrijgehouden hebben!” Bevestigende reacties — ook van meneer Den Engel zelf — brachten Magda’s hartelijke lachje naar boven. „Hoe dan ook,” zette ze vanuit haar ervaring als arts het eerdere gesprek voort. „Gabriëlle, ik zie geen reden om bang te zijn dat je zou lijden aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. De dingen die je vertelt komen gewoon niet overeen met de symptomen van die psychische aandoening. Om eerlijk te zijn, ik kan me niet herinneren ooit eerder een dergelijk verhaal te hebben gehoord — of erover gelezen te hebben. Ik wil je graag helpen door op zoek te gaan naar verslagen van mensen met vergelijkbare ervaringen. Het feit dat jij en prinses Lidhia van elkaar ervaren wat de ander meemaakt, vind ik bijzonder interessant. Het kàn zijn, dat je het echt droomt, en dat het niet méér is dan dat.” Gabriëlle reageerde direct: „Maar magister Toenak stelde Lidhia precies hetzelfde voor, dat hij zou gaan zoeken naar meer informatie…” „Gabriëlle,” vermaande Peter zijn impulsieve dochter. Die dimde haar stem enigszins maar zette koppig haar redenering voort met: „Hoe zou dat dan een gewone droom kunnen zijn geweest als u mij dat nú, dagen later, voorstelt?” Mevrouw den Engel knikte ernstig, en hervatte haar redenering, waarbij ze inging op Gabriëlles onderbreking. „Ik zeg ook niet, dat het alleen maar dromen zijn, meisje. We mogen alleen geen enkele mogelijkheid uitsluiten vóór we kunnen aantonen wat het dan wèl is. Het zou inderdaad net zo goed kunnen dat het geen aandoening, maar een gave van de Here God is — een naar twee kanten werkend ‘raam’, bij wijze van spreken, waardoor jullie in elkaars leven en wereld kunnen kijken. De gesprekken die je beschrijft tussen prinses Lidhia en de magister, naar aanleiding van wat zij meekrijgt vanuit jouw dagelijkse leven, zouden daarin een heel reële aanwijzing kunnen vormen voor een doel dat God met zo’n ‘venster’ zou kunnen hebben. We weten het niet. Maar zolang het geen direct gezondheidsrisico voor jou met zich meebrengt — en daar lijkt het niet op, volgens mij — zie ik niet meteen reden om het als ‘een probleem’ te bestempelen. Je staat ’s ochtends toch gewoon uitgerust op?” Gabriëlle knikte. Ze wilde wel dat ze àlles kon vertellen aan deze wijze vrouw, die het zonder moeite voor elkaar kreeg dat zij zich bij haar op haar gemak voelde. Magda maakte aanstalten om op te staan — Gabriëlles bord was intussen ook leeg — maar meneer Den Engel hield haar met een vriendelijk gebaar tegen. „Ik dien het dessert wel op,” zei hij, waarna hij de borden begon te verzamelen. „Dank je, schat,” waardeerde zijn vrouw, waarop ze zich weer tot Gabriëlle richtte. „Ik zou er anders tegenaan kijken als je hier met zware wallen onder je ogen zat te knikkebollen omdat je ’s nachts niet meer uitrust.” „Ik voel me lichamelijk prima in orde,” bevestigde Gabriëlle zonder aarzelen. „Maar het geeft zoveel om over na te denken, bovenop wat ik in mijn eigen leventje al heb…” Ze zag de bedrukte uitdrukking op het gezicht van haar vader bij die woorden, en besloot even haar hand op zijn arm te leggen. Meteen legde hij een grote hand in respons op de hare. Gabriëlle huilde van binnen. Wat hij uit haar woorden opmaakte, was slechts een deel van wat er achter haar woorden schuilging… En ook al wist ze dat ze lang niet over alles wat haar bezighield kon spreken, het brandde in haar om alles er gewoon uit te gooien en de gevolgen dan maar af te wachten… Ze bekeek haar spiegelbeeld in het donkere raam en zuchtte eens, wat door haar vader en Magda slechts ten dele correct werd geïnterpreteerd. Maar Gabriëlle wist wel beter: haar zucht was er een van frustratie bij de gedachte dat ze niet vrijuit kòn spreken. En buiten was het donker. Zo ervoer zij de wereld om zich heen óók: ze leek geen uitzicht te hebben. Het professionele inzicht van Magda, het begrip van haar vader, het vriendschappelijk meedenken van haar bijna-naamgenoot de rector… Het was allemaal slechts ‘ten dele’. Alleen prinses Lidhia begreep haar. En, volgens Rosa, de Here Jezus. Nog een gezicht kwam haar helder voor de geest, maar dat schudde ze aan de kant. Nu even niet. Een zwijgende angst hield de brandende woordenstroom van de volledige waarheid gevangen in haar worstelende hart…
Gepost op 05-05-2009 om 21:51 uur 264 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Keiharde dromen)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)

Door: Tines

Ontzettend mooi geschreven! Lekkere flow zit erin, vind ik... Los van het onderwerp dan, want dat is best verdrietig... Arme Gabriëlle, nog steeds durft ze het niet helemaal te vertellen! Wel lief dat Magda zo begrijpend is... Doel je trouwens met Gabriëlles gedachte over haar moeder op de kookkunsten van Gabriëlles vader? Of vraagt Gabriëlle zich af of hij haar moeder überhaupt mist?

Gepost op 05-05-2009 Om 22:36

Ze wéét dat hij haar mist, dat heeft hij haar laatst op het dak van de school nog verteld, geloof ik. =)

Gepost op 05-05-2009 Om 22:40

Lees je eerste reactie, dan die volledige zin in de post, en trek dan je conclusie.

Gepost op 05-05-2009 Om 22:51

Door: EsQuizzy

Tipje: let daarbij op de woordjes ‘zo’ en ‘gevolg’.

Gepost op 05-05-2009 Om 23:09

Yup. Ik denk niet dat er nog heel vaak een geregeld gekookte maaltijd bij de familie LaCroix op tafel komt... Deze maaltijd doet haar aan haar moeder denken, en ze vraagt zich af of pa dat net zo ervaart. =)

Gepost op 05-05-2009 Om 23:19

Door: inem

Blij dat ik nog even wakker ben! Nu, kon ik eventjes dit nog lezen. Maar het stelt me nog niet erg gerust, heel begrijpelijk dat Gabriëlle zo angstig is (je beschrijft haar echt heel echt!), ben benieuwd wat er nu gaat gebeuren...Zou Gabriëlle het snel aan iemand vertellen?...ik weet het niet, ze is te angstig om het te vertellen, misschien. Ik vind dit deel Kd139 weer geweldig, het leest lekker, en, ik begrijp het. Super EsQ!! Veder!! Ohh, wat zou ik Gabriëlle graag willen helpen....

Gepost op 05-05-2009 Om 23:22

Hoe zou jij haar helpen, inem? =)

Gepost op 06-05-2009 Om 08:06

Door: inem

...Ik weet het niet- bidden sowieso. Maar, verder, ik weet niet echt hoe ze geholpen kan worden. Iemand, moet met haar gaan praten...msischien kan Rosa haar helpen, maar dat weet ik niet, want die ligt ondertussen nog in het ziekenhuis. Of Amber... Ik weet niet.... Rosa, komt het weer goed met haar oog? ...ik zit echt van alles in mijn hoofd te halen, hoe het nu verder moet gaan... Ik ben benieuwd....

Gepost op 06-05-2009 Om 12:53

Door: Gabriëlle

Ik vind het leuk om zo een dag met Gabriëlle op te trekken. Je leert haar beter kennen in de afgelopen posts. Even een vraag: zou mevrouw den Engel echt van die afschuwelijke ziektes over tafel gooien? Want wie zegt dat G. niet juist gaat denken dat ze zo iets heeft. Dit in verband met de post over Tim en zijn uiting van bewondering die niet werd opgemerkt. Ik vraag me dat af hoe een hulpverlener dat brengt bij een kwetsbaar meisje. Ik weet het niet. Ik kan me die eerste gedachte van G. heel goed voorstellen. Gezellig aan tafel, aandacht aan de maaltijd besteed. Dan denk je aan je moeder..

Gepost op 07-05-2009 Om 08:35

Hé, bedankt voor je reactie! =) De reden dat dit gesprek plaatsvindt, is dat Den Engel dat voorstelde. Gabriëlle liet toen zèlf de term ‘schizofrenie’ had laten vallen (Kd·82 Ongebruikelijk, voor hen was dat de dag ervoor). Ja, ik doe het weer. =) Maar het scheelt jou zoeken. =) Wat ze bedoelde was niet schizofrenie, maar ‘meervoudige persoonlijkheidssyndroom’ (MPS). Dus wat Magda hier doet, is juist geruststellend, zo van: dàt is het niet. *bloempje*

Gepost op 07-05-2009 Om 10:07

Door: kiezel

Net als Gabriëlle in de reactie hierboven struikel ik even over de uitspraken van Magda den Engel. Is wel heel heftig voor zo tijdens de zuurkool (met ananas, lekker!). Kan natuurlijk wel maar voor mijn gevoel is het een beetje te, zeker omdat ze met zijn vieren aan tafel zitten (is meer iets om onder vier ogen te bespreken). Maar dat is slechts mijn indruk...

Gepost op 07-05-2009 Om 15:44

Net als in mijn antwoord op Gabriëlle verwijs ik in deze reactie naar Kd·82 Ongebruikelijk. Dáár werd over deze zaken gesproken door Gabriëlle, Peter LaCroix en Gabriël den Engel. De vier personen in deze huidige post zijn Gabriëlle, Peter LaCroix, Gabriël den Engel — en Magda. Waarvan Magda de arts is. In *mijn* beleving is het dus heel logisch dat de geruststellende reactie van de professional op Gabriëlles angstbeeld in het bijzijn van de beide heren plaatsvindt. En dat dat aan tafel is... Ik denk niet dat dat voor wie dan ook van hen een probleem is. Het gaat hier tenslotte *niet* over een of andere ranzige bacteriële schimmelaandoening aan de inhoud van de dunne darm of iets dergelijks plastisch. Dus dat valt nog wel een beetje mee. In mijn ogen is het heel professioneel van Magda dat ze haar gasten niet tot na de maaltijd in spanning houdt. Maar daar mogen de meningen over verschillen. =)

Gepost op 07-05-2009 Om 16:05

Doe maar. Gewoon verder lezen. Je bent er nog niet... =)

Gepost op 14-07-2009 Om 19:38

Door: EsQuizzy

Als we het over realiteit hebben... dit soort zaken kunnen in werkelijkheid jááááren doorgaan zonder een wending… Het zou echt ongeloofwaardig zijn als ik in deze verhaallijn op dit punt in het verhaal al een wending schrijf (na een week), hoe zeer dat verhaaltechnisch ook verantwoord of zelfs wenselijk zou zijn… Die constant dreigende, golvende spanning is voor veel mensen een 24/7 realiteit. Ik bid hun toe dat er een wending in hun levensverhaal mag komen: ten goede.

Gepost op 14-07-2009 Om 22:24

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.