 |
| ||||
|
"Nu moeten we beslissen wat we gaan doen. Gaan we opzoek naar het sieraad, dat zoals iedereen weet niet in ons bezit is, of laten we Avrenim in zijn handen?" Anetha zweeg en keek naar de grond. Toen ze op keek stonden haar ogen droevig. "Ik zal eerlijk zijn, ik weet het niet." Plotseling droegen vele gezichten een geschokte uitdrukking. Niemand had verwacht dat zelfs de meest wijze Elven niet wisten wat ze moesten doen. Algauw veranderde de verbaasde gezichten in treurige. Wat ze ook kozen, het leek verkeerd te zijn. Maar in háár hoofd vormde zich een plan. Hoe het ook zou zijn, de Wijzen zouden nooit in de gegeven tijd een oplossing kunnen bedenken, dat was te zien aan de verslagen uitdrukking op Anetha's gelaat. In háár hoofd vormde zich een plan om tijd te kopen. Er zou een leugen aan te pas komen, of op zijn minst een halve waarheid, maar dat kon niet anders. Voor ze wist wat ze deed liep ze naarvoren. "Prinses?" vroeg Anetha vragend toen ze haar op zich toe zag komen. "Ik heb een plan." Direct was alle aandacht op haar gericht en de opnieuw verbaasde gezichten kregen een glans van hoop, als de eerste kleuren van de oostelijke hemel die na een lange donkere nacht de zon weer ontvangen mag, zo kregen de gezichten weer een sprankje hoop, aarzelend, weifelend, maar bestaand. Toen deed ze haar plan uit de doeken: met heldere stem bracht ze haar ideeën over. "We hebben tijd nodig. En ik heb een plan om deze tijd te vinden." Ze laste onbewust een korte rustpauze in die haar volgende woorden meer kracht gaf. "Maar er zal misleiding aan te pas moeten komen." Precies wat ze gevreesd had gebeurde: walging en ongeloof kwam als een golf over haar heen. Gemompel steeg op, maar voor het te sterk werd, riep ze uit: "Ik weet wat jullie denken! Ik heb zelf net zo'n hekel aan bedrog. Maar als we mijn zuster terug willen en tergelijkertijd niet heel Déstartalos in ongeluk willen storten, vrees ik dat we geen keus hebben. Want dit is mijn plan en het zal werken!" Zo vertelde ze haar plan. Zij zou opzoek gaan naar het sieraad, dat in delen door alle gebieden van Déstartalos verspreid was. Tegen de tijd dat Gatrith zijn boodschapper stuurde zou ze zeker nog niet alle stukken gevonden hebben. Op dat moment zou de misleiding plaats vinden: aan Gatrith zou verteld worden dat ze het sieraad aan het zoeken waren voor hem. De leugen hierin was dat ze het niet zochten voor hem. "Tot het moment dat ik terugkeer met het sieraad hebben de Wijzen de tijd hun eigen plan te smeden, of een beslissing te nemen. Dit zal in ieder geval beter zijn dan dat we binnen deze korte tijd een besluit nemen." Goedkeurend gemompel steeg op. Maar wat had ze zich nu weer op de hals gehaald? |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
