 |
| ||||
|
Na een ogenblik van stilte, waarin ze verwachten dat hij nog iets tegen de meisjes zou zeggen, richtte hij zich echter tot Thomas, “Thomas, ik wil nu jou gaan bespreken als het mag?” “Ga je gang,” zei hij met geforceerd joviale stem. Seb zag dat de jongen het moeilijk had met de gang van zaken. Er was zoveel ontreddering en opgekropte emoties waar Thomas als oudste zich verantwoordelijk voor voelde. Hij begreep hem wel, maar hij kon hem op dit moment niet helpen. “Thomas, jij werd om half twaalf gebeld door je zus?” vroeg hij. Misschien dat het zou helpen, als hij hem zelf het woord liet doen, dacht Seb. Thomas kleurde door alle aandacht die hij kreeg en vertelde met horten en stoten van het telefoontje van zijn zus. “Ik was bang voor haar. Bang dat ze gekke dingen zou doen,” legde hij uit. “Daarom ben ik hals over kop naar haar toe gegaan. Pas toen ze sliep, dacht ik, ik heb niets bij me, ik kan net zo goed even naar het Jerichoplein gaan om wat kleren te halen.” “Heb je toen iets anders aan gedaan?” vroeg Seb. “Ja, ik heb mijn colbertjasje thuis gelaten en daarna wat toiletspullen in een tas gedaan. Niet veel, ik was zo klaar. Ik ben waarschijnlijk vijf minuten binnen geweest.” “En je telefoon, zat die in dat jasje?” “Ja,” gaf Thomas aarzelend toe. “Heb je die meegenomen?” Thomas schudde zijn hoofd. “Weet je zeker dat toen je die jas uitdeed, je telefoon erin zat?” “Nee, als ik het wist, had ik hem meegenomen. Ik denk dat ik hem pas de volgende dag weer thuis heb gebruikt.” “Dat heb je niet eerder gezegd,” zei Seb gespannen. “Ik denk er nu pas over na. Maar ik heb toch gezegd dat ik dat telefoontje niet heb gepleegd. Ik heb mijn telefoon het laatst die avond gebruikt in de zaal,” legde Thomas ongeduldig uit. “Je was overstuur na dat telefoontje?” vroeg Seb en Thomas knikte. “Misschien heb je het toestel wel laten liggen.” Thomas keek Seb nu strak aan en zijn gezicht veranderde van uitdrukking. “Ja, dat heb ik inderdaad! Maar dat was ik vergeten, omdat ik mijn toestel de volgende morgen gewoon weer vond in mijn jasje. Wat stom dat ik dat vergeten ben! Ik legde het toestel even op tafel en werd toen door iemand aangesproken. Ik wilde zo snel mogelijk weg, en ben toen vergeten mijn telefoon in mijn zak te steken.” “En daarmee komen we dichter bij de waarheid. Het kan zo zijn dat de moordenaar het mobiel gebruikt heeft voor zijn of haar eigen doeleinden. En ook was niet na te gaan van waar het telefoontje gepleegd was. De telefoonmast die voor de verzending zorgt, heeft een bereik voor het Jerichoplein en ook de Provenierswijk. Dus dat heeft ook verder niets opgeleverd dat iemand had kunnen uitsluiten.” Het gezicht klaarde op en Thomas zei, “dus ik ben onschuldig?” “Als het zo gegaan is als je zegt, wel. Maar dat kun je niet bewijzen. Bedenk wel dat jij de gelegenheid had om de daad te begaan. En het motief, nou ja, iedereen weet dat je door Richard al je spaargeld bent kwijtgeraakt.” Thomas werd bleek en wilde iets zeggen, maar Seb was hem voor, “ik wil hier niet verder over doorgaan, want ik wil dat je hun verteld van de fiets die je hoorde.” Thomas begon opnieuw te vertellen wat hij had gehoord en hoe laat dat was. “Ook hierbij gaat het alleen om jouw woord Thomas. Die fietser is er omdat jij het zegt,” zei Seb en zag dat iedereen Thomas achterdochtig aankeek. Door de stilte die volgde; het was inmiddels zachter gaan regenen en het onweer was niet meer dan af en toe een geruis op de achtergrond, keek iedereen naar Seb, maar hij op zijn beurt keek naar Kiki. “Heb jij ons wat te vertellen?” “Ik ben die nacht niet thuis en ook maar enigszins in de buurt geweest van Richard!” riep ze en keek van Seb naar Geert, alsof ze daar hulp van probeerde te verwachten. “Waar ben je geweest Kiki?” vroeg Seb rustig en het meisje werd nerveus. “Je weet waar ik was, ik heb het verteld en de politie heeft het nagetrokken,” zei ze met overtuiging. “De politie is je vrienden opnieuw gaan natrekken. Ik verwacht dat je morgen zult horen van de politie, want die weten inmiddels wat je vrienden hebben gedaan. Namelijk inbreken in een chemisch laboratorium en alle proefdieren vrij laten,” hij keek nu de groep rond, terwijl hij vervolgde: “Ik denk dat jullie het wel in het nieuws hebben gehoord. Op de naastgelegen snelweg zijn meer dan honderd dieren die nacht doodgereden, omdat ze in paniek de rijbaan op vluchtten.” Kiki staarde Seb aan alsof ze hem verdachte van tovenarij. “Hoe weet jij dat?” “Ik wist het niet. Ik wist alleen dat jij sympathiseert met deze groepering en er mensen kent. En dat er geen bespreking was van de toneelgroep, zoals je zei.” “Ik heb daar niet aan mee gedaan,” zei Kiki timide. “Maar je hebt waarschijnlijk de auto gereden, waarmee de groep gekomen is, is het niet zo?” “Ik, ik…” “Meisje, je zult je moeten verantwoorden voor deze zaak,” zei Seb op vaderlijke toon en voegde er aan toe, “maar het zal bewijzen dat je geen moordenaar bent.” Kiki keek hem aan en slikte. Ze keek naar de grond en deed er het zwijgen toe. Seb liet zijn ogen gaan langs de groep, die stuk voor stuk uiting aan hun afgrijzen hadden gegeven. Nu keken ze hem met steeds meer verbijstering op hun gezichten aan. De stilte die volgde gaf blijk aan hun gevoelens van gespannen afwachting van wat er nog meer voor verschrikkelijk nieuws over hun huisgenoten gemeld zou worden. “Oké, nu ben ik zeker aan de beurt. Je hebt me die avond gezien, zei je gisteren,” zei Paul kalm alsof hij het onvermijdelijke tegemoet moest zien. Alle ogen waren nu op Paul gericht, die zichtbaar niet op zijn gemak met een strak gezicht naar Seb keek. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||