 |
| ||||
|
“Ik wil jullie gedeeltes voorlezen uit twee brieven,” zei Seb toen hij gehaast de opengeslagen deuren naar het terras had gesloten en de inslagen weer iets verder weg klonken dan een tien minuten eerder. De rust onder de groep was weer gekeerd en hij begon het afscheidsbriefje van Richard voor te lezen, waardoor Lydia opnieuw een jammerklacht liet horen. Magda keek Seb opnieuw woedend aan, maar zei dit keer niets. Toen las Seb het andere gedeelte voor uit de brief die Richard schreef aan zijn moeder en legde hun vervolgens uit waar dit citaat uitkwam. Ze begonnen ineens allemaal door elkaar te praten en gaven lucht aan hun verontwaardiging. “Dus als ik het goed begrijp is dat citaat neergelegd om het zelfmoord te laten lijken?” vroeg Paul nu. Seb knikte en legde uit wat hij over de brief had ontdekt. “Dus nu is het veel aannemelijker om te denken dat er opzet in het spel is en dat de dader gebruik heeft gemaakt van de brief om zijn moord te camoufleren als zelfmoord. Ik denk dat deze moord gepland is door iemand hier in huis die, misschien bij toeval, het velletje vond en het heeft meegenomen in zijn plannen. Deze moord is systematisch gepland. En dat zal ik jullie laten zien ook. Ik zal jullie eerst aantonen hoe het mogelijk is en hoe het naar mijn mening in zijn werk is gegaan. Akkoord?” Hij kreeg geen andere reactie dan dat ze boos, verdrietig, geschokt zaten af te wachten op wat hij hen verder zou vertellen. Maar hij wist genoeg. Ze wilden het weten, stuk voor stuk. “Oké dan. Richard is net thuis. Hij laat de moordenaar in zijn kamer binnen die hem met zijn eigen stropdas wurgt. Richard was dronken. Er was dus niet veel kracht voor nodig om dit te doen. Dan verlaat de moordenaar de kamer en steekt de sleutel in het slot. Later die nacht wordt alles in scčne gezet. Het was eigenlijk heel simpel. Hij of zij zet Richard op de bureaustoel, of misschien zat hij daar al, toen hij werd gewurgd. Dan wordt er een touw door de stropdas getrokken die omhoog gehesen wordt via de bovenste haak van de kast, die als katrol wordt gebruikt. Het touw wordt aan het bureau gebonden en met een beetje extra krachtsinspanning hangt de persoon Richard aan de onderste haak. Het touw kan los en de stoel wordt in het midden geschoven, alsof Richard hem onder zich vandaan gestoten heeft. Dan wordt de brief neergelegd en alles in gereedheid gebracht voor het verlaten van de kamer met de sleutel aan de binnenkant van de deur. Via de brandtrap is de persoon in een mum van tijd beneden en weer even later terug op zijn of haar eigen kamer. Het is midden in de nacht, iedereen slaapt en niemand heeft iets gezien of gehoord.” “Maar wie heeft dat gedaan Seb?” klonk het klagerige geluid van Lydia. “Iedereen hier, met uitzondering van Geert had een motief voor deze moord. Ikzelf had niets tegen Richard, maar als je lang genoeg zoekt, vind je bij mij ook wel een motief.” “Maar dat is toch allemaal te gek voor woorden!” riep Lydia nu verontwaardigd uit. “Je wilt toch niet zeggen dat ik Richard iets aangedaan zou willen hebben. Ik toch zeker niet?” vroeg Lydia smekend. Ze sperde haar ogen open van verontwaardiging. “Je had een motief, je had een gelegenheid en misschien was je wanhopig genoeg om het te doen,” zei Seb rustig, maar niets ontziend. “Seb, je gaat te ver,” zei Magda nu en stond op, “kom Lydia, we gaan.” Maar Lydia keek Seb aan en verroerde zich niet. “Waarom ik, alleen maar omdat hij een avondje met haar danste,” zei Lydia, terwijl ze een hooghartige blik wierp in de richting van Mandy. “Jouw relatie was uit, dat kon ik zo zien Lydia. Mij maak je niets wijs!” riep Mandy snel ter verdediging en Seb stak zijn hand op om de ruzie in de kiem te smoren. “Mandy heeft gelijk, Lydia,” zei hij rustig. “Je hebt het tegen Kiki gezegd. Richard had het uitgemaakt,” zei hij en hij zag dat Lydia Kiki een boze blik toewierp. “Ik zou Richard nooit iets hebben gedaan,” mokte ze en zweeg. “Misschien,” zei Seb en liet het rusten. “Seb?” vroeg Magda en eiste daarmee de aandacht van Seb op. “Vertel me, heb ik misschien ook een motief voor de moord?” Seb keek het meisje droevig aan, maar zweeg. Het zwijgen leek oneindig te duren, maar het was uiteindelijk Magda zelf die hem verbrak. “Goed. Ik had een motief,” gaf ze schoorvoetend toe. “Hij was onuitstaanbaar, een walgelijke vent die alles zo gemakkelijk in de schoot geworpen kreeg,” gaf ze toe en voegde er toen met zachtere stem aan toe. “Maar het was mijn broer, nou ja, tijdens onze jeugd dan tenminste.” “Hij was bestemd als opvolger voor je vader,” zei Seb kalm. Magda keek hem verdrietig aan. “Ja, en nu Richard dood is, kom ik toch nog in beeld voor mijn vader. Ik zou blij moeten zijn, maar ik kan het niet. Ik voel me tweede keus. Ik had Richard nooit vermoord, nooit.” Ze hief haar hoofd vier op en keek met tranen in haar ogen de kring rond, afwachtend of iemand haar zou tegenspreken. Maar niemand reageerde. Het onweer klonk nu verder weg en tussendoor hoorden ze het ruisen van de regen, die neerviel op de stenen van Sebs terras. “Het spijt me Magda, maar ik moet het toch even hebben over je gesprek met Richard, die nacht dat je Lydia thuisbracht,” zei Seb met medeleven in zijn stem. Magda knipperde met haar ogen en veegde haar tranen af, maar gaf geen commentaar. Seb vatte dit op als een goedkeuring en begon uit te leggen dat het vreemd was dat Lydia niets had gehoord van dit gesprek. “Ik heb me niet eens uitgekleed, zo moe was ik, en ik sliep zodra ik het kussen raakte,” gaf Lydia uitleg. “Is dat begrijpelijk?” vroeg Seb. “Zou je niet eerder een tijd wakker liggen na alle emotie die je die avond had doorgemaakt?” Lydia haalde haar schouders op. “Ik lieg niet,” was haar enige commentaar. Magda ging in op de ongestelde vraag van Seb. “Ik heb Lydia in haar kamer achtergelaten. Ze wilde meteen naar bed. Ik ben niet bij Richard binnen geweest en heb hem op de gang uitgescholden. Het enige wat hij zei was een verwensing,” legde Magda uit. “Oké,” zei Seb en liet het hierbij. “Maar je moet toegeven dat je op het juiste moment op de juiste plaats was en de mogelijkheid had.” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
