 |
| ||||
|
In de gezellige woonkamer van Seb brandden al de lampen, omdat donkere wolken de zon hadden bedekt. Voor de open haard, die uit was op deze warme dag, had Seb extra stoelen neergezet, voor iedereen die hij die avond verwachtte. Het was de hele dag drukkend geweest, maar nu kwam er snel een onweer dichterbij dat alle warmte hopelijk zou wegvagen, maar nu een nare sfeer bracht in het samenzijn. Seb had toch al moeite met deze bijeenkomst. Hij wist dat het er van moest komen, maar liever had hij het allemaal anders gezien. Eén na de andere student kwamen binnen, zich vaag bewust dat deze avond iets onheilspellends in zich had, hoewel ze geen van allen wisten wat hen te wachten stond. Niemand had zin in een gezellige avond. Het zou de eerste zijn na de dood van Richard, dus ze hadden allen willen bedanken. Maar Seb had hen overtuigd van het feit dat ze er niet onderuit konden komen. Henk had er zelfs een afspraak voor af moeten zeggen. Seb had zich heel autoritair opgesteld. Er ontstond al gauw een groepje bijeen gepakt bij de haard, dat bij elke donderslag ineen dook. Mandy keek gemaakt verveeld naar Linda, die zich niet op haar gemak scheen te voelen. Vooral Lydia stond er bij alsof ze elk moment in kon storten. Magda hield haar van dichtbij in de gaten, om haar te helpen als het moment daar was. “Weten jullie waarom Seb ons vanavond heeft uitgenodigd?” vroeg Henk aan Lydia. Met een bleek gezicht stond ze in de haard te staren en ze schudde schichtig haar hoofd. “Wie heeft er op zo een avond nou zin in een gezellig onderonsje?” fluisterde Paul, terwijl hij beschuldigend richting Seb keek. ”En dat na alles wat de politie de laatste dagen overhoop heeft gehaald. Wat wil Seb hier mee bereiken?” “Dat zal ik jullie uitleggen,” zei Seb bij de deur, waar net op dat moment Kiki, Thomas en Geert binnenkwamen. “We zijn compleet. Neem allemaal een drankje. Er staat genoeg op tafel en ga dan zitten. Dan zal ik proberen jullie het uit te leggen.” Toen ze allemaal waren gaan zitten, schraapte hij zijn keel en begon: “De meesten kennen onze wijkagent wel; Geert Nabbers,” wees hij. De jonge mensen zeiden hallo of knikten. Hij knikte ernstig terug. “Waar moet dit toe leiden Seb?” vroeg Paul. “Wacht even Paul. Ik zal het jullie uitleggen, maar ik wil dat jullie me niet onderbreken. Want sommige dingen die ik ga vertellen zal jullie ongetwijfeld schokken,” hij keek de kring rond en volgde de blikken van zijn huurders. Ze keken elkaar met verbazing aan, waar hier en daar ook achterdocht was te bespeuren. “Jullie kunnen het denk ik zelf al bedenken. Het gaat om de dood van Richard. De politie heeft zoals jullie weten de afgelopen dagen wat zaken die ik heb aangekaart uitgezocht. Ik heb namelijk een paar ideeën over de toedracht daarvan. Helaas niet meer dan een paar ideeën en ik wil die met jullie bespreken, als jullie dat goed vinden.” Lydia keek op en werd nog bleker dan daarvoor. Haar lippen begonnen te trillen. Magda zag het en legde een arm om haar heen. “Daarom heb ik Rinke ook vanavond niet gevraagd terug te komen vanuit Apeldoorn. Zoals jullie weten was zij op vakantie, op het tijdstip van Richard’s overlijden,” Seb keek de kring rond en merkte op dat het eerste vraagstuk voor de groep was opgelost. Hij vervolgde zijn betoog met: “Ik was samen met Lydia de eerste persoon die Richard dood vond op die zondagmiddag na het feest van Paul. Het was twaalf uur na zijn dood en ik zal zeggen hoe ik de kamer aantrof. Hoe Richard gevonden is, weten jullie, ik zal de onaangename details daarvan besparen.” Lydia begon te snikken en Seb zag dat Magda zich over haar ontfermde door haar iets toe te fluisteren en haar een zakdoek te geven. Zachtjes ging het snikken over in een gesnuif en Seb voelde de drang om toch zijn verhaal, hoe moeilijk ook voor Lydia door te vertellen. “De kamer was afgesloten. De sleutel stak aan de binnenkant van de deur, dat heb ik zelf gecontroleerd. Verder was het raam naar het balkon vergrendeld, alleen het bovenraampje, stond opengeklapt. Ik liet meteen Kiki de politie te bellen.” Lydia liet opnieuw een snik horen en Seb onderbrak zijn betoog. Toen ze zich weer enigszins hersteld had, vervolgde hij: “Ondertussen nam ik de gelegenheid waar om enkele dingen te ontdekken.” Seb nam uitgebreid de tijd om alle bijzonderheden van de kamer aan zijn gehoor uit te leggen. Hij maakte duidelijk dat het op het eerste gezicht onmogelijk was dat er iemand uit de kamer had kunnen verdwijnen en dat de eerste gedachte die bij hem opkwam was dat Richard zelfmoord had gepleegd. Verder vertelde hij wat hij in de kamer had ontdekt. Terwijl iedereen zijn eigen gedachten ordende over de feiten, door Seb naar voren gebracht, was Thomas de eerste die reageerde. “Dat van die vlekken in het stof is niet zo moeilijk, denk ik,” zei Thomas, die duidelijk schik had in het mysterieuze gedoe van Seb. “Ik zag Richard op de ochtend voor zijn dood, zitten in de vensterbank en die ronde afdruk was van een olielampje, dat ik in mijn woede kapot heb geslagen op de grond, niet veel minuten na deze observatie.” Lydia keek met een gezicht, waarop een mengeling van ellende en verbazing te zien was van Seb naar Thomas. “Wat moet dat? Wat doen jullie?” zei ze verbijsterd, waarbij ze reageerde op de manier waarop dit alles werd verteld. “Willen jullie haar persé kwellen?” riep Magda uit en keek boos naar Seb. Een flits verlichtte de hele kamer en werd vrijwel meteen gevolgd door een donderknal. Het onweer was nu direct boven hen. “Vergeef me, Lydia, maar ik wil dit even duidelijk maken. Straks zul je begrijpen waar ik naartoe wil,” verontschuldigde Seb zich bij Lydia. Daarna richtte hij zich weer tot Thomas. “Oké, op dat incident kom ik later terug. Dus we weten nu dat op de morgen van het feest Richard nog op de vensterbank gezeten heeft en dat wat ik vond op die plek, dus later daar achter moet zijn gelaten. Ik zag zoiets als spinrag.” Hij keek de anderen stuk voor stuk aan en Paul nam het woord, door iets geïrriteerd te zeggen: “Heel interessant allemaal Seb, maar wat heeft dit alles met de dood van Richard te maken? Wat denkt de politie nou echt? Was het zelfmoord of moord.” “Ik ga even in op de eerste vraag Paul. Zo op het eerste oog heeft het niets, als het spinrag was. Maar het was as, ragfijne as. Maar waar kwam die as vandaan als het olielampje met de lont ondertussen was weggegooid?” Weer kwam er een flits en gevolgd door een knal. “Waarom lag die as daar?” vroeg Henk, waarbij hij zich niets leek aan te trekken van de geladen atmosfeer boven het huis en in de kamer en keek Seb daarbij vragend aan. “Dat vroeg ik me ook af en ik zal jullie het antwoord geven,” zei Seb en vertelde in het kort over het experiment dat hij eerder die week had uitgevoerd in het bijzijn van Geert. “Ik wist nu dat naast zelfmoord het fysiek mogelijk was dat er een moord plaats had gevonden. De kamer was wel op slot, maar kon dus ook van buiten afgesloten worden.” Seb keek de kamer rond en zag dat hij de volledige aandacht had van alle jonge mensen rond de open haard. Opnieuw een lichtflits, meteen gevolgd door een enorme knal was te horen, zo hard dat hij doortrilde in de hele kamer. Er was ergens dichtbij een inslag geweest. Lydia begon te jammeren. Toen ging de hemel open en begon het te stortregenen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||