 |
| ||||
|
*** HOOFDSTUK 7 *** Die dinsdagochtend begon de schooldag anders dan anders. Via de politieberichten was het nieuws van de aanval op het internet terechtgekomen, met als gevolg dat Schuller en Marks, de conciërges, zich al meteen bij het openen van het gebouw geconfronteerd hadden gezien met enkele verslaggevers en een cameraploeg. De beide medewerkers bleken nog niet op de hoogte te zijn van wat zich de avond ervoor op het terrein van de scholengemeenschap had afgespeeld. Dat wilde er bij de bekende cameraverslaggeefster, een knappe brunette van begin twintig, echter niet in. „Het staat op internet en het is regelrecht afkomstig van de politie, meneer,” drong ze aan. Marks, lang, donker en stoďcijns, was niet onder de indruk: „Als het gisteravond gebeurd is, is het logisch dat wij er nog niets vanaf weten.” Hij wilde zich alweer omdraaien om naar binnen te gaan (en, zo was zijn plan, dat opdringerige standje buiten te sluiten), maar zij liet zich niet met een kluitje in het riet sturen en vroeg zich hardop af hoe het mogelijk was dat er op deze school een gewelddadige aanslag had plaatsgevonden zonder dat de conciërge daarvan op de hoogte was. Marks zuchtte diep en antwoordde, terwijl Schuller een grijns probeerde te bedwingen: „U bent van de pers, zegt ú het maar.” Na een moment beteuterd gekeken te hebben richtte de brunette zich tot Schuller. Die bleef ook professioneel afstandelijk maar veronderstelde dat de rector vast wel op de hoogte zou zijn. Toen verontschuldigde hij zich en volgde Marks naar binnen, om net op tijd de deur achter zich op slot te draaien en daarna de verontwaardigde verslaggeefster de rug toe te keren. Hij hoorde Marks al met Den Engel bellen en grijnsde. Hij had ’s mans naam in ieder geval niet genoemd. Dŕt mocht ze zčlf uitzoeken. Den Engel was meteen na het telefoontje van Marks naar school gekomen, waar hij de pers kort te woord had gestaan. De verslaggevers hadden tientallen vragen op hem afgevuurd, maar weinig méér uit hem gekregen dan wat ze al van de politie begrepen hadden. Den Engel verklaarde zijn terughoudendheid door te stellen dat het geven van verdere informatie niet in het belang zou zijn van het lopende onderzoek. Het vragenvuur uit verschillende monden hield echter aan. „In welke klas zit het slachtoffer?” „Is er al bekend wie de dader is?” „Gaat het om een jongen of een meisje?” „Is het een seksueel getint misdrijf?” „Hoe heet het slachtoffer?” „Is er sprake van een patroon?” „Hoe heet de dader?” „Kenden dader en slachtoffer elkaar?” „Wat doet de school aan de voorkoming van dergelijke voorvallen?” Het gezicht van Den Engel begon wrevel uit de drukken. „Meneer,” klonk een lichte stem door de kakofonie. „Kunt u misschien iets zeggen over de toestand van het slachtoffer?” Zijn ogen vielen op de jonge, blonde vrouw die hem met haar bruine ogen en haar licht sproetige ronde gezichtje vragend aankeek. Een kort glimlachje trok over zijn gezicht. „Kijk,” zei hij waarderend. „Dŕt is nou een vraag naar mijn hart. En belééfd ook nog.” Hij haalde zijn portefeuille tevoorschijn en trok er een visitekaartje uit. Terwijl hij het haar overhandigde bleef hij haar strak aankijken, en zei: „Bel me over een half uur op.” „Dank u, meneer!” straalde het jonge verslaggevertje, dat het kaartje onder de jaloerse blikken van haar beroepsgenoten gauw veilig in een binnenzak van haar bruinleren jack schoof. „Heren en dames, wilt u mij nu excuseren, dan kan ik me weer bezighouden met mijn kant van het onderzoek. De dader zal zeer zeker aangepakt worden. Wij streven naar een op alle vlakken veilige omgeving voor al onze leerlingen en al ons personeel. Ik dank u vriendelijk.” Met die woorden verdween hij naar binnen en sloot de deur, veilig voor het spervuur aan vragen dat hem nageroepen werd. De leerlingen die even later bij aankomst door de pers aangesproken werden, bleken spraakzamer, maar konden geen nuttige informatie geven over het actuele onderwerp. Velen van hen wisten nog nergens van en zo vonden de mensen van de pers zich plotseling omringd door een snel groeiende groep jongeren die hůn de oren van het hoofd vroegen… Van een afstandje keek de jonge blondine glimlachend toe hoe haar medeverslaggevers door de jeugd belaagd werden. „Hallo meneer Schuitema,” begon ze tegen haar telefoontje, dat ze stijf tegen haar oor gedrukt hield. „Ik wilde u even laten weten dat ik straks een exclusief interview heb met de rector van de school!” Ze keek na een korte stilte op haar horloge en antwoordde: „Over een kwartier moet ik hem bellen.” De volgende stilte bood haar de gelegenheid om met haar ogen te rollen, waarop ze zei: „Dat weet ik niet. Ik stelde een vraag die hem blijkbaar beviel.” Ze keek naar beneden en verschoof een paar verdwaalde boomblaadjes met de punt van haar linker laarsje. „Dat zal ik doen, meneer. Ik houd u op de hoogte. Tot ziens!” Ze klapte haar toestelletje dicht en keek in de richting van de parkeerplaats. Vanuit de auto zou ze ongestoord kunnen bellen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Je zou geďntimideerd kunnen raken door al dat geflits en gevraag, maar deze personen blijven rustig. 
Ik lette weer eens niet goed op, sorry. 
En inderdaad: hier zou ik wel meer over willen weten! Dus schrijf vooral verder...