 |
| ||||
|
“Je weet hoe de haken op de kast bevestigd zijn?” Geert zijn gezicht betrok en hij vroeg aarzelend, “je bedoelt het schroefwerk?” Seb glimlachte en schudde zijn hoofd. Hij pakte een kladblok van de grond en maakte met een potlood uit zijn zak een tekening van de plaatsing van de haken op de kast. De bovenste haak zat iets meer naar rechts dan de haak daaronder. “Kijk, als een persoon gewurgd is met zijn eigen stropdas, en zoals in dit geval, aan een haak hangt, dan moet er een knoop in de das gelegd worden, anders glijdt hij open, dat doen stropdassen nou eenmaal, snap je?” vroeg Seb ter verduidelijking aan Geert en Geert zei dat hij hem kon volgen. “Nu neem je een touw dat je door die strop laat glijden. En met behulp van de bovenste haak, die je als een soort katrol gebruikt, hijs je de persoon omhoog langs de kast. Als de strop langs de onderste haak komt, haak je die erin. Ik denk dat dit zelfs mogelijk is voor vrouwen. Vooral als je het touw bevestigd aan een poot van een loodzwaar bureau als dat van Richard.” “Ik snap wat je bedoeld. En als die jongen daar hangt te bungelen, dan maak je het touw los en laat het weer door de stropdas glijden. Een stoel in het midden van de kamer, het papier op de tafel en de zelfmoord is in scčne gezet.” “Precies!” “Oké, dat pik ik ook van je. Maar wat ik vandaag maar niet kon rijmen is dat Richard, een moderne jongen, brieven schrijft naar zijn moeder. Die bellen of e-mailen toch?” “Ja, daar zat ik ook mee. Maar weet je, het zat zo, hij wel zou wel hebben gebeld of gemaild, maar zijn moeder niet. Al zijn e-mails naar zijn moeder zijn tot dusver onderschept door de nieuwe partner van zijn moeder. En als hij belde, kon hij ook niet ervan uit gaan dat haar vriend het gesprek niet hoorde. Deze vriend mocht Richard niet en hij kon niet riskeren dat deze lucht kreeg van zijn aanvraag tot een krediet. Want dat was het natuurlijk, hij wilde zijn moeder om geld vragen en een persoonlijke brief komt zeker aan, was zijn mening.” “Ik snap het,” zei Geert nu langzaam en vroeg toen: “Maar waarom heeft hij hem niet uitgetypt?” “Zijn printer was stuk en niemand behalve Lydia wilde hem nog iets laten uitprinten. Maar hij wilde Lydia natuurlijk niet laten weten dat hij totaal blut was. Of hij wilde indruk maken op zijn moeder met een persoonlijk geschreven brief, wie weet.” “Heb je overal een antwoord op?” grijnsde Geert naar Seb, maar deze verdween toen hij de ernst van de ander zag. “Ik ben bang dat ik het één en ander helemaal niet snap,” zei Seb somber. “Kom op, we komen er samen wel uit. Laten we doorgaan met de andere personen op het feest,” zei Geert opgewekt. “Ja, laten we deze keer Thomas nemen, omdat we het daar toch al over hebben gehad.” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||