 |
| ||||
|
De bel ging en Seb liep naar de deur. Voor hem stond de wijkagent, met zijn pet in de hand. “Hé kerel, kom binnen,” begroette Seb hem joviaal en deed een stap opzij voor de agent. Geert was groot en breed, met een vierkantig gevormd hoofd. Hij droeg zijn donkere haar gemillimeterd. Ze kenden elkaar goed, dus hij kende de weg. In het midden van de woonkamer, vlakbij de open haard bleef hij staan. Hij draaide zich om naar Seb en zei op zakelijke toon, “ik zal er niet omheen draaien. De dood van Richard Geerlings is voorlopig bestempeld als zelfmoord. Het onderzoek loopt nog, maar...” De agent zweeg, terwijl Seb in gedachten de zin afmaakte. Deze zaak was afgehandeld. Seb’s gezicht betrok en hij schudde zijn hoofd. Even bleef hij in gedachten staan en sloeg zijn armen over elkaar. Toen hij nog een keer diep adem haalde, zei hij tenslotte, “ik denk dat er een verschrikkelijke fout gemaakt wordt Geert, echt een verschrikkelijke fout.” Seb liep naar een oude versleten stoel en liet zich er in zakken. Hij beduidde dat Geert ook moest gaan zitten. “Waarom Seb?” “Er zijn meerder dingen die me aan het denken hebben gezet. Ik heb trouwens alles wat ik weet aan de recherche kenbaar gemaakt,” zei hij bedachtzaam, want hij wilde niet het idee wekken op eigen houtje te opereren. “Ik heb de post van Richard open gemaakt, zoals afgesproken met zijn vader. Zo ben ik er achter gekomen dat hij geld verwachtte. Hij zou nooit de hand aan zichzelf geslagen hebben, zolang er nog hoop was op een oplossing van zijn problemen.” “Hoe weet je dat?” “Gisteren kwam er een brief van de moeder van Richard, geadresseerd aan hem. Die woont met haar nieuwe partner in Zuid-Frankrijk en niet in slechte doen, moet je weten. Ik heb de vader gebeld en gevraagd wat ik daarmee moest. Hij is erg verbitterd. Hij heeft mij opdracht gegeven de spullen van Richard op te ruimen. En eerlijk gezegd wilde hij al helemaal niet herinnerd worden aan zijn ex-vrouw.” Seb stond op en pakte een brief van een grote houten tafel. “Ik zal de brief voorlezen.” Hij nam de brief vluchtig door en las toen: “We waren verbaasd te moeten horen hoe erg je blijkbaar in de schulden steekt en begrijpen niet dat je vader het nodig vindt om jou niet van de nodige middelen voor je studie te voorzien,” hij stopte met lezen en zei vervolgens: “Blijkbaar had hij een brief geschreven waarin hij haar om geld vroeg. Ik heb haar gebeld en ze bevestigde dat ze een brief van hem ontvangen had, een dag voordat ze hem terugschreef. Ze heeft die brief naar een kennis van me gefaxt en hier heb ik de fax. Ik lees alleen het gedeelte wat je zal verbazen op,” en begon aan het gedeelte dat hij eerder had onderstreept. “Het water reikt me aan de lippen. Ik zie geen andere uitweg...” Geert kwam overeind en pakte de fax aan. Hij las hem vluchtig door en zei toen, “maar hier staat: ik zie geen andere uitweg dan om jullie te vragen mij van een lening te voorzien om mijn schulden te kunnen voldoen.” “Precies. De afscheidsbrief, of wat de politie ook dacht dat het was, was een citaat uit de brief aan zijn moeder. En wel het begin van het tweede velletje. Vond je het al niet raar dat er een verbetering in zou staan? Hij schrijft een brief aan zijn moeder, maakt een fout, verbeterd zich en bedenkt zich dan. Hij schrijft dat gedeelte opnieuw op een nieuw vel papier en het klad wordt later gezien als een afscheidsbrief.” Seb en Geert keken elkaar aan. “Oké, de afscheidsbrief was het dus niet. Zoals je al eerder zei, Richard was dronken, hij had misschien ook geen brief meer kunnen schrijven. Het resultaat blijft hetzelfde. Hij pleegde zelfmoord.” Seb keek ernstig en schudde weer zijn hoofd. “Behalve als die brief expres op zijn bureau neergelegd werd, door een andere persoon,” zei hij bedachtzaam. “Wat bedoel je, je bedoelt... Seb, dat meen je niet?” De politieman keek hem ongelovig aan. “Denk na Geert,” begon Seb opnieuw vol overtuiging, “Richard schreef dat kladje, schreef het over. Waarom zou hij op het kladje zijn naam zetten? Wat heeft dat voor zin? Het was niet het eind van de brief, dat zie je aan dit origineel. Iemand anders heeft Richard’s naam erop gezet en wel om de reden dat het om een moord ging die hij wilde laten doorgaan voor zelfmoord. Het past ook veel beter bij het karakter van Richard.” Hij zweeg en de politieman keek hem ontzet aan. “Maar het motief dan?” vroeg hij. “Ik vind het vreselijk om te zeggen, maar ik denk dat er genoeg mensen in dit huis zijn die niet rouwen om Richard, in tegendeel. Eigenlijk zijn er te veel mensen met een motief.” Seb keek de ander treurig aan, omdat hij met stellige zekerheid wist dat er iemand in huis was, die iets vreselijks op zijn geweten had. “En dat niet alleen,” voegde hij er vermoeid aan toe. “Er zijn er denk ik ook teveel die de gelegenheid hadden, ondanks dat ze misschien wel een waterdicht alibi hebben.” Er viel een stilte na deze ogenschijnlijke onmogelijkheid, waarin Geert de brieven nog eens rustig doorlas. Uiteindelijk zei hij met tegenzin: “Heb je de recherche hierover ingelicht?” Seb keek de ander even met een donkere blik aan, maar voegde er toen rustig aan toe. “Wat denk je?” “Ik wil proberen wat ik kan doen, Seb. Maar ik ben bang dat dit te mager is. Vergeet niet dat de ruimte afgesloten was van binnen.” “Dat was nou juist het eerste wat mij aan het denken heeft gezet. Richard sloot nooit zijn deur af.” “Wat doe je als je zelfmoord pleegt!” riep Geert ongeduldig geworden uit. “Ik zie al, het heeft geen zin. Ik zal het zelf maar moeten uitdokteren,” zei Seb op teleurgestelde toon. Hij voelde zich vandaag oud. “Nee Seb, dat doe je niet,” zei de ander prompt. “Dat kan niet en dat weet jij net zo goed als dat ik het weet,” zei Geert en legde zijn hand op de arm van Seb. “Houdt me eens tegen,” daagde Seb hem uit. Geert zuchtte. Hij leek ergens over te dubben, maar klakte toen met zijn tong en zei, “Seb, ik zal eerlijk met je zijn. Dit zal met grote waarschijnlijkheid niet opgelost worden. Weet je hoeveel sterfgevallen daadwerkelijk ontrafeld worden? En nu die zaak met die afrekening er tussen is gekomen, vraag ik me af hoeveel prioriteit deze zaak nog zal krijgen,” hij schudde zijn hoofd. Seb wist waar hij op doelde. Op woensdagmorgen had er een moord plaatsgevonden in Hilligersberg en men vermoedde dat dit ging om een afrekening. Er waren drie rechercheteams op gezet. Men had gewoon geen tijd voor de zaak van het Jerichoplein. “Dus je kunt niets voor me doen?’ vroeg Seb verdrietig. “Dat heb ik niet gezegd,” zei Geert en op zijn gezicht gleed een glimlach. Seb keek op. “Ik ga dit onder de aandacht brengen van de recherche en daarna gaan we de zaak samen doorwerken. Ik wil jou kant van de zaak horen, alles wat jij te melden heb.” hij keek Seb recht in de ogen en Seb knikte langzaam. “Zeg maar wanneer je kunt. Ik ben er klaar voor,” zei hij strijdlustig. “Ik kom vanavond langs en dan praten we verder, okč?” “Prima, dat is goed.” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
