| |||||
Hoofdstuk 7 In gedachten keek Seb naar het grappige kaartje van Margreet. Ze stuurde hem trouw om de paar maanden een kaart of, als er meer te melden viel, een brief. Toch kon ze hem dit keer niet opvrolijken, omdat Richard’s dood zwaar op hem drukte. Vandaag was Richards begrafenis. Margreet was een geweldige meid. Zij was er verantwoordelijk voor dat hij een tiental jaren geleden zijn loopbaan had omgegooid, maar in wezen had het zijn leven volledig veranderd. Ze had in een groep gezeten die aan het programma deelnam, die bestond uit week survivallen en die hij begeleidde. Op een dag stond raften op het programma, op de Tarn in het zuiden van Frankrijk. Ze hadden net een moeilijk stuk gehad en waren nu in rustiger vaarwater gekomen. Het was hem toen niet opgevallen dat het meisje haar zwemvest had uitgedaan. Op het volgende moment was ze door een slinger van de boot overboord geslagen. Ze hadden de boot aangelegd, maar Margreet kwam niet boven. Als in een impuls was hij haar achterna gesprongen op de plek waar ze in het water verdween. En na een paar keer duiken, werd er aan hem getrokken door een sterke onderstroming. Ondertussen deed hij God een belofte als hij Margreet toch alsjeblieft levend en wel zou kunnen vinden. De stroming trok hem verder onder water en hij voelde een harde klap die later een breuk in het bovenbeen bleek te hebben veroorzaakt, terwijl hij zich voorbereide op de verdrinkingsdood. Hij kwam echter in een soort gangenstelsel terecht, waar hij even later proestend boven kwam. Gelukkig hij kon er adem halen en had het overleefd, dacht hij, om op datzelfde moment uit de rotskloof geslingerd te worden. Daar vond hij Margreet met haar hoofd in het water. Hij trok haar ondanks de helse pijn in zijn been aan de kant en begon te reanimeren. Margreet kwam bij, met een buil op haar hoofd weliswaar, maar verder ongedeerd. Zij bleek dezelfde weg te zijn gegaan als hij. Ze had geprobeerd tegen de stroom in te zwemmen, maar had dat uiteindelijk opgegeven, omdat het zinloos bleek te zijn. Op hoop van zegen liet ze zich drijven door de stroming, om net voordat ze de rots uitgeslingerd werd, haar hoofd tegen de rots te stoten. Ze verloor het bewustzijn. Als Seb haar niet was nagesprongen, was ze waarschijnlijk tere plekke verdronken. Het meisje, een christen, vertelde dat ze God om hulp had gebeden, in de tijd dat ze zo verwoed tegen de stroom ingezwommen had. Samen hadden ze God bedankt voor Zijn uitredding en dit moment had Seb later aan zijn belofte herinnerd om God toe te laten in zijn leven. Een keuze die hem uiteindelijk tot de rijkdom had geleid van een leven met de Almachtige. Het bleek dat ze in een ander dal uit de rots waren geslingerd en het duurde uren voordat er uiteindelijk hulp kwam in de vorm van een helikopter en ze nog veel later herenigd werden met de groep, die dacht dat ze allebei het leven hadden gelaten. Nog steeds had hij contact met het meisje. Inmiddels een jonge vrouw, met een gezin, die hem met haar enthousiaste verhalen bleef bestoken, als dankbaarheid voor wat hij voor had betekend. Ze zagen elkaar zelden, aangezien ze aan de andere kant van het land woonde, maar zij had aan de wieg gestaan van zijn keuze om het roer om te gooien. Hij zou haar een email sturen, om haar te vertellen over wat er op het Jerichoplein was gebeurd. Ze zou het enige juiste doen. Voor hem bidden. |
|||||
|