 |
| ||||
|
“Weer niet,” concludeerde Seb, hoewel hij het niet als verwijt bedoelde. “Ik was bij mijn zus. Het gaat niet goed met haar. Haar man heeft haar verlaten en ze is nogal down. Ik wilde haar niet alleen laten.” “Hoelang zijn jullie samen geweest?” “Ik ben om half twaalf gebeld door Petra. Het ging niet goed met haar. Ik wilde niet weg, ik had het eigenlijk wel naar mijn zin, maar ja…” zei hij spijtig. “Je zus woont toch in Hilligersberg?” “Ja.” “En toen ben je daarheen gegaan?” “Ja, ik was met de fiets en toen ik daar was, merkte ik dat het niet zo best met haar ging. Dus ik besloot om te blijven slapen.” Seb merkte dat Thomas hem niet alles vertelde en hij wachtte rustig af, ondanks dat er nieuwe vragen op zijn lippen brandden. “Mijn zus is vroeger ook down geweest, snap je. En ze heeft ooit een poging gedaan, dus,” zijn gezicht stond somber. “Ik snap het.” Thomas liet een ironisch lachje horen en verklaarde dit door te zeggen: “Vind je het niet gek? Ik ging naar mijn zus om haar van gekke dingen af te houden, en ondertussen gebeurt dat met Richard.” “Heb je het gevoel dat je er niet goed aan hebt gedaan om bij je zus te blijven?” Thomas schudde resoluut het hoofd. “Welnee.” “Ben je heel de nacht bij haar gebleven?” “Ja, natuurlijk.” “Hoe laat gingen jullie slapen?” Thomas keek hem even schichtig aan. “Om half twee, geloof ik. Ze was erg over haar toeren en het duurde lang voordat ze weer rustig was.” “En je bent niet meer op het Jerichoplein geweest?” hield Seb vol. Thomas zuchtte en constateerde meer dan dat hij vroeg: “Je hebt me gezien?” Seb schudde zachtjes het hoofd en probeerde zo veel mogelijk vertrouwen uit de stralen. Thomas was merkbaar met zichzelf aan het redeneren of het wel wijs was iets te zeggen. “Ik ben terug geweest,” gaf hij uiteindelijk toe. “Toen ik merkte dat Petra sliep, ben ik terug gegaan voor wat kleding. Ik ben misschien een half uur weggeweest, meer niet.” “Kan iemand dat bevestigen? En hoe laat was dat?” “Ik denk dat het kwart over twee was, toen ik binnen kwam.” “Heb je nog iemand gezien, of iemand gehoord?” Thomas dacht na. “Ik hoorde dat iemand met de fiets wegreed. Dat was toen ik in mijn kamer de spullen bij elkaar zocht.” “Vertel precies wat je hoorde,” vroeg Seb ingespannen. “Nou, precies wat ik je zeg. Ik stond bij de kast, vlak bij het raam en ik hoorde een fiets wegrijden.” “Wat hoorde je?” drong Seb aan en Thomas keek geïrriteerd op. “Wat wil je nou?” klonk het geïrriteerd. “Hoorde je een slot dat opensprong, hoorde je een band die aanliep? Wat hoorde je precies?” Seb was nu ongeduldig aan het worden. “Ik hoorde,” dacht Thomas na. “Ik hoorde een standaard terugklappen en iemand die opstapte en wegreed. Dat hoorde ik. Geen slot, verder niets,” zei hij spijtig. “En je hebt niet toevallig gekeken uit het raam?” “Ja natuurlijk wel, ik zag een roodharige slank meisje wegfietsen, ze had drie piercings, wil je weten waar?” zei Thomas prompt en Seb keek verbaasd op. Thomas schoot in de lach, “nee natuurlijk heb ik niet uit het raam gekeken. Er rijden hier wel vaker midden in de nacht fietsen weg. Ikzelf was ook net op de fiets aangekomen, snap je. En die fiets is me niet opgevallen. Het stikt hier van de fietsen, dag en nacht.” Seb zuchtte toegeeflijk. Thomas had gelijk. Maar wie was die fietser geweest? Het kon Magda niet zijn, want die was lopend en was ook weer teruggelopen, ze was immers met de auto teruggekomen op het Jerichoplein. Het werd steeds ondoorzichtiger. “Is dit belangrijk?” vroeg Thomas nu nieuwsgierig. “Wel als Richard echt vermoord is. Misschien was het wel zijn moordenaar die je op de fiets hoorde wegrijden,” zei Seb vlak. “Nou, gelukkig dat ik niet verdacht wordt dan,” zei Thomas en keek Seb opgelucht aan. Hij hield zijn vork voor zijn mond stil toen hij de bezorgde blik van de ander ontmoette en vroeg, “wat is er Seb?” “Als zou blijken dat Richard echt is vermoord, dan ben jij één van de hoofdverdachten Thomas,“ zei Seb voorzichtig. Thomas slikte moeizaam en de kleur trok uit zijn gezicht. “Die fietser bestaat omdat jij het zegt. Jij zegt op de Jericholaan te zijn geweest en waarschijnlijk heeft niemand je gezien. Niemand kan hoe dan ook die verdenken wegnemen Thomas. Maar troost je, er zijn er wel meer waarbij hetzelfde zal gelden.” Thomas keek hem met een gegronde angst aan. “Maar ik zweer je Seb, ik heb niets te maken met zijn dood. Denk je echt dat er meer achter zit dan we tot nu toe dachten?” “Ik weet het niet, ik weet alleen dat ik er geen vrede mee zal hebben als dit afgedaan wordt als een eenvoudige zaak,” probeerde Seb te verduidelijken. Maar dat ging bijna niet. Wat moest hij zeggen, dat hij iemand van moord verdachte? En zo ja, wie? Zoals het er nu uit zag, was Thomas misschien wel de meest logische kandidaat. En als hij zijn twijfels deelde met de politie en hij vond daar een luisterend oor, wat was daarvan dan de consequentie? Zouden ze ook op Thomas uitkomen? Hij had de gelegenheid en een motief. Zijn innerlijk zei hem dat gerechtigheid hier het belangrijkste was en als Thomas onschuldig was, dat het dan zeker zou blijken. Hij kon nu niet meer terug. Er waren te veel vragen die door zijn hoofd spookten. Hij zou weer de duik in het diepe nemen, zelfs als het ten koste ging van de band die hij had met de jongen tegenover aan tafel, waarvoor hij ondertussen gevoelens had alsof het zijn eigen zoon betrof. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
