 |
| ||||
|
Seb schoot in de lach om deze reactie. “Leuk geprobeerd Thomas, maar ook ik heb mijn grenzen!” riep hij uit en Thomas lachte met hem mee. De spanning leek uit de lucht, en Seb was daar blij mee. “Wat ik bedoelde te vragen is dit,” begon hij opnieuw. “Als ik je vraag het karakter van deze jongedame te omschrijven, waarmee zou je dan aankomen?” Thomas blies de lucht uit zijn wangen. “Poe hé, wat een vraag. Nou ik zou zeggen, oprecht en aardig, maar daarmee zou ik haar denk ik tekort doen,” begon hij en keek hem zo neutraal mogelijk aan. Seb knikte. “Dat was eigenlijk precies wat ik wilde weten. Hoe vaak heb je haar lelijk horen praten over anderen?” Thomas trok een vragend gezicht. “Niet eigenlijk. O ja, zaterdag zei ze even terloops iets over Mandy, dat ze dat van haar niet leuk vond. Ik bedoel, hoe ze omging met Richard. Ze mag Lydia wel, begreep ik daaruit.” “Denk je dat ze zelf een oogje had op Richard?” Terwijl hij dit vroeg draaide hij zich met pan en al om. Hij wilde voor geen goud Thomas’ zijn reactie missen. Er verscheen een frons op zijn gezicht en hij schudde zijn hoofd, hoewel dit niet helemaal overtuigend eruit zag. “Weet je,” begon Thomas op ernstige toon, terwijl hij nadenkend tegen de tafel geleund stond. “Ik krijg soms niet helemaal hoogte van meisjes. Dan denk ik van niet en later, nou ja, dan blijken ze helemaal gek te zijn van Richard. Neem nou Kiki, ik dacht dat ze een, een…” “Zeg het maar,” zei Seb bemoedigend en zette de pan op een onderzetter die hij uit een la had gepakt. Thomas zweeg en daarom zei Seb, “je dacht dat ze op meisjes viel.” “Dus jij dacht dat ook!” riep Thomas uit. “Wel, ik heb me daarin laten leiden door praatjes,” begon Seb met tegenzin. “Maar dat bleek niet zo te zijn. En dat met Richard, ja dat... Hij had wel een beetje veel keus, vond je niet?” Thomas schoot in de lach, hoewel Seb zijn opmerking niet grappig had bedoeld. Hij ging zitten op de plek tegenover het aanrecht, zodat hij Seb kon zien. “Denk jij dat Linda ook...?” zuchtte Thomas terwijl hij zijn schouders liet hangen. “O nee, dat denk ik helemaal niet,” zei Seb, naar waarheid. “Maar ook ik kan me vergissen. Misschien dat ik dat niet aan jou moest vragen, dat is niet eerlijk hè?” Thomas keek hem verbaasd aan en Seb glimlachte hem toe. “Is het zo duidelijk te zien?” vroeg Thomas met een ernstig gezicht. “Als je het wilt zien wel,” zei Seb op spottende toon en Thomas krabde met een overdreven gebaar achter zijn oor. Seb zei niets en pakte twee borden en bestek. “Ik had haar graag willen laten blijven, maar ik wilde eigenlijk met jou alleen praten,” gaf Seb toe. “Waarover?” Seb maakte een gebaar dat Thomas moest opscheppen. Hij ging toen tegenover hem aan tafel zitten. “Wil je niet bidden?” vroeg Thomas en Seb ging voor in gebed. Daarna schepten ze op en begonnen te eten. Toen Thomas zijn gastheer een compliment gemaakt had met het eten, viel het gesprek stil. “Ik ben een beetje aan het inventariseren wat er die avond allemaal is gebeurd,” zei Seb omdat hij toch wel aanvoelde dat Thomas een uitleg verwachtte over de aanwezigheid van Linda. “Maar ik kom er niet uit. Ook Linda heeft me iets verteld dat me dwars zit. Ik krijg het gevoel maar niet uit mijn lijf dat Richard misschien geen zelfmoord heeft gepleegd.” Thomas keek hem recht aan en vroeg verbijsterd: “Maar wat dan Seb, moord, bedoel je dat?” Prompt liet hij zijn vork op zijn bord neerkomen. “Misschien,” zei Seb vaag, maar hij wist dat er geen andere optie was. Een ongeluk was onmogelijk. “Maar de politie,” zei Thomas nu werkelijk ontdaan. “De politie liet doorschemeren dat het toch zelfmoord was en ik heb alles verteld. Van de ruzie en van dat ik dat olielampje naar zijn hoofd heb geslingerd.” Seb was één en al aandacht. “Wat heb je gedaan?” “Ik heb je toch verteld van die zaterdagochtend, dat ik ruzie met hem heb gemaakt.” “Ja,” zei Seb snel. “Nou, hij zat daar in de vensterbank en naast hem stond dat olielampje. Dat had hij van Lydia gekregen. Zij heeft zo’n zelfde lampje. Ik pakte het in mijn woede op en ik dreigde het naar zijn hoofd te slingeren. Maar uiteindelijk heb ik het kapot gegooid op de grond,” bekende Thomas, met iets van verlegenheid in zijn stem, om zijn uitbarsting van woede. “Dat verklaart die vlek op de vloer,” zei Seb. “Dus Thomas zat in de vensterbank, onder het raam dat opengeklapt kan worden?” “Ja, daar zat hij.” Seb dacht na, maar werd door Thomas uit zijn gedachten gehaald, met de woorden, “maar denkt de politie er net zo over als jij?” Seb schudde zijn hoofd. “Ik weet het niet,” zei hij naar waarheid. “Ik heb ze alles verteld wat ik weet. En troost je met de gedachte dat je niet de enige was die Richard wel wat aan kon doen. Ik heb gezien dat een ander persoon hem ook gedreigd heeft. Als je zeker weet dat je niets te doen hebt met de dood van Richard, dan zou ik me daar maar niet zo druk om maken.” Seb zag in de blik van Thomas dat hij nadacht over de consequenties en keek hem vragend aan. “Ik was niet thuis die nacht,” bekende Thomas en Seb merkte dat hij op het punt stond een bekentenis af te leggen. Alleen wist hij niet welke consequenties dit zou kunnen hebben voor deze zaak. Waarom keek Thomas dan zo schuldig? |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||