 |
| ||||
|
Hoofdstuk 6 “Hoi Seb, je wilde me spreken?” hoorde hij het meisje aan de andere kant van de lijn. Ze at kauwgum en hij vroeg zich af of ze zelf niet hoorde hoe onsmakelijk dat klonk. “Ja, ik wil het met je hebben over afgelopen zaterdagavond,” legde Seb uit, terwijl hij ondertussen in de pan aan het roeren was. “Seb, ik wil niet vervelend doen, maar mijn beltegoed is bijna op,” klonk het weer met een flinke smak. “Ben je thuis?” Er klonk zoiets als een bevestiging. “Kom dan even langs, ik ben aan het koken. Het duurt niet lang, een paar vragen, meer niet,” zei hij nonchalant en weer hoorde hij hetzelfde geluid. Er werd opgehangen. Hij zette zijn voordeur open om daarna weer aandacht te besteden aan zijn roerbakgerecht. “Kom maar verder,” riep hij, toen ze netjes aanbelde. Even later stak ze behoedzaam haar hoofd om de hoek en hij wenkte. “Ruikt lekker,” zei ze iets verlegen, terwijl ze de keuken en kamer rond keek. Ze was begin twintig, met een leuk gezichtje. Haar korte bruine kapsel gaf haar een vlotte pittige uitstraling. Hij mocht haar gelijk beter dan Mandy, die hij naar zijn mening iets te ordinair vond. Tot zijn opluchting had ze ondertussen haar kauwgum weggegooid. “Ga zitten, ik kom zo bij je, ik wil niet dat dit aanbrand,” zei hij glimlachend. “Krijg je eters?” vroeg ze belangstellend en hij merkte dat ze haar verlegenheid nu helemaal kwijt was. “Thomas komt zo eten, ja,” zei hij en keek vanuit zijn ooghoeken naar haar reactie. Een fractie van een seconde waren haar ogen strak op hem gericht, maar meteen liet ze haar ogen weer afdwalen. Zo, dus ze had het dus gemerkt. Had Thomas eindelijk de aandacht op zich weten te vestigen? Hij hoopte het maar. De jongen was niet erg doortastend op dat gebied. Ze stond op en hij merkte dat ze zich ongemakkelijk voelde. “Moet ik dan niet weg, ik wil niet storen, weet je,” zei ze en hij hief een hand op ter geruststelling. “Doe niet zo mal, ik vroeg het toch niet voor niets. Ik zal je niet lang ophouden,” zei hij, terwijl hij het gas laag draaide. Hij ging zitten aan de tafel en ze volgde zwijgend zijn voorbeeld. “Ik wil weten wat er die laatste avond is gebeurd, met Richard, bedoel ik,” probeerde hij haar rustig uit te leggen. Ze haalde haar schouders op. “Ik weet het niet Seb, ik vind het zo erg,” zei ze zacht met een bleek gezicht en hij bespeurde oprechtheid. Hij knikte, maar ging niet op haar opmerking in, door te vragen: “Wat kun je me van die avond vertellen?” “Nou, we kwamen met z’n vieren binnen, Mandy, Sandra, Nicky en ik,” begon ze aarzelend. “Ik hoorde van Mandy dat jullie nog naar een feestje zouden gaan?” “Ja, Mandy was niet uitgenodigd en de anderen vonden het leuk om haar daar mee te stangen,” legde ze op neutrale toon uit. Seb knikte. Hij geloofde haar dat ze het zelf niet zo een leuk grapje vond. Misschien ben ik wel vooringenomen, dacht hij er snel achteraan. “Nou, Mandy kan soms wel eens bitcherig zijn, dus…” ze zweeg om te kijken wat hij zou zeggen. Hij antwoordde niet en beantwoordde haar blik zo neutraal mogelijk. “Om negen uur waren jullie op het feest?” “Ja, omdat we tegen tienen nog naar dat andere feest wilden. Maar daar zijn we niet meer heen gegaan. We hadden het eigenlijk wel gezellig zo met zijn drieën.” “Met zijn drieën?” vroeg Seb naar de bekende weg. “Nou ja, Mandy papte vreselijk met Richard aan. Ze had al langer een oogje op hem en die avond greep ze haar kans,” Linda kreeg een kleur en Seb vroeg zich af waarom. “Wat vond jij daarvan?” vroeg hij daarom. Linda keek op en zei met oprechtheid in haar stem, “ik vond dat zo, hoe moet ik het zeggen, zo ongelooflijk stom van haar.” Seb zweeg en zag dat het meisje nog steeds verontwaardigd was. Ze probeerde haar woorden te wegen en zei toen uiteindelijk, “je zult wel denken dat ik een slechte vriendin ben, maar eerlijk gezegd zijn Mandy en ik geen vrienden en na dit weekend is dat eigenlijk alleen maar duidelijker voor me geworden.” “Hoezo?” “Nou, wij bleven iets langer op het feest dan zij en Richard. Ik wilde eerlijk gezegd niet met hen teruglopen. Ik vond het hele gedoe gewoon niet eerlijk tegenover Lydia en was daarom een beetje pissig. Nou, toen gingen wij ook naar huis en daar werd ik opgewacht door een woedende Mandy.” Seb keek haar aan en snapte het niet. Linda ging met een boze frons op haar gezicht verder, “ze beweerde dat ik haar twintig minuten daarvoor een sms’je had gestuurd waarin ik zei dat ik haar dringend wilde spreken thuis. Nou dat was dus gewoon larie hč!” riep ze verontwaardigd. “Dus ze beweerde dat jij een berichtje had gestuurd en dat had je niet gedaan? Maar dat kon ze je toch bewijzen. Had ze hem nog in haar mobiel staan?” Linda zuchtte en knikte. “Ja, maar ik heb hem zelf niet verstuurd, ik meen het. Waarom ook?” “Hoe laat werd dat sms’je verstuurd.” “Nou, om vijf voor twee. Toen stonden we op om weg te gaan. Ik en Nikky gingen nog even naar het toilet en we stonden met z’n allen nog even in het halletje te praten.” “Vreemd,” peinsde Seb. “Nou, ze denkt dat ik haar en Richard uit elkaar wilde hebben. Ze zegt zelfs…” ze zweeg en beet op haar lip. “Ja?” Ze schudde haar hoofd en hij kon wel raden dat Mandy Linda er van verdachte zelf een oogje op Richard te hebben. Daarom drong hij er niet op aan, maar vroeg naar de eerste beschuldiging: “En wilde je hen uit elkaar hebben?” “Ik heb geen hekel aan Lydia, zoals sommige meiden,” zei ze insinuerend. “Ik mag haar graag, maar zo ver ga ik echt niet. Het gaat me niets aan, het ging me niets aan. En na alles wat er is gebeurd, maakt het toch niets meer uit. Waarom zou ik daarover liegen?” Seb keek haar aan en meende oprechtheid te zien. Ja, waarom zou ze daarover liegen? Maar wie had dat berichtje dan verstuurd? “Hoi,” hoorde hij bij de deur en hij keek op. Thomas keek van de een naar de ander en er verscheen een frons op zijn gezicht. “Heb je Linda gevraagd om te komen eten?” vroeg hij aan Seb en hij zag dat het meisje opstond van tafel. “Ik ga nu maar Seb,” zei ze, verlegen met de situatie. “Je mag wel blijven eten,” zei Seb, maar hij besefte dat hij dat eerder had moeten doen. Nu gaf hij Linda het idee dat ze zich opdrong. Ze schudde het hoofd, terwijl achter haar Thomas afwachtend stond toe te kijken. “Ik moet gaan, ik heb een afspraak,” zei ze, Thomas’ blik ontwijkend en liep naar de deur. “Linda,” riep Seb haar terug. Ze draaide zich om en keek van Thomas naar Seb, nog steeds met een verlegen glimlachje. “Dank je wel.” “Graag gedaan, Seb, ook al snap ik niet helemaal wat je daarmee wilt,” zei ze onzeker en verdween door de deur, terwijl Thomas haar in het voorbijgaan groette. “Heb ik iets gemist of zo?” vroeg Thomas, toen ze de deur achter haar hoorden dichtvallen. “Wat vind je van Linda?” stelde Seb een tegenvraag. Hij had niet zo’n zin om Thomas uitleg te moeten geven, maar wilde wel de mening van Thomas voor wat betreft haar getuigenis. Toen hij de uitwerking van deze vraag op het gezicht van Thomas zag, had hij er spijt van hem gesteld te hebben. Hij stond op en liep naar de pan. Hij deed het gas weer aan en wachtte af. Thomas had genoeg tijd gehad om zich te herstellen en vroeg toen schertsend, “Hoezo heb je interesse?” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||