 |
| ||||
|
Met een boodschappenkrat in zijn handen liep Seb de stoep op van Jericholaan, toen hij boven zich de stem van Kiki hoorde: “Hé Seb.” Hij bleef staan om naar boven te kijken en het enige wat hij echt kon zien een bos haar, dat uit het raam van Kiki’s kamer hing. “Hoi Kiki, heb je even tijd?” vroeg hij, om te polsen of ze zin had voor een praatje. “Ja, eventjes, ik moet over twintig minuten weg. Ik kom wel even naar beneden.” Kiki kwam wel vaker zo maar even op de koffie of voor een kletspraatje. Maar vandaag wilde hij haar spreken over Richard. Hij had haar eerder in de week samen met Lydia gezien, maar had geen tijd gehad om haar even te spreken. Magda en zij hadden zich als goede vriendinnen over Lydia ontfermd, en hoewel het nog niet goed met haar ging, hadden ze haar door de eerste twee moeilijke dagen heen geloosd. Nu was Lydia naar haar ouderlijk huis gegaan om daar over de klap heen te komen. “Hoe ging het met Lydia?” vroeg hij toen het meisje even later de open keuken binnen kwam. Ze haalde haar schouders op en ging zitten in de stoel waarin ze zo vaak zat als ze even bij hem kwam buurten. “Het was een verschrikkelijke schok voor haar,” zei Kiki, “wat ik me goed kan indenken. Ik heb hem natuurlijk niet zo gezien…” Seb snapte dat ze doelde op het lichaam van Richard. Het was ook afgrijselijk voor het meisje om daarmee geconfronteerd te worden. “En nu, voor dat ze naar huis ging?” “Magda en ik hebben de meest vreemde gedachten uit haar hoofd moeten praten,” legde Kiki uit en maakte daarbij een gebaar alsof dat nogal een lastige klus was geweest. “Zoals?” “Je weet dat ze hem een klap heeft verkocht?” Seb knikte. “Ze blijft maar denken dat zij er schuld aan heeft dat hij zich van het leven heeft beroofd. Doordat ze hem niet los wilde laten.” Seb keek haar vragend aan. “Richard had de verkering uitgemaakt,” verklaarde Kiki. “O,” zei Seb alleen. Dat had ze tegen hem niet door laten schemeren. “Al eerder die week had hij gezegd dat hij niet meer van haar hield. En die avond heeft hij haar, voordat ze op het feest kwamen, nog een keer willen overtuigen van het feit dat het wat hem betreft echt over was.” “Dus dat wat er op het feest was gebeurd, was eigenlijk een vertoon van wat Lydia al wist, dat het over was tussen hen twee,” concludeerde Seb en Kiki knikte. Hij snapte nu waarom het zo veel weg had van een toneelstukje. Het was echt theater geweest. Hij gaf geen zier om Mandy. Zij was gewoon het instrument geweest om Lydia van hem los te weken. “En hoe dacht Lydia erover?” Kiki trok een gezicht en zei kleintjes: “ze dacht echt dat het een bevlieging was en dat hij haar uiteindelijk terug wilde hebben. Ze wilde het eigenlijk ook niet vertellen, maar ze versprak zich. Zo kwam het er stukje bij beetje uit. Magda en ik hebben wel honderd keer deze week geprobeerd uit te leggen dat wat hij tegen haar gezegd heeft, misschien gewoon echt de waarheid was. We hoopten dat, als ze zich verzoent met het idee dat het toch over was, ze sneller over zijn dood heen is.” “Ik ben blij dat jullie haar onder je hoede hebben genomen,” zei Seb en hij was dankbaar dat de saamhorigheid gegroeid was na wat er was gebeurd. Ook Paul en Henk schenen meer met elkaar op te trekken en Thomas leek als oudste de verantwoordelijkheid op zich te nemen voor de groep, die hij probeerde te steunen en te adviseren, ook over de omgang met de politie, die de afgelopen dagen de jongelui hadden bestormd met vragen. “Lydia heeft een rot halfjaar achter de rug, net als ik zelf en het bizarre is dat het komt door dezelfde persoon,” zei Kiki en keek met een stuurse blik naar de grond. “Richard bedoel je,” zei Seb en hij moest denken aan die scčne van laatst in het trappenhuis. “Ik weet dat je denkt aan die zaterdagochtend van het feest,” zei Kiki en keek hem nu met een verdrietige blik aan. Seb voelde aan dat ze op het punt stond om haar hart te luchten, dus wachtte hij rustig af, zonder zelf op die opmerking in te gaan. “Dat was niets, vergeleken met wat hij me eerder heeft geflikt. Hij is op een slinkse manier een lastercampagne begonnen waarbij hij iedereen, waaronder mijn eigen vrienden ervan overtuigd heeft dat ik een lesbienne ben,” zei ze met geëmotioneerde stem. Seb keek haar vragend aan. “Seb, hij wist dat ik dat niet ben, dus het was gewoon kwaadwilligheid van hem,” zei ze terwijl ze haar ogen samen kneep van woede. Toen vuurde ze er met venijn in haar stem aan toe: “Zijn manier van humor, zoals wij die zo goed van hem kennen!” Seb zag tranen in haar ogen en had medelijden met haar. Hij wist niet wat hij moest zeggen, want hij wist dat ze wonden met zich mee droeg, die door een enkel woord zo maar weer open zouden kunnen gaan. “Ooit heb ik me kwetsbaar opgesteld tegenover Richard. Dat was toen hij hier net kwam wonen en ik nog voor zijn charmes viel,” ze sprak de woorden uit alsof ze iets vies proefde en vervolgde somber, “en hij heeft toen misbruik gemaakt van dat moment. En ik, ik dacht dat net als Lydia, dat hij het gewoon was, de ware.” Kiki veegde over haar gezicht en schudde haar lange haren naar achteren. “Nou ja, om een erg lang verhaal kort te maken. Ik heb mijn vrienden er bijna niet van kunnen overtuigen dat het weer één van de vele grapjes was van Richard. Want hij had het zo handig aangepakt dat het leek alsof mensen zelf op het idee waren gekomen. Hij was zo een intrigant Seb. Ik weet dat ik het niet moet zeggen,” zei ze met een vastberadenheid op haar gezicht dat Seb bang was voor haar woorden. Maar voor hij iets kon zeggen had ze het er al uit gegooid: “Ik ben blij dat hij dood is en ik ga niet net als de anderen huichelen, of me schuldig zitten voelen voor de dingen die we hebben gedacht of hebben gezegd.” Ze keek hem aan en wachtte op een berisping van zijn kant. “Ik ga je niet veroordelen Kiki, want hij had mij ook overtuigd. Geen enkel moment had ik gedacht dat het iets was dat Richard had verzonnen. Waarom zou hij toch zo iets doen Kiki? Wat had hij tegen je?” “Ik ben gelukkig op tijd tot bezinning gekomen en kreeg door wat voor een rotzak hij was. Dat ik hem heb laten zitten, kon hij niet verkroppen. Blijkbaar had hij dat nog nooit meegemaakt en wilde hij wraak op me nemen. Hij heeft me sindsdien alleen maar op mijn kop gezeten.” Seb trok een lelijk gezicht en pakte Kiki’s hand. “Het spijt me dat ik me heb laten leiden door roddel en niet open met je gesproken heb.” “Seb, seb,” zei Kiki met een vermoeide glimlach. “Je weet toch dat ik jou nooit wat kwalijk neem.” Seb glimlachte terug en was dankbaar voor haar vertrouwen in hem, hoewel hij die niet verdiende. Met lood in zijn schoenen ging hij over op een ander thema, door te zeggen: “Kiki, ik wilde nog met je praten over die zaterdag. Ben jij nog thuis geweest die nacht?” Er gleed een angstige trek over haar gezicht en ze vroeg achterdochtig: “Waarom wil jij dat ook al weten?” “Ik hoop inzicht te krijgen in wat er die nacht is gebeurd,” legde hij uit. Ze zuchtte. “Nee, Seb, ik ben bij een vriendin blijven slapen, want het was laat voordat ik terug was van een bespreking.” “Wat voor bespreking?” “Van een toneelvoorstelling die we volgende week houden met onze groep.” Seb wist dat het meisje in een amateurtoneelgroep speelde. Hij kende de leider van deze groep. “Wanneer was jij weg?” vroeg hij en ze keek hem vragend aan. “Wat bedoel je?” “Ik bedoel het feest, wanneer ging je weg?” “Ik ben echt maar even geweest. Half elf werd ik door een vriend opgehaald.” “Was dat niet laat voor een bespreking?” “Seb, ik kan je vertellen,” begon ze met een zucht, “het was een drama om iedereen bij elkaar te krijgen. Iedereen had wat, dat weekend, maar het moest gewoon gebeuren. Daarom was ik ook bij een vriendin blijven slapen. De politie heeft dat nagecheckt en het klopt hoor,” zei ze met een lachje, alsof ze het lachwekkend vond om Seb van haar eigen gelijk te moeten overtuigen. “Natuurlijk geloof ik je Kiki,” probeerde hij met overtuiging in zijn stem. “Ik ben blij dat je er niet bij betrokken kan worden.” Seb meende het, hij was dankbaar dat hij eindelijk iemand van zijn lijstje kon afstrepen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||