 |
| ||||
|
„Een op een zeepok gelijkende kalkstenen kelk die ongeveer een halve duim meet, met een smalle basis en een kort uitsteeksel — uitlopend in een smalle rechte koker van ruwweg twee handen in lengte,” omschreef koning Silvaeo het vreemde voorwerp dat hij langzaam tussen zijn slanke vingers om en om liet draaien. „De kleur lijkt van origine witachtig geweest te zijn, en er lijken decoratieve motieven op de rand van de kelk aangebracht te zijn. Deze zijn echter te verweerd om er iets van betekenis uit op te kunnen maken. Zeer vreemd. Als dit de schelp van een onderwaterwezen is, dan kan ik mij niet heugen het ooit eerder aanschouwd te hebben. Wat is uw mening, magister?” „De keuze van woorden die mijn lippen zouden verlaten in een poging het raadselachtige voorwerp van uw huidige geprononceerde interesse te omschrijven, zou nagenoeg gelijk zijn aan de uwe, majesteit,” gaf magister Toenak direct te kennen. De magister had een puzzelende uitdrukking op zijn gezicht, die niet veel verschilde van die van de koning. Zelf hield hij een zeer fijn bewerkt gouden doosje in zijn hand, waarvan het deksel was ingelegd met een bruinachtig soort steen. Hij probeerde het te openen, maar kreeg het niet voor elkaar. Zodra hij het scharnier iets beter bekeek, zag hij waardoor dat kwam: de pen waar het deksel omheen draaide, was hevig gecorrodeerd en had daarmee de draaiwerking geblokkeerd. De bodem van deze gang lag bezaaid met onverklaarbare voorwerpen, waarvan vele door het zeewater en andere externe invloeden behoorlijk aangetast waren. „Ik stel voor dat we de vondsten catalogiseren en omschrijven,” zei Silvaeo tegen Ishtaran, die een paar kettingen van dezelfde bruine stenen omhoog hield. De medica knikte en antwoordde: „Een uitstekend plan, majesteit. Deze kettingen zijn overigens recent schoongemaakt.” De koning, de magister en prinses Lidhia kwamen bij haar om te kijken naar wat zij aanwees. Ishtaran vervolgde: „Kijkt u maar hier, naar het snoer tussen de stenen. Daar zitten nog draadjes algen aan. De stenen zijn echter schoon, in tegenstelling tot die van deze andere ketting!” „Dat kan Tirashya ook gedaan hebben, toen wij nog gevangen zaten,” zei Lidhia, die zich niet kon herinneren de kettingen tijdens haar eerste korte, overweldigende bezoek aan deze opwindende gang te hebben zien liggen. „Vader?” riep Rehinor, die even verderop met generaal Korfos bij een groot, donker blok bezig was. „Wilt u misschien hier eens naar komen kijken?” „Een artefact dat, naar het zich laat aanzien, een soortgelijke functionaliteit biedt als dit gouden doosje,” stelde de magister vast, die het sierlijke, kleine voorwerp nog in zijn hand hield. „Het is gemaakt van een stevig, organisch materiaal — waarschijnlijk plantaardig van oorsprong,” determineerde Ishtaran. „Het deksel van dit schelpachtige voorwerp is niet open te krijgen zonder het voorwerp zelf te beschadigen,” gaf de generaal te kennen. „De metalen verstevigingen zijn evenals het plaatmateriaal duidelijk aan het vergaan, maar er lijkt een vergrendeling te zijn aangebracht, die zich niet zomaar gewonnen geeft.” „Hoe veel schade zou u moeten toebrengen, wilt u deze kunstmatige schelp openen?” vroeg de koning. „Tja, Sire, dat wat er nog rest van het metalen beslag zal behoorlijk wat weerstand bieden. Het organische materiaal is veel eenvoudiger te doorbreken. Hoe dan ook zal de integriteit van het omhulsel onherstelbaar beschadigd raken. Toch is het geheel zo zwaar, dat prins Rehinor en ik het niet anders dan met vereende krachten van de bodem krijgen,” gaf de strateeg te kennen. „Dat zou een samenwerkingsverband tussen meerdere individuen kunnen suggereren,” fronste de koning. „Wat bedoelt u?” vroeg prins Rehinor. „Eén man alléén kan dit gevaarte niet verplaatsen,” legde Silvaeo uit. „De opportunist zal op zijn minst één persoon bij zijn plannen betrokken hebben, of nog op zoek zijn naar een geschikte persoon.” Lidhia, die meer geďnteresseerd was in voor het oprapen liggende exotische voorwerpen dan in een zware, niet direct te openen kist, zwom een slag verder de gang in en raapte een klein, donker voorwerp op van de grond. Op hetzelfde moment klonk een akelig geluid door de gang: een geluid dat slechts een tiental meters voor haar uit leek te ontstaan. Een licht schrapend geluid, dat snel aan volume en toonhoogte won om te eindigen in een harde tik, die nog een paar tellen nagalmde door de gang. „Wat was dat?” vroeg koning Silvaeo gespannen, terwijl Lidhia als een pijl uit een boog terugschoot naar de anderen en generaal Korfos en zijn mannen hun felle zwaarden trokken. „Auwww!!!” kermde Lidhia het in de armen van de medica uit, als gevolg van haar onstuimige terugtrekking. Voor hen uit had de hernieuwde stilte plotseling een dreigende klank gekregen. De koning en de generaal wisselden een snelle blik. Silvaeo nam het zwaard van één van Korfos’ mannen over, en zij aan zij zwommen de vorst en de bevelhebber behoedzaam verder de gang in — de stilte tegemoet… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||
Van het bekijken van wat onschuldige voorwerpen naar de wat geheimzinnigere voorwerpen... En dan het geluid... Ik ben benieuwd! 
