 |
| ||||
|
„Er is maar één manier om erachter te komen of het inderdaad om een draaibare cilinder gaat,” zei generaal Korfos, nadat ze vastgesteld hadden dat Lidhia inderdaad een zelfde naad had ontdekt in de zuidelijke gang. „Verlicht ons inzicht, generaal,” nodigde koning Silvaeo de grote man uit. „Inspectie van de schacht, Sire,” antwoordde de generaal. „Natuurlijk!” begreep Lidhia. „In de schacht zou óók zo’n naad moeten zijn!” Ze wilde geen tijd verliezen en zette zich af op de bodem, maar een felle pijnscheut herinnerde haar aan haar toestand. Op haar luide „Au!” reageerde haar vader direct: „Lidhia…” Magister Toenak vermaande haar hoofdschuddend, maar met een duidelijk liefhebbende glimlach bij de verongelijkte uitdrukking op het koninklijke gezichtje: „Prinses, het ligt in het verlengde der redelijke verwachting dat een reeds vele tientallen jaren bestaande koker, uitgehouwen uit rotsachtig gesteente, uw verwachting niet teleur zal stellen wanneer u enige momenten verderop in de chronologie der gebeurtenissen uw onderzoek naar zijn vermoede geheimen aanvangt.” „Ik was iets te enthousiast,” gaf Lidhia nederig toe. „Ik vergat even dat ik voorzichtig moet doen…” „Ik vermoed dat u dat nu wel zult onthouden,” zei Ishtaran, waarop Lidhia knikte. „Mag ik voorop?” vroeg ze aan haar vader, die knikte. Langzaam liet Lidhia zich omhoogstijgen, de schacht in. Centimeter voor centimeter bekeek ze de wand rondom zich, op zoek naar een abrupte overgang in het vaalgrijze gesteente. Van beneden haar klonk de stem van generaal Korfos: „Hoogheid, het is aannemelijk dat een overgang in de schacht veel minder opvallend zal zijn dan die in de gangen.” „Hoezo, generaal?” vroeg Lidhia. „De cilinder is waarschijnlijk gemaakt om zo min mogelijk in het oog te springen,” legde de generaal uit. „Het zou mij niet verbazen als het verschil in kleur in de gangen helemaal niet zichtbaar is bij de oorspronkelijke stand van de cilinder. Door het draaien ervan ontstaat een behoorlijke verschuiving tussen van oorsprong aaneensluitende rotsdelen. Deze verschuiving vindt slechts in zeer beperkte mate plaats in de schacht: de rotssteen van de cilinder blijft hier altijd vlakbij het gesteente van de schacht, waarop hij moest aansluiten.” Daar kon Lidhia weinig tegenin brengen. Langzaam steeg ze verder, met vlak achter zich haar vader, die de wanden nog eens aan een minstens zo grondig onderzoek onderwierp. „Prinses Lidhia,” klonk even later de stem van magister Toenak van onder de schacht. „Wellicht wilt u mij deelgenoot maken van het uiterlijk van de laatst door u ontwaarde diepterune.” „Een cirkel met een stip bovenin,” riep Lidhia terug. „Het is mijn plicht u erop te wijzen dat u in dat geval reeds zes meter gestegen bent,” gaf Toenak aan vanaf de bodem. „Dat betekent dat we ons al ver boven de cilinder moeten bevinden,” concludeerde Silvaeo met een zucht. „Kom, meisje, we gaan terug naar de anderen.” Zwijgend liet Lidhia zich achter haar vader aan zinken, intussen onafgebroken kijkend of ze toch niet ergens een naad of een onnatuurlijke kleurovergang zag. Maar al snel stonden ze weer in de gang tussen de anderen van de expeditie. De twee soldaten die de zuidelijke gang geïnspecteerd hadden, hadden zich intussen teruggemeld bij de groep. Ook de twee mannen die de oostelijke gang voor hun rekening genomen hadden kwamen terug gezwommen. „De oostelijke gang is leeg, Sire,” meldde één van hen. De koning, prinses Lidhia, magister Toenak en generaal Korfos keken voorbij de mannen, terwijl de koning antwoordde: „Een rapport in de verleden tijd zou beter aansluiten bij de werkelijkheid, sergeant.” „…Sire?” vroeg de man verbaasd, maar toen hij de blik in de ogen van zijn vorst zag draaide hij zich bliksemsnel om — juist op tijd om de paarse gloed in de verte te zien verdwijnen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ik wil nu wel eens weten wie het is! 
