 |
| ||||
|
„LIDHIA!!!” Met een heftige schokbeweging schrok Gabriëlle wakker om met wijd open ogen in het duister van haar kamer te staren. Ze probeerde haar ademhaling onder controle te brengen maar merkte dat ze hyperventileerde. Ze schoot overeind, gooide haar dekens opzij en bracht haar handen zoals ze geleerd had als een gesloten kommetje voor haar kin, mond en neus, en sloot haar ogen. Langzaam kwam ze tot rust, maar in die rust waren de laatste beelden die ze van Lidhia’s bewustzijn had meegekregen prominent aanwezig — en die waren bepaald niet rustgevend. Terwijl haar ademhaling haar stille golfbeweging terugvond, liepen enkele tranen over Gabriëlles wangen. „Oh Lidhia…,” zuchtte ze trillend. „Lééf je nog?” Een klopje op haar kamerdeur. „Alles oké, Gabriëlle?” „Ja en nee,” antwoordde Gabriëlle haar vader. „Mag ik binnenkomen?” vroeg LaCroix. „Graag,” vond Gabriëlle, die inmiddels opgestaan was en haar badjas omgeslagen had. Zodra Peter de deur geopend had, hing zijn dochter snikkend om zijn nek. „Naar gedroomd?” vroeg hij, terwijl hij troostend over haar warrige krullenbol streek. „Oh pap…,” snikte ze. „Ik… weet niet of Lidhia nog leeft. Ze was met Tirashya — haar zusje — aan het spelen… en toen was er ineens een grote haai… Lidhia zorgde ervoor dat Tirashya in veiligheid was, maar toen werd ik ineens wakker… Normaal betekent dat dat zij slaapt, maar nu…” Ze kroop tegen ‘pap’ aan en snikte het uit. Peter zuchtte diep en keek zichzelf in haar staande spiegel aan. Dit was lang geleden… hij herinnerde zich Erika’s gewoonte in dergelijke situaties. Zijn stem was schor toen hij vroeg: „Zullen we eens kijken of er nog anijsblokjes zijn?” Gabriëlle knikte en zuchtte: „Goede gewoonte…” „Kom,” zei LaCroix, en hij liep voor haar uit de trap af. Met een tevreden spinnende Milky op schoot en een glas dampende anijsmelk in haar hand zat ze even later tegenover haar vader aan de bescheiden keukentafel. Ze nam een slok — lekker sterk zo, met drie klontjes — en keek hem slaperig aan. „Als die haai haar ècht… en ze niet meer leeft, dan denk ik dat die vreemde ervaringen nu wel voorbij zullen zijn,” sprak ze haar gedachten toonloos uit, in een poging de teleurstelling van die gedachte niet in haar stem te laten doorklinken. „Dat zóú kunnen,” antwoordde Peter. „Oh, ik zou willen dat ik iets voor haar kon doen!” gromde Gabriëlle gefrustreerd. „Ik kan Tirashya niet bereiken…” Met een schok keek ze op en staarde haar vader aan: „Hoe kan ik er nou achter komen wat er gebeurd is!?” Haar lip begon weer te trillen. „Meisje, als je nou zo eerst weer eens gaat proberen te slapen? Misschien valt het allemaal reuze mee,” probeerde LaCroix haar te bemoedigen. „Ik hoop het maar,” zei Gabriëlle, ook al liet haar non-verbale communicatie duidelijk doorschemeren dat het vlammetje van die hoop maar klein was, en in een tochtige kamer bij stormachtig weer flakkerde. „Weet je nog die nacht toen je nèt negen jaar was geworden, en je konijn was ontsnapt?” vroeg Peter. Gabriëlle keek hem aan en zei: „Plukkie. Ja, dat weet ik nog…” „Ik wil die prinses Lidhia niet vergelijken met een huisdier, hoor… maar weet je nog hoe je Plukkie terug hebt gekregen?” Gabriëlle glimlachte: „Mamma stelde voor dat ik voor hem zou bidden, en dat heb ik toen gedaan. Heel simpel, heel eenvoudig.” „Werkte het?” vroeg LaCroix. „De volgende dag kwam de overbuurman vragen of wij soms een konijn kwijt waren. Hij had hem gevangen in zijn moestuin,” herinnerde Gabriëlle zich alsof het gisteren gebeurd was. „Ik weet wel, dat ik daarin niet bepaald een goed voorbeeld ben geweest de laatste tijd,” aarzelde LaCroix, „Maar misschien zou het een idee zijn als je ook voor Lidhia zou bidden.” „Ze bad zelf ook,” herinnerde Gabriëlle zich nu, terwijl er een dromerige blik in haar ogen kwam. „Het laatste wat ik haar hoorde zeggen voor ik wakker werd, was: ‘Jezus, help!’” „Een goed voorbeeld voor jou om te volgen, lief meisje,” glimlachte Peter haar toe. „En misschien ook voor jou?” kaatste Gabriëlle dat balletje terug. „Ik zal in ieder geval ook voor jou bidden.” „Dank je,” zei haar vader na een korte stilte en een ongemakkelijke glimlach. „Hou van jou, pap,” zei Gabriëlle terwijl ze opstond en hem een knuffel gaf. „Ik van jou, meis,” antwoordde Peter met verstikte stem. Hij kon een geeuw niet onderdrukken, maar zei opnieuw: „Ik van jou.” „Welterusten pap, en bedankt hè?” „Jij ook welterusten,” wenste haar vader haar toe. „’t Kan zijn dat ik niet direct in slaap kom,” voorzag Gabriëlle mat. „Geeft niet,” was het antwoord. „Rust maar gewoon lekker uit. Als je gaat probéren te slapen, werkt het tòch niet.” „Ik weet niet of ik wel wil slapen,” bedacht Gabriëlle, terwijl een nieuwe traan zijn weg zocht naar beneden. „Ik ben geloof ik bang dat ik Lidhia niet zal ervaren…” LaCroix pakte stil haar hand en gaf er een bemoedigend kneepje in terwijl Gabriëlle zich realiseerde dat dit alles ook bij hem herinneringen en gevoelens naar boven haalde. Maar ze wist niets meer te zeggen. Langzaam slofte ze terug naar haar kamer. En eenmaal in bed fluisterde ze een dringend verzoek om hulp voor verschillende van de mensen die haar dierbaar waren. Haar kamer was stil. De enige geluiden waren haar ademhaling en het zachte tikken van haar oude reiswekkertje. De lichtgroen fluorescente wijzertjes vertelden haar dat het bijna half één was. Gabriëlle draaide zich op haar linker zij — en wachtte een eeuwigheid. Toen draaide ze zich op haar rechter zij. Twee minuten over half één. Ze zuchtte. Dit kon wel eens een héél lange nacht worden… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Arme Gabriëlle... Zij ziet inderdaad niet hoe dit verder gaat als Lidhia wel ... 
