 |
| ||||
|
Het kostte Lidhia nog eens ruim twintig minuten om haar zusje te vinden, zittend tegen een van de koraalrotsen in een rustige hoek van de paleistuin. „Tjonge, Tirsch,” zei Lidhia, terwijl ze zich naast Tirashya op de bodem liet zinken. Een paar felgekleurde visjes schoten weg om een veilig heenkomen te zoeken. „Jij weet je goed te verstoppen, hoor!” „Hoi,” zei Tirashya mat, met een duidelijk gebrek aan animo voor een gesprek. „Mooi plekje hier,” zei Lidhia, kijkend naar de mooie koraalkolom recht tegenover hen, die wemelde van de exotische levensvormen. „Ja,” antwoordde Tirashya zacht. „Ik wist niet dat jij dat trucje ook kende,” converseerde Lidhia. Langzaam wendde haar zusje zich naar haar toe, een niet-begrijpende blik in haar ogen. „Welk trucje?” „Nou, daarnet in de bibliotheek!” verduidelijkte Lidhia. „Ik ben niet in de bibliotheek gewéést,” zei Tirashya, en ze vond het vanwege Lidhia’s ongelovige uitdrukking blijkbaar nodig om eraan toe te voegen: „Ik ben direct uit de vergaderzaal hierheen gegaan.” Lidhia keek verslagen voor zich uit. Met wie had ze dàn te maken gehad? „O,” zei ze, stilletjes. Ze wist niets méér te zeggen en besloot af te wachten tot Tirashya zelf het initiatief zou nemen. Een kwartier verstreek, al leek het veel langer te duren. De stilte was, hoewel ongemakkelijk, weldadig rustgevend. Zeepaardjes kwamen hun haar onderzoeken, een paar glinstervisjes bemoeiden zich dáár weer mee, en een stel blauw met gele visjes kwamen steeds nieuwsgierig dichterbij om bij de kleinste beweging van één van de meisjes schichtig weg te flitsen. Traag wuifden anemonen vanaf de koraalrotsen terwijl een rode zeester een boeiend schouwspel bood bij al zijn capriolen tussen de onregelmatige uitsteeksels van het koraal. Een zeekat hypnotiseerde een klein, wit visje met zijn snel wisselende kleurenspel, voordat het bizarre wezen in één felle uithaal het bij voorbaat kansloze slachtoffertje te grazen nam. Lidhia schrok van een onverwachte aanraking: Tirashya had haar hand op haar arm gelegd. „Zullen we een potje topballen?” vroeg het jonge meisje. „Goed!” zei Lidhia, die even moest omschakelen maar zelf ook wel zin had in een spelletje. Ze was in ieder geval blij dat Tirashya het uit zichzelf voorstelde. „Pak ’m dan!” riep Lidhia, die zich van de bodem afzette en pijlsnel met de bal omhoog zwom, in de richting van de scherp tegen de waterspiegel afgetekende cirkel boven hun hoofden. Tirashya zwom bijna tegen haar aan, en probeerde de bal uit Lidhia’s hand te tikken. Maar Lidhia was goed getraind en heel behendig. Tirashya wist de bal echter uit balans te tikken en gaf al een overwinningskreet, maar Lidhia paste een snelle beweging toe die de bal weer prachtig in haar hand terugbracht. De verontwaardigde uitroep van Tirashya begeleidde Lidhia’s score, waarna de bal terugzonk naar de bodem. „Hoe deed je dat?” vroeg Tirashya bewonderend nieuwsgierig. „Een trucje,” glimlachte Lidhia vaag. „Laat eens zien dan!” drong Tirashya aan. „Jij bent aan de beurt,” kaatste Lidhia. „Goed dan,” stemde Tirashya daarmee in terwijl ze de bal van de bodem opschepte. Nog geen tel later spoot ze omhoog met Lidhia vlak naast zich. Op twee meter onder de krans tikte Lidhia de bal aan. Die begon oncontroleerbaar te zwabberen en viel uit Tirashya’s stuwende hand. Het meisje probeerde te corrigeren, maar sloeg daarmee de bal alleen maar aan de kant, waar haar zus hem opwachtte en hem behendig van haar overnam. „Nou!” riep Tirashya, die opnieuw moest toezien hoe Lidhia scoorde. „Je hield je in, of niet?” „Een beetje,” gaf Lidhia toe. „Ik wilde je laten zien wat je fout doet, en ik kan niet uitleggen wat ik doe als je niet eerst snapt wat je zèlf verkeerd doet.” „Wat dan?” vroeg Tirashya, terwijl de zusjes zich terug lieten zinken naar de bodem. „Pak de bal eens op en houd hem zoals je dat doet wanneer je omhoog zwemt,” coachte Lidhia. Tirashya deed het. „Goed. We gaan nu omhoog zwemmen, op speelsnelheid, maar zonder op het doel af te gaan. Gewoon oefenen in het balanceren, als het moet tot de waterspiegel aan toe. Begrepen?” „Ja,” zei Tirashya, en ze zette zich af. Lidhia bleef naast haar en keek scherp toe. „Ik balanceer hem toch goed?” vroeg Tirashya, toen het paleis al schuin onder hen lag. „Aan welke kanten van je hand wil de bal ontsnappen aan je stuwkracht?” vroeg Lidhia. Tirashya concentreerde zich even en antwoordde, terwijl ze met haar andere hand wees: „Hier en hier.” „Precies,” zei Lidhia. „Ik ga hem nu een tikje geven en dan moet jij hem corrigeren, goed?” „Toe maar,” zei Tirashya, en ervoer direct een herhaling van de gebeurtenissen die haar de laatste topbalbeurt hadden gekost. Binnen twee tellen hing Lidhia stil, met de bal in haar handen. Tirashya dook voorover en zwom terug naar haar zus. „Wat doe ik fout?” vroeg ze. „Niet veel,” zei Lidhia. „Nou jij.” En weg was ze, met Tirashya direct aan haar flippers. Lidhia hield in en liet Tirashya naast zich opstijgen. Die haalde uit en raakte de bal, maar opnieuw wist Lidhia hem zonder veel moeite te stabiliseren. Nogmaals probeerde Tirashya het. Ook nu weer kostte het Lidhia geen enkele moeite de bal op haar hand te houden. „Hoe dóé je dat!?” riep Tirashya verbaasd. Lidhia liet zich langzaam verder omhoog stijgen en hield de bal stil, boven hun hoofden. „Kijk eens goed naar mijn vingerspreiding,” zei ze zacht. Tirashya keek aandachtig. „Ooooooh,” reageerde de leerling, toen ze het minieme verschil opmerkte. „Nou ik!” „Toe maar,” moedigde Lidhia haar aan, en ze liet de bal los. Tirashya nam hem over en schoot opnieuw omhoog. Zonder veel moeite hield Lidhia haar bij om de bal aan te tikken, maar ditmaal wist Tirashya het voorwerp onder controle te houden. „Ik ga punten scoren!!!” riep ze triomfantelijk. „Tja, dit had ik je beter niet kunnen leren,” riep Lidhia vrolijk terug, terwijl ze een spiraal rond haar zusje zwom. „Maar ik heb mijn beste trucje nog voor het laatst bewaard!” „Wat dan?” vroeg Tirashya hevig geïnteresseerd. „Kietelen!” kondigde Lidhia lachend aan, en ze greep haar zusje in haar middel. „Nee! Niet doe-hoe-hoen!” schaterde Tirashya, die vrijwel direct de bal liet gaan. „Dat mag niet!!!” Ze draaide zich om en probeerde vrij te komen, maar ineens voelde Lidhia hoe haar zusje verstijfde. „PAS OP!!!” riep Tirashya zo hard als ze kon. Lidhia keek om, en zag de enorme, opengesperde muil op zich af komen. „Dicht!” gilde ze, en draaide zich, terwijl ze een wolk ioloy uitstootte, naar haar zusje. Haar instinct wilde het liefst haar eigen schelp sluiten, maar haar persoonlijkheid wilde Tirashya veilig gesloten zien. Ze was zich ervan bewust dat de zware kaken van de haai hun schelpen zonder al te veel moeite zouden kunnen kraken, maar ze kòn haar zusje niet aan dat lot prijsgeven. Ze hoorde zichzelf als uit de verte twee woorden roepen: „Jezus, help!” Terwijl Tirashya’s samengestelde schelp zich onder Lidhia’s angstige toezicht met een kort staccato aan klikkende geluiden sloot, zette Lidhia zich schrap voor het ondraaglijke onvermijdelijke… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Wat??? Niet doen!!! 
