 |
| ||||
|
Hoofdstuk 5 Seb drukte op het juiste knopje en niet veel later hoorde hij de deur openklikken. Hij keek omhoog het trapgat in en zag dat Mandy boven aan de trap hem vragend aankeek. Wat hem het eerst opviel was de felroze ochtendjas, met daaronder monsterachtige sloffen in de vorm van tijgerpoten. “Seb?” klonk het verbaasd. “Sorry meisje, stoor ik je?” “Nee, kom boven, ik ben al lang wakker hoor, maar ik had geen zin om me aan te kleden.” Seb liep naar boven en bleef toen in de smalle gang staan, even onzeker over de situatie. “Ik kleed me even aan, wacht maar in de woonkamer, links de eerste deur,” wees ze, blijkbaar zijn gene begrijpend. Hij glimlachte dankbaar en ging de kamer binnen. Het was er een bende en hij overwoog om de tijdschriften en boeken die her en der op de bank en de stoelen lagen weg te leggen, toen Mandy plotseling al weer achter hem stond. Ze droeg een wijde slobberige jurk, met dito kraag, die aan een kant van haar schouder gleed. Haar haren stonden alle kanten op en ze had geen moeite gedaan om zich op te maken. Gelukkig, dacht Seb, dat scheelt tijd. “Je komt vanwege Richard hč?” zei ze begrijpend en liep naar de dichtstbijzijnde stoel. Ze schoof het leesmateriaal op haar arm en gaf Seb een seintje dat hij kon gaan zitten. Zelf pakte ze een pakje sigaretten van de schouw en hield het aan Seb voor. Seb bedankte. Ze stak er één op en inhaleerde diep. Toen gooide ze het pakje op tafel en ging voor de schouw op de grond zitten, met haar benen voor zich gekruist. Ze wachtte tot hij het gesprek zou beginnen. Seb keek over de tijgersloffen heen en zag hoe zenuwachtig ze aan haar nagels plukte. “Je hebt bezoek gehad van de politie?” “Ik kon ze niet veel wijzer maken,” begon Mandy met een schelle stem. “Natuurlijk niet,” probeerde Seb haar te kalmeren. Ze leek zo gespannen als een veer. “Ik had die avond met hem gedanst. We hadden lol. Ik weet ook niet waarom hij daarna de kolder in z’n kop heeft gekregen,” zei ze en gaf daarmee lucht aan wat zij een tragische gebeurtenis vond, die echter mijlenver van haar belevingswereld afstond. “Je kwam hem toevallig tegen op het feest?” “Ja, hij was natuurlijk met Lydia, maar hij wilde met mij dansen. Nou en? Wat een scčne heeft die chick ervan gemaakt, zeg. Het was gewoon zielig voor Richard. Jaloerse bitch. We hebben haar samen stiekem zitten uitlachen, de meiden en ik. Ik bedoel de meiden van hier. We waren met z’n vieren gekomen. Maar ze gingen allemaal nog naar een feest waar ik niet voor was uitgenodigd. Dus ik had de pest erin. Nou, ik dacht, bekijken jullie het maar en ging een beetje aanpappen met Richard. Om ze te jennen,” ratelde Mandy alsof er een opwindmechanisme was losgemaakt. Seb hoefde geen moeite te doen om haar aan het praten te krijgen, dat was duidelijk. “Maar ja, tutje voelde zich zwaar tekort gedaan. Misschien dat ik er daarom wel nog een schepje bovenop heb gegooid. Om haar lekker te stangen. Ze kan zo uit de hoogte doen, weet je wel,” ze trok een lelijk gezicht en Seb knikte alleen, omdat het geen zin had ertegen in te gaan. “Jullie zijn samen naar huis gegaan?” “Nou ja, samen,” zei Mandy grinnikend. “Hij heeft me thuis gebracht. Niks intiems aan hoor. Zo ver had ik het trouwens toch nooit laten komen,” voegde ze er minzaam aan toe. “Dus Richard bracht je thuis? Hoe laat was dat?” “Nou, dat weet ik nou nog precies. Want ik kreeg pal voor de deur een sms’je van Linda. Dat was vijf minuten voor twee.” “Dus de meiden waren er nog, toen jij met Richard terugging?” “O ja, dat feest waar ze heen zouden gaan,” zei Mandy terwijl haar iets te binnen schoot wat ze uit moest leggen, “ze vonden het wel gezellig bij Paul, dus ze hebben het feest laten schieten.” “Waarom ben je niet met hun naar huis gegaan?” Mandy trok een gezicht. “Om haar te jennen, natuurlijk,” ze wees met haar hoofd in de richting van Jerichoplein. “Het was allemaal fake, gewoon voor de lol.” “Ervoer Richard dat ook zo?” Ze haalde haar schouders op. “Nou, dat weet ik niet. Hij vroeg nog of ze mee wilde lopen, maar dat wilde ze natuurlijk niet,” zei ze snuivend. “Nou, en toen heeft ze hem een klap gegeven. Zomaar.” Mandy sperde haar ogen open om haar verbazing over deze daad kenbaar te maken. Seb moest inwendig glimlachen. Net iets te veel drama. “Hij was er even stil van. En weetje wat hij deed. Ik dacht natuurlijk, die wordt hartstikke kwaad, maar nee hoor. Hij begon gewoon te lachen. Ik zweer het je, hij lachte haar gewoon in het gezicht uit. Zo, nou ik denk nog zo, die relatie is over en uit. Dat dacht ik echt,” ze zweeg en op haar gezicht verscheen een ernstige trek, waarna ze zachtjes vervolgde, “weet ik veel wat er in hem omging en dat hij dood zou zijn, de volgende morgen,” ze slikte en was even stil. Seb genoot van de stilte, maar moest de volgende vraag toch stellen: “Toen heb je dus afscheid genomen en Richard is naar huis gegaan?” Mandy haalde haar schouders op en trok opnieuw aan haar sigaret. Er viel as op haar jurk, die ze eraf veegde met een wild gebaar. “Vond je Richard depressief?” Mandy schudde haar hoofd. “Weet je,” zei ze en wees met haar sigaret in de richting van Seb. “Weet je, dat is nou precies wat de politie mij ook vroeg. Hij was juist overdreven vrolijk. Zo vrolijk kan je gewoon niet zijn. Overdreven, dat was het. En dat drinken ook. Hij dronk zich gewoon een ongeluk. En dat was eigenlijk zo raar. Ik ken Richard helemaal niet zo goed, maar dat vond ik nou vreemd. Zou dat kunnen, depressief zijn en dan zo overdreven vrolijk doen?” “Misschien wilde hij zijn depressie wel onderdrukken,” suggereerde Seb. Mandy knikte. “Dat heb ik nou precies gezegd tegen die politieagente die hier was. Gewoon te vrolijk. Te vrolijk, voor mijn doen, zou ik zo zeggen.” Seb moest er over nadenken. Eén vraag brandde nog op zijn lippen, maar hij durfde die niet te stellen. Het ging hem ook helemaal niets aan. Het meisje had blijkbaar alles gezegd wat er gezegd moest worden, dus ze deed er het zwijgen toe. “Is Linda thuis?” vroeg hij, nadat hij alles wat hij van haar had gehoord op een rijtje had gezet. “Nee, die is bij d’r moeder,” mompelde Mandy, terwijl ze haar sigaret uitdoofde in de volle asbak op iets dat door moest gaan voor een salontafel. Seb stond op en pakte zijn portemonnee uit zijn broekzak. Hij vond tussen wat oude bonnetjes wat hij zocht. “Geef haar dit alsjeblieft. Laat ze me even bellen. Langskomen mag ook,” Mandy keek naar het visitekaartje en knikte. Op de trap naar beneden riep Mandy hem terug. “Seb, wat moet dit allemaal?” Seb zuchtte eens diep en keek naar boven. “Ik weet het niet Mandy, wist ik het maar. Ik blijf maar met een rotgevoel in mijn lijf zitten en ik moet weten hoe het is gegaan,” probeerde hij uit te leggen, maar hij wist dat hij zelfs zichzelf daarmee niet kon overtuigen. Ze haalde haar schouders op en hij verliet het pand met iets meer kennis. Toch maakte hij zich druk om zijn eigen ongerustheid. Was het echt overdreven vrolijkheid geweest dat Richard die avond aan de dag had gelegd, vroeg hij zich af. Of was het de gewone Richard, zoals altijd. En was die Richard echt tot deze daad in staat? En wat probeerde hij nou toch te bewijzen? Het rotgevoel waarover hij gesproken had zou daar toch zeker ook niet door verdwijnen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||