Keiharde dromen 94. Aangegrepen Door: EsQuizzy Commentaar van de schrijver: Categorie: Drama / Roman Geschatte leestijd: ca. 4 minuten
Het halfduister liet nog duidelijk zien dat de jongenskamer een rommelig karakter droeg. In de hoek bij de deur lagen een paar kledingstukken te wachten op transport naar de wasmand. Een tafel in een andere hoek ging bijna volledig schuil onder een doolhof van kleine en grotere al dan niet elektronische onderdelen. Tim zat, bij het licht van de enige brandende lamp in de kamer, voorovergebogen over zijn hobbytafel, waarvan de randen bij nadere inspectie van de kamerinhoud niet per definitie ook de grenzen bleken te vormen. Het late uur — het digitale klokje bij zijn bed wees 1:46 aan — negeerde hij. Hij zou tòch nog niet kunnen slapen. Een fijn sliertje rook steeg kringelend op van de punt van de soldeerbout, die hij voorzichtig op de juiste plek hield. Hij hield van de geur van gesmolten soldeertin. „Zooo,” zei hij zacht tegen zichzelf. „Die zit.” De soldeerbout werd met een zacht, metalig geluid in de spiraalvormige standaard geplaatst; Tim leunde even achterover en vouwde zijn handen achter zijn hoofd. Een zucht ontsnapte: hij was het onthutsende beeld van de zwaar toegetakelde Rosa nog niet kwijt… Steeds weer zag hij het gehavende, opgezwollen gezichtje van het geknakte meisje voor zich, zoals hij haar onder de struiken gevonden had. Amber was, zodra zij en Gabriëlle hem bereikt hadden, bij haar vriendin neergeknield en in tranen uitgebarsten. Het was niet alleen het verontrustende beeld dat hem dwarszat. De klank van Ambers onbeheerste snikken bezorgde hem zelfs nu nog een wee gevoel in zijn maag. Hij had zijn jas uitgetrokken en hem over Rosa heen gedrapeerd. Hij boog zich weer voorover, en rommelde tussen de ontelbare componenten die het landschap van zijn hobbydomein vormden. „Waar is die accu?” mopperde hij. „O, hier…” Hij inspecteerde het kleine blokje — een overblijfsel van een gesneuvelde digitale camera. „Dat moet wel gaan lukken,” oordeelde hij, terwijl hij de specificaties in minuscule lettertjes ontcijferde. Hij graaide in een sorteerbak en plukte er een paar weerstandjes uit. Even glimlachte hij bij de gedachte aan een nest jonge katjes. Minikruiskop, selecteerde hij in gedachten, en hij zocht het fysieke gereedschap bij het mentale plaatje ervan. Gabriëlle was in eerste instantie tè aangedaan geweest om ook maar een woord te uiten. Hij had 1-1-2 gebeld en zich ervan verzekerd dat Rosa nog leefde, op aanwijzingen van de vriendelijke dame aan de telefoon. Daarna had hij zich hardop afgevraagd hoe het ambulancepersoneel hen binnen de hekken moest bereiken, maar toen was het Gabriëlle die voor de snelste oplossing zorgde. Blijkbaar woonde Den Engel recht tegenover de school, en stond zijn nummer in Gabriëlles mobieltje. Oók een idee, vond Tim. Toen de rector hen bereikte, was hij hen in ieder geval flink tot steun geweest. Het afdekplaatje van de kleine accu kwam los. Zijn gedachten dreven iets verder terug in de tijd, naar het moment van die vreemde ruzie tussen Gabriëlle en Amber. Nog steeds kon hij er niet uitkomen wat dáár de oorzaak van was. Hij vermoedde dat het de situatie was rond Rosa, maar zeker weten was er niet bij. Fijn als je zo halverwege het jaar erin valt, dacht hij, en hij besloot dat hij niet alles kon weten — en dat het hem niet aanging wat er aan spanning tussen de meisjes bestond. Toen de ambulance weg was, had Amber zich naar Gabriëlle gedraaid en gezegd: „Ik help na schooltijd vaak in de bieb.” Hij verbond de contactpunten van de minikrachtbron met een schakelaartje en een los contactpunt. Hij wilde dit klaar hebben. Hij gunde Amber het pleziertje — en zeker nu, nu Rosa zo gruwelijk mishandeld was. Gabriëlle had Amber aangekeken met een begrijpende maar toch ook niet-begrijpende, zwaar gefrustreerde blik — en haar hoofd afgewend. Hij had in de mist getast. Door een nieuwe sliert soldeerrook heen pakte hij een diode. Er was nòg iets dat hem aangegrepen had. Zijn eigen uitroep. Oh my God!!! De woorden echoden nog na in zijn hoofd. En het gevoel dat hij op dat moment gehad had, was nu onlosmakelijk aan die woorden verbonden. Was het alleen maar een uitroep geweest? Een schrikreactie? Of was het meer — anders — dan dat? Een vloek? Een roep om hulp… tot God…? Een… gebed? Zijn verstand hield vol dat het een schrikreactie was geweest, en hij wist ook wel dat dat ten dele zo was. Zijn gevoel wilde echter niet meewerken. Op een vreemde manier wist hij dat er èrgens, in een afgelegen hoekje van zijn wezen dat nu om aandacht vroeg, iets was dat de intentie van zijn uitroep blootlegde. Het was wel degelijk een gebed geweest. Tot laat in de avond waren ze samen met de rector op het politiebureau te gast geweest, waar ze alle ernstige vragen van de twee imposante rechercheurs zo goed mogelijk hadden beantwoord. Maar ze wisten niet veel. Den Engel had hen vreemd aangekeken bij hun uitleg van hun aanwezigheid in de fietsenstalling, maar direct daarop glimlachend zijn hoofd geschud. Om half twaalf had Gabriëlle hem nog even gebeld om te vertellen dat Rosa buiten levensgevaar was, al was ze nog niet uit haar bewusteloosheid ontwaakt. Haar moeder zou vannacht bij haar in het ziekenhuis overnachten, had Gabriëlle gezegd. Meer had ze nog niet geweten. Een leuk meisje, die Gabriëlle. Aardig… Nou ja, behalve dan even in die rare momenten met Amber… Een gebed van vroeger kwam in zijn herinnering omhoog. Hij fluisterde met een onbehaaglijke glimlach: „Laat Uw licht op de situatie tussen Gabriëlle en Amber schijnen…” Hij keek zijn tafel eens rond. Waar ligt dat infrarood-ledje? Hij verschoof het een en ander tot hij vond wat hij zocht. Aha! Het vreemd gevormde gevalletje klikte op zijn plaats. Hij fronste. Zou Gabriëlle wèl kunnen slapen, vannacht?
Gepost op 20-11-2008 om 22:26 uur 368 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Keiharde dromen)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)

Door: Tines

Hmm, dus ook Tim heeft wel een christelijke achtergrond, ergens... Grappig dat hij zich dit nu ook afvraagt, terwijl Gabriëlle er ook mee worstelt. Ze zouden het eens van elkaar moeten weten! In het begin viel ik er een beetje vreemd in... Ik verwachtte dat het verder zou gaan bij de bosjes en ik kon even helemaal niet plaatsen waarom je die eerste paar zinnen schreef. Maar dat werd al snel duidelijk (dus heb ik het nog eens gelezen). Leuk gedaan! Terwijl Tim wat prutst, horen wij het verhaal nog even... Blij dat Rosa nog leeft... Is trouwens Tim's besluit om niet per se te willen weten wat er gaande is tussen Amber en Gabriëlle een stille hint naar wij lezers die ook wel héél nieuwsgierig zijn? Ik vraag me ook af waarom Amber zegt dat ze wel in de bieb helpt... Het lijkt een compleet verdwaalde opmerking, kun je dat uitleggen? Wel weer lekker spannend allemaal! Leuk, ga door!

Gepost op 20-11-2008 Om 23:38

Door: EsQuizzy

Een kleine toevoeging gedaan voor de noodzakelijke volledigheid.

Gepost op 21-11-2008 Om 09:27

Door: kiezel

Minikruiskop, selecteerde hij in gedachten, en zocht het fysieke gereedschap bij het mentale plaatje ervan. Die zin moet je nog even deïnversiëren. Verderop nog een keer (bij ...dacht hij, en besloot...). Is het nu hen tot steun zijn of hun tot steun zijn? Ik kom er zelf niet uit... Jij gebruikt het mij gevoelsmatig heel aardig in de oren klinkende hen, maar is het hier niet een meewerkend voorwerp (dus hun)? Mooi stuk! Ook het andere decor (van Tims kamer) vind ik hier goed op zijn plaats. En het is voor jou een handig instrument om niet alle feitjes achter elkaar te hoeven noemen. Je kunt het nu lekker doseren!

Gepost op 25-11-2008 Om 15:36

Dank je! Ik heb altijd geleerd dat je 'hun' alleen in bezittelijke vorm en als achternaam van 'Atilla de' mag gebruiken, anders is het altijd 'hen'. Dat die regel inmiddels weer soepeler (en dus ingewikkelder) is, laat mij koud. Ik doe het zoals ik het snap, en zoals het altijd was, want dan weet ik dat het gewoon goed is. =) Inversies: dank je... ik blijf het maar fout doen terwijl ik er zo op probeer te letten... =( Compliment: dank je! =)

Gepost op 25-11-2008 Om 17:07

Door: EsQuizzy

H'm, ik weet het even niet meer met dat hun en hen. Misschien is bestudering van taaladvies.net weer even een aanrader. Bedankt voor de invertarisatie, kiezel, ik pas ze aan.

Gepost op 25-11-2008 Om 18:51

Door: Tines

Zoals jij het in de één na laatste post uitlegt, gebruik ik het ook altijd! (De hun en hen) Voor mij 'voelt' dat aan als goed... Geen idee of het ook echt goed is; ik schrijf vrijwel altijd op intuïtie...

Gepost op 25-11-2008 Om 18:58

Door: kiezel

Voor een uitleg over hun of hen plus een uitgebreide lijst met voorbeelden (waar helaas 'hen/hun tot steun zijn' niet in staat): http://www.onzetaal.nl/advies/hunhen.php

Gepost op 26-11-2008 Om 07:20

Door: kiezel

En ik heb gelijk 'onzetaal' maar even gemaild voor de mening van de experts... Ik ben benieuwd!

Gepost op 26-11-2008 Om 07:23

Door: kiezel

Een snel (!) antwoord van de Taaladviesdienst meldt het volgende: 'Hij was hun tot steun' is juist. 'Hun' is de juiste vorm als het gaat om een meewerkend voorwerp, een bezittend voorwerp, en nog een paar soorten van het indirect object (zie http://www.onzetaal.nl/advies/indirectobject.php). Bij 'tot steun zijn' lijkt sprake te zijn van een belanghebbend voorwerp; zie http://www.onzetaal.nl/advies/belanghvw.php. Helaas kunnen we vrijwel niet op ons taalgevoel vertrouwen bij de keuze tussen 'hen' en 'hun'. De meeste mensen vinden 'hen' in veel gevallen mooier klinken dan 'hun', terwijl de grammaticaregels toch die laatste vorm voorschrijven. Het is dan ook een al eeuwen gehanteerd kunstmatig onderscheid dat niet aansluit bij de taalintuitie. Vandaar ook de lange lijst twijfelgevallen op onze website. We zullen 'tot steun zijn' eraan toevoegen. Een verhelderend antwoord (althans, helder dat taal bijzonder complex is). Ik hoop jullie (bvw) hiermee tot steun geweest te zijn!

Gepost op 26-11-2008 Om 11:35

Jawel, kiezel, dank je voor je onderzoek... Ik snap het nu helemáál niet meer! =)

Gepost op 26-11-2008 Om 13:08

Door: Gabriëlle

Wat een mooi stuk. Je beleeft het gewoon mee, terwijl hij zo aan het prutsen is en zijn gedachten laat gaan over wat er is gebeurd en waar hij mee worstelt. Misschien wel het beste stuk van Kd anders één van mijn favorieten.

Gepost op 27-11-2008 Om 18:41

*bloos*

Gepost op 27-11-2008 Om 23:16

Door: Gabriëlle

O ja, geknakt meisje klinkt erg kwetsbaar. Mooi!

Gepost op 27-11-2008 Om 18:41

Was een poëtische oplossing, die mij het beste bij haar naam leek te passen...

Gepost op 27-11-2008 Om 23:17

Door: Gabriëlle

Ja, zo had ik dat nog niet bekeken. Dan is het nog mooier

Gepost op 28-11-2008 Om 15:40

=)

Gepost op 28-11-2008 Om 15:49

Door: EsQuizzy

Kleine wijziging in deze post ten bate van het realiteitgehalte: in plaats van "tot tegen negenen bij Den Engel thuis" waren ze nu "tot laat in de avond op het politiebureau" te gast. Gabriëlles telefoontje aan Tim verschuift daarmee van half elf naar half twaalf. =) Dank je, Kraanthia! Het zijn juist dit soort details, die een verhaal het nodige realisme meegeven.

Gepost op 14-08-2010 Om 11:57

In deze post lees je dat Gabriëlle Tim om half twaalf nog even gebeld had. Wat had ze hem verteld? Leuk dat je Rosa leuk vindt. Ik ook. =)

Gepost op 11-07-2011 Om 13:12

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.