 |
| ||||
|
Seb kwam eigenlijk nooit op de kamers van de meisjes, maar nu was er een noodsituatie. Hij had het gevoel dat hij de jongens en meisjes die hij onder zijn hoede had gekregen, moest steunen in deze tragische omstandigheden. Op verzoek van Magda was hij met haar mee naar boven gegaan, om met Lydia te praten. Zo kwam het dat hij in de slaapkamer van Lydia tegen de vensterbank leunde, terwijl zij, gezeten op haar onopgemaakte bed, lucht gaf aan haar emoties. “O Seb, het was zo vreselijk, toen de deur openging en hij daar hing,” jammerde ze en ze liet er een snik op volgen. Seb knikte, hij had het nog op zijn netvlies staan. Hij had haar deze aanblik graag willen besparen, maar hoe had hij kunnen weten dat Richard aan zijn eigen stropdas aan de haak op de kastdeur hing? Gestikt. Een rilling liep over zijn rug, toen hij het beeld weer voor zich zag. Eerst had hij gedacht aan een déjŕ vu, toen begreep hij dat het hem deed denken aan de aanblik van Richard en Paul in de wasruimte van de wc. Het ongemakkelijke gevoel dat over hem kwam, schudde hij van zich af en hij keek neer op het meisje, dat erg haar best deed om zich groot te houden. Toch wilde ze haar hart luchten en hij snapte ook dat ze dit liever bij hem deed dan bij de andere meisjes, aangezien die zo hun eigen mening hadden over Richard. “Ik was eerst zo woedend. Ik dacht dat hij bij haar was. Je weet wel, die meid die hem bijna het feest voor zichzelf opeiste. Maar zijn deur was dicht en ik vond dat zo vreemd,” verontschuldigde ze zich. Achteraf wist Seb niet waarom het meisje zo snel haar toevlucht tot hem had genomen, maar hij vermoedde dat dit te maken had met vrouwelijke intuďtie, waar hijzelf al eerder mee had kennis gemaakt, en waarvan hij de waarde was gaan inzien. “Heb je hen samen weg zien gaan, de avond van het feest?” Ze knikte. “Hoe laat was dat?” Ze dacht na. “Ik weet het niet. Ik ben naar buiten gegaan. Ik had het benauwd en ik was boos. Ik wilde het niet langer mee aanzien. Maar ik wilde ook niet naar huis. Toen kwam zij eerst naar buiten en even later hij ook.” Ze ging verzitten en staarde niets ziend uit het raam. “En toen?” Ze beet op haar lip. “Richard zei dat hij beloofd had om Mandy thuis te brengen. Ik mocht mee als ik wilde. Omdat ze zo triomfantelijk deed, werd ik boos. Hij lachte me alleen maar uit en ik verkocht hem een klap in het gezicht. Voordat ik wist wat er gebeurde, waren ze samen weg,“ ze snikte weer en kon niets verder uitbrengen. Seb liet haar begaan en ze pakte een nieuwe tissue uit de doos die naast haar op bed stond. “En nu is hij dood en is het mijn schuld!” zei ze stellig en keek hem daarbij hulpeloos aan. “Onzin kind, maak jezelf niet overstuur met zulke gedachten. Hij had schulden. Dit heeft niets met jou te maken. Die ene klap had hij meer dan verdiend en die heeft hem vast niet tot zelfmoord gedreven. Maak jezelf niets wijs, meisje,” sprak hij op vaderlijke toon. “Denk je?” vroeg ze hoopvol en keek hem dankbaar aan. “Natuurlijk.” Ze zuchtte en bette haar betraande gezicht. Sommige meisjes zien er zelfs met rode ogen nog goed uit, bedacht Seb zich met verwondering. “En toen ging je alleen naar huis?” “Nee, ik wilde niet achter hen aan. Ik ben zelf weer naar binnen gegaan en ik ben toen even later met Magda mee naar huis gegaan. Ik ben meteen gaan slapen en ik heb niets meer gehoord.” “Dus je weet zeker dat je niets hebt gehoord?” vroeg Seb nog eens nadrukkelijk. Ze keek hem even met grote ogen aan en vroeg: “Nee, wat had ik moeten horen dan?” “Was Richard al thuis, toen jullie thuiskwamen?” Ze haalde haar schouders op. “Ik ben niet gaan kijken en ik heb echt niets gehoord.” “Dus je hebt ook Magda niet horen ruziën met Richard?” “Nee, heeft ze dat gedaan dan? Ze moest immers gelijk weer terug. Ze moest nog alles opruimen, zie je, dat had ze beloofd aan Henk. Ze kon hem niet alles laten doen.” “Hoe laat kwamen jullie thuis?” Lydia beet op haar lip. “Ik weet niet, ik heb niet gekeken. Ik was zo uitgeput, dat ik me alleen maar in het donker heb uitgekleed en ben eigenlijk meteen naar bed gegaan. Ik heb echt niets meer gehoord,” zei ze nog eens nadrukkelijk. Seb trok een rimpel. Hij wilde nu wel eens weten hoe het op die nacht echt was gegaan. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||