 |
| ||||
|
De laatste woorden bleven hangen in de ruimte. Ze verwachtte een reactie van Seb en die kon niet uitblijven. “Wat zeg je nou?” Er klonk oprechte verbazing in zijn stem. “We kwamen er pas heel laat achter, nou ja Richard, dan eigenlijk. Want ik hoorde het pas weer van hem. Op de manier waarop dat ging, echt Richard kan je wel zeggen,” ze trok een lelijk gezicht bij de gedachte. Hij zag dat ze haar emoties nu weer onder controle had, omdat ze zich zichtbaar concentreerde op de beschrijving van de scène die ze aan hem duidelijk wilde maken. “Ik weet nog dat we tegenover elkaar zaten en hij zei het recht in mijn gezicht. ‘Het zal wel een opluchting voor je zijn, mijn kleine Magda, om het heugelijke feit te vernemen dat jij en ik geen broer en zus zijn. Mijn vader heeft me vandaag in onze gebruikelijke wekelijkse ruzie laten weten dat ik een onecht kind ben van hun dienstmeisje dat toen bij hen werkte. En voordat je verdere vragen stelt, nee pa is niet de vader, ze schijnt iets te hebben gehad met een Griekse zeeman. Weet ik eindelijk waar ik mijn spierbundels en mijn donkere looks vandaan heb, wat zeg jij daarvan, ex-zusje van me!” Magda sperde haar ogen open van verontwaardiging. Seb overkwam hetzelfde. Hij herkende Richard in de beschrijving die ze gaf en toch had hij de jongen ook anders meegemaakt. Ze vervolgde timide, “zo zei hij dat echt,” alsof ze het zelf nog niet vatten kon. “Ik stond perplex. Het bleek dat pa in een vlaag van woede wanhopig vroeg waarom hij niet meer op zijn lieve moeder had kunnen lijken. Pa zou ma nooit zo noemen, dat wist Richard maar al te goed en zo kwam het uit. Het dienstmeisje was niet uit deze streek en is al snel weer na Richard’s geboorte naar haar eigen geboorteplaats verdwenen. Pa en ma, die Richard hadden geadopteerd, spraken af om het nooit te vertellen. Ook omdat ik ruim een jaar na Richard geboren ben. Ze wilden geen onderscheid maken en Richard volledig als hun zoon laten opgroeien. Nou ja, toen kwam het toch uit en ik geloof dat Richard het prachtig vond om geen echte Geerlings te zijn.” Seb keek haar bewegingloos aan. Het meisje had dit laatste allemaal min op meer emotieloos verteld, maar hij wist dat er onder de oppervlakte veel verdriet zat, waarbij ze misschien nog niet eens alles had verteld wat er tussen haar en Richard was voorgevallen. Hij wilde het ook eigenlijk niet weten, dus hij vroeg niet verder. In plaats daarvan zei hij wat meteen in hem opkwam. “Ik heb het nooit vermoed, ook omdat ik natuurlijk jullie ouders nooit heb ontmoet.” “Ik had het ook nooit vermoed. Pas toen ik het wist, werd het eigenlijk ook echt zichtbaar. Wat leken wij nou op elkaar?” Er viel weer een zwijgen, waarbij ze beiden in hun eigen gedachten verzonken waren. Op een gegeven moment concludeerde Magda, “nu ben ik alleen over en ik vraag me af of pa ooit gaat beseffen dat een bedrijf ook op een dochter over zou kunnen gaan. Pa is niet alleen van de vorige eeuw, maar met zijn vooroordelen en principes kun je er nog een paar bij optellen.” Seb bracht het gesprek terug op haar, door te vragen: “Zou je graag in het bedrijf willen?” “O ja, al moest ik beginnen als inpakster. Het maakt me niet uit. Ik houd van het bedrijf. Eigenlijk ben ik er al heel mijn leven trots op. Al sinds ik onze naam in een tv-reclame heb gezien en me bedacht dat ik ook in de reclame wilde. Maar eigenlijk wil ik gewoon in het bedrijf. Ik ben niet briljant, dat weet ik. Maar ik werk hard en misschien als pa me een kans geeft,” ze stopte en beet op haar onderlip. “Dat doet hij vast wel,” zei Seb bemoedigend en bedacht hoe hij haar zou kunnen helpen. “Geef je vader de tijd. Zelfs als Richard was blijven leven, was hij misschien zoals je zegt, nooit in het bedrijf gegaan. Dat had je vader ook moeten accepteren. En nu…” Er viel weer eens stilte, maar Seb vond het niet onaangenaam, omdat ze beiden hun woorden aan het wegen waren. “Ik heb hem heel lang gehaat en nu hij er niet meer is, voel ik me zo leeg,” bekende ze, toen ze de stilte als eerste verbrak. Haar stem was merkbaar aangedaan. Seb knikte haar toe. “Misschien had ik ook niet zo veel stennis moeten maken, die nacht,” zei ze meer tegen zichzelf dan tegen Seb. Hij zag dat er nu toch tranen kwamen en hij gaf haar de tijd om weer tot zichzelf te komen. Ze slikte een paar keer en legde toen uit, “Ik heb die nacht nog ruzie met hem gehad thuis, weet je.” “Hoe laat was dat, weet je dat?” Seb had gedacht dat niemand Richard thuis had horen komen en was lichtelijk verbaasd. “Ik weet het niet, ik kwam met Lydia aan en ik heb hem niet thuis horen komen, dus ik ga er vanuit dat hij eerder thuis was dan wij. Ergens rond tweeën.” “Men gaat ervan uit dat hij stierf tussen twee en kwart voor drie,” mompelde Seb. “Hoe weet je dat?” vroeg ze weer op strenge toon “De politie is weer geweest en heeft dat gezegd.” “Waarom niet tegen mij?” vroeg Magda zich af. “Ze zijn bij jou ook geweest?” “Ja, vanmorgen,” zei ze in gedachten en riep toen ineens uit, “Wat erg! Ik ben waarschijnlijk de laatste die hem heeft gesproken en we gingen met ruzie uit elkaar!” “Waarover hadden jullie ruzie?” vroeg hij tegen beter weten in. Hadden Magda en Richard een reden nodig, zei hij meteen tegen zichzelf, ze hadden immers altijd ruzie over van alles. “Over Lydia,” kwam het prompt. “Je hebt misschien gehoord en gezien dat hij die avond bijna alleen met Mandy heeft gedanst en hij liet Lydia die hele avond links liggen. Ik heb gezegd dat hij niet gek moest opkijken als Lydia hem de bons gaf. Ik ben waarschijnlijk heel erg tegen hem tekeer gegaan, ik weet het niet eens meer precies. Het enige dat er uit hem kwam was een verwensing.” Seb zei niets en liet zijn gedachten de vrije loop. Magda dronk daarom in stilte haar koffie op. “Zoals ik zei, misschien ben ik wel de laatste met wie hij die nacht heeft gesproken. Toch jammer dat ik zo afscheid van hem heb moeten nemen,” bekende ze, met spijt in haar stem. Seb vroeg zich af of er misschien meer speelde dan dat alleen. Dacht ze misschien aan de mogelijkheid dat ze Richard in de richting van zelfmoord had gedreven? Als of dit het laatste zetje was wat hij nodig had om deze daad te doen. Maar was het wel zelfmoord? Hij hoopte van harte dat de politie dat zou kunnen uitvinden. Dan zou hij weten wat hem te doen stond. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||