 |
| ||||
|
„Dank u wel voor alles wat u vandaag gegeven hebt en nog gáát geven…,” klonk de vrome stem van Ter Heerdt tijdens zijn afsluitingsgebed die middag. Zei hij nou dat hij gelooft dat God mij aan hem gaat géven? dacht Gabriëlle, die zat te rillen op haar stoel. God, alstublíéft niet! „Wilt u het verdere van deze dag bij ons zijn, wat we ook gaan doen…,” ging Ter Heerdt onverstoord verder. Hij vraagt of God erbij wil zijn!!! griezelde Gabriëlle, terwijl haar misselijkheid sterker werd. „Dat alles vragen we u, om Jezus’ wil alleen. Amen.” Het ‘Amen’ was het startschot van de klassikale race om naar buiten te komen, maar Gabriëlle bleef onbeweeglijk op haar plekje zitten. Niemand schonk daar tňch aandacht aan. „Hé Tim!” klonk het. „Ga je mee?” Jurriëns stem, registreerde Gabriëlle lusteloos. Ze hoorde geen antwoord van Tims kant, en bleef trillend naar haar gevouwen armen kijken, die vóór haar op tafel rustten. Ze wilde even niet aan Tim denken. Ze kňn even niet aan hem denken, nu. Snel verdween het lawaai uit het door haar gevreesde lokaal, dat snel bezig was haar in een nachtmerrie in te sluiten. Alleen de verlammende aanwezigheid van Ter Heerdt was nog te voelen. „Gabriëlle?” klonk het, vlak naast haar. Bekende maar verkeerde stem, observeerde ze, terwijl een vleugje verbazing haar gedachten fijn besproeide. De stem klonk weer: „Alles oké?” Nu pas keek ze opzij. Tims broek en blouse, flitste het door haar heen, en ze keek op in zijn vragende ogen terwijl haar ademhaling zich versnelde bij het besef dat twee mensen vol verbazing naar hen keken. Ze keek naar voren, en zag Jurriën zijn schouders ophalen en weglopen. Gabriëlles blik ontmoette die van Ter Heerdt. Hij keek chagrijnig. Zijn gezicht liep rood aan. Ze draaide zich weer terug om Tim haar aandacht te geven en stamelde verward: „Ja, euh… Ik… het gaat wel, hoor.” Tim glimlachte: „Gelukkig. Ik dacht even dat je je niet goed voelde.” „Beetje misselijk,” gaf Gabriëlle toe. „Oh… Ik euh… vroeg me af of je het leuk zou vinden om samen op te fietsen? We moeten toch dezelfde kant op?” „Klopt,” antwoordde Gabriëlle langzaam, intussen strijdend met de wirwar van zichzelf, haar gevoelens, haar gedachten, het sms-je, de dreigbrief, Tims vraag en de aanwezigheid van Ter Heerdt voorin het lokaal. Ze keek vragend in de richting van hun mentor, die even een flikkering van woede in zijn ogen liet zien, maar zich natuurlijk in moest houden vanwege Tim. Met een klein gebaar van een grote hand wees Ter Heerdt haar op de deur. Terwijl ze haar aandacht weer op Tim richtte, werd ze overweldigd door een opluchting die ruimer was dan de hemel zelf en voelde ze zich vrijer dan een zwaluw die in het open veld wordt losgelaten. „Prima,” stemde ze in met Tims voorstel. Het voelde alsof ze met dat woord slechts een drupje water door een stuwdam perste. Ze kon wel gillen van de ontlading die ze in zich voelde! Het verbaasde haar, terwijl ze opstond, dat ze zo kalm bleef… dat ze niet in tranen uitbarstte… dat ze slechts ingetogen glimlachte… dat ze haar tong niet uitstak naar Ter Heerdt… dat ze Tim niet om de hals vloog… en dat ze zonder naar de docent te kijken Tim op zijn gebaar voorging. „Dag meneer!” groette Tim hartelijk, zich duidelijk onbewust van de overwinning die hij met die twee woorden nog eens extra onderstreepte. Ze hoorde geen groet terug, en nam aan dat Ter Heerdt slechts zijn hand opstak. Zijn hand, die vandaag niet meer bij haar kon komen…! Met dat ze over de drempel stapte, viel het kwartje. Dank U, lieve Jezus!!! schreeuwde haar hart het in stilte uit. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
~
!
Hartstikke goed! En Gabriëlle snapt het gelukkig ook... 
