„Beschrijf eens wat je ziet,” stelde Rosa voor.
„Zonsondergang… Het is al bijna donker. Een ravijn, met… is dat vuur onderin?” omschreef en vroeg Gabriëlle. Rosa knikte. Gabriëlle ging verder met haar omschrijving: „En er ligt een kruis — dat zal wel het kruis van Jezus zijn — over de kloof heen. Er loopt een figuurtje overheen. En er is een figuurtje dat bijna aan de overkant, de lichte kant, is. Er staat iemand bij het kruis om hem op te wachten.”
Er viel een korte stilte. Toen zei Rosa: „Er is ook een kloof tussen ons mensen en God. Maar die kloof kan overbrugd worden als je de juiste weg neemt.”
„Het kruis…,” begreep Gabriëlle.
„Precies,” zei Rosa.
„Daar is Jezus toch aan gestorven?” vroeg Gabriëlle nu.
„Voor mijn zonden, en die van jou,” legde Rosa uit. „En na drie dagen is Hij weer opgestaan uit de dood. Nu leeft Hij voor altijd. En Hij hoort je gebed. Als je in Hem gelooft, kun je eeuwig leven krijgen. Dan hoef je nooit meer bang te zijn voor de dood.”
„Maar… waarom?” vroeg Gabriëlle. „Ik bedoel… Waarom kunnen we niet bij God komen door onze zonden?”
Rosa dacht even na. Toen zei ze: „God is puur liefde, en Hij is rechtvaardig. Hij haat zonde. Zonde is duisternis, en dat kan bij Hem niet bestaan. Maar Hij houdt van jou en mij en wil ons redden van de hel.”
„De hel?” vroeg Gabriëlle fronsend. „Hoe kan een God die liefde zegt te zijn nou iemand in de hel gooien?”
Rosa keek heel ernstig, en Gabriëlle kreeg kippenvel op haar armen toen het meisje haar mond weer opende om haar te antwoorden: „God is rechtvaardig. Hij bestraft zonde. Hij biedt iedereen aan om aan die straf te ontkomen. Maar als mensen ervoor kiezen om Zijn liefde niet aan te nemen, dan — uiteindelijk…”
„Dus mensen kiezen er zelf voor?” begreep Gabriëlle.
Rosa knikte en zei: „Ja. Iedereen die niet op de Here Jezus vertrouwt om gered te worden… om die kloof over te steken… zal uiteindelijk in de hel terechtkomen. Er is maar één weg om daaraan te ontsnappen, Gabriëlle. We zijn àllemaal zondaars.”
„Het kruis,” fluisterde Gabriëlle, die het gezicht van haar moeder voor zich zag, die haar hetzelfde uitlegde. Het kwam allemaal weer bij haar terug. Zij was ongeveer acht jaar geweest, toen.
„Het kruis van Jezus,” zei Rosa.
„Rosa…,” mompelde Gabriëlle. „Weet je zéker dat God… zondaars… straft?”
„Hij zegt het,” antwoordde Rosa zacht, terwijl ze van het tafeltje opstond. „Ik geloof Hem.”
„En weet je zeker dat bidden helpt?” vroeg Gabriëlle nu.
„Ja. Hij kent je verdriet, en Hij wil je helpen,” antwoordde Rosa nu, en ze vroeg voorzichtig: „Is er iets… waarbij je hulp nodig hebt?”
Gabriëlles onderlip trilde, en ze knikte terwijl een traan langs haar wang liep.
„Je mag me erover vertellen, maar ik hoef het niet per se te weten,” begon Rosa.
Gabriëlle las in gedachten weer de dreigende woorden en schudde haar hoofd.
„Sorry…,” piepte ze. „Kàn ik niet…”
„Vraag Hèm dan om hulp,” stelde Rosa vriendelijk voor.
Stil knikte Gabriëlle.
„Goed zo,” zei Rosa, die haar vriendin even over haar arm wreef. „Moet ik je even alleen laten?”
Weer knikte Gabriëlle. Ze glimlachte door haar tranen heen: „Ik heb al wat geoefend in het praten tegen iemand die ik niet zien kan.”
Even keek Rosa haar niet-begrijpend aan, toen glimlachte ze lief en zei: „Je bent nu hoe dan ook aan het juiste adres voor alle hulp die je nodig hebt: Jezus en Zijn Vader en Zijn heilige Geest.”
Gabriëlle glimlachte terug.
Rosa opende de deur en sloot hem voorzichtig achter zich.
Gabriëlle slikte eens: dit werd moeilijk, maar de klok in het lokaal wees ongenadig aan, dat de pauze niet lang meer zou duren. En ze kon het zich niet permitteren de volgende lessen te missen… helaas.
„Here Jezus,” begon ze zacht, terwijl de tranen weer begonnen de dringen. „Ik heb Uw hulp nodig…”