Keiharde dromen 80. Overdosis Door: EsQuizzy Commentaar van de schrijver: Categorie: Drama / Roman Geschatte leestijd: ca. 5 minuten
Alleen stond hij daar. Hij sloot zijn ogen in een diepe, pijnlijke frons, in een poging genoeg moed te verzamelen om naar beneden te kijken. Uiteindelijk waren het de geluiden van vrolijk pratende en lachende scholieren, die hem de overtuiging gaven dat hij niet zou hoeven te zien waar hij bang voor was. Hij opende zijn ogen weer, en keek. En herademde. Waar is ze dàn? dacht hij, en hij keek om zich heen. De balustrade liep om één kant van de opbouw heen; de andere kopse kant was een volledig blinde muur. Blijkbaar liep het smalle pad in een U-vorm. Hij liep gehaast om de eerste hoek heen, en stopte bij het beeld van zijn dochter, die stil op de middellijn van het gebouw tegen de muur aan zat — uit de snijdende wind. Hij voelde wel aan dat het nu niet de tijd was om stemvolume te gebruiken en probeerde zich bewust in te houden toen hij haar naam uitsprak. Maar door zijn eigen emoties kwam het er hoe dan ook slechts als een schorre fluistering uit: „Gabriëlle?” Blank draaide ze haar gezichtje traag naar hem toe. Een vragende uitdrukking verscheen in haar ogen. „Pappa? Wat doe jij hier?” Het klonk versuft, alsof zijn aanwezigheid maar langzaam tot haar wilde doordringen. Hij liep op haar toe en ging naast haar zitten. „Ik zag je staan vanaf de weg, en ik was bang dat je… En toen ik boven kwam stond je daar niet meer en…” Zijn stem brak af. Zijn ogen liepen vol. Hij bracht zijn duim en wijsvinger naar zijn ogen en probeerde de vloed te stuiten, maar vergeefs. Met schokkende schouders zat hij daar, en huilde in een intense stilte, die nog heftiger werd toen hij een voorzichtige arm om zijn schouder voelde. „Ik zou dat niet kùnnen, pappa,” zei ze zacht, met een stem die laag, kalm en troostend klonk. „Ik wilde alleen maar even alleen zijn. Ik wil niet dood. Ik wil jou niet in de steek laten…” LaCroix worstelde onhandig zijn zakdoek uit zijn broekzak, en snoot eens luid. „Ah… Sorry, hoor…,” verontschuldigde hij zich. „Geeft niet, pap,” glimlachte Gabriëlle. „Ik snap het wel een beetje, denk ik.” Er viel een korte stilte, waarin LaCroix zichzelf terugvond en Gabriëlle zich over haar eigen kalmte verbaasde, die ze juist nu zo hard nodig had om haar vader te kunnen troosten terwijl ze zèlf… Nee, nu even niet…, stopte ze haar gedachten. „Heb je…,” begon hij aarzelend, maar zette door met: „Heb jij het idee dat mamma je in de steek gelaten heeft, meisje?” Gabriëlle zuchtte eens, onwillekeurig trillend, en gaf als antwoord: „Jou meer dan mij, denk ik zo.” LaCroix overwoog dat antwoord, en zei: „Ben je boos op haar?” „Soms,” zei Gabriëlle naar waarheid. „En jij?” Een scheef glimlachje trok om Peters mond. „Soms,” gaf ook hij toe, terwijl hij langzaam knikte. Direct vervolgde hij met: „Maar ik kan nooit làng boos op haar blijven. Weet je, Gabriëlle, je moeder heeft eerder pogingen gedaan om zichzelf… De eerste keer was toen jij drie was, de tweede toen je zeven was en in groep drie zat.” „O ja?” vroeg Gabriëlle verbaasd. „Dat wist ik niet…” „Nee, ik wist niet of ik je dat moest vertellen. Maar je lijkt er klaar voor te zijn. Herinner jij je die keer dat je thuis kwam met het enthousiaste verhaal dat er een ziekenauto vlak langs de school was gereden met loeiende sirenes, die ochtend tijdens het speelkwartier?” Hij keek opzij. Gabriëlle knikte, een glimp van ontluikend besef in haar blik. „Ik zat achterin die ambulance, en hield de hand van je moeder vast, biddend dat ze niet zou sterven.” Gabriëlle keek terug en beschreef: „Ik weet nog dat we haar bezochten in het ziekenhuis. Ze had een ongelukje gehad, zeiden jullie…” Toen vroeg ze voorzichtig: „Wat had ze…” „Overdosis medicijnen,” antwoordde hij zacht maar zakelijk. „Allebei de keren.” „Oh,” reageerde Gabriëlle, die de nieuwe stukjes in haar levenspuzzel legde. De bel ging. Het klonk ver weg, daar op het dak. „Moet je naar je les?” „Mmmmwah… Duits? Ik leer hier meer van…,” antwoordde Gabriëlle. Peter glimlachte en ging verder: „Na die tweede keer heeft ze mij meer dan eens verteld dat ze het niet wilde, maar dat ze geen andere uitweg zag op dat moment. Ze was bang dat ze het opnieuw zou proberen en heeft me bijna gedwongen haar te beloven dat ik haar zou vergeven als ze nòg eens… en óók als het haar zou lukken…” „En dat heb je dus gedaan…,” mijmerde Gabriëlle. Haar vader knikte: „Ja, dat doe ik dagelijks. Ik moet wel, want mijn gevoel van boosheid, maar meer nog dat van verdriet, gaat maar langzaam weg. Maar, als ik zo vrij mag zijn… Heb jij je moeder al eens vergeven, lieverd?” Gabriëlle staarde voor zich uit. Uiteindelijk antwoordde ze: „Vind je het erg als ik daar nog even over wil nadenken?” „Nee, dat begrijp ik wel,” zei haar vader, die genoot van de groeiende openheid tussen hem en zijn enigste. „Pap?” „Ja, meis?” „Dank je wel voor de geweldige vader die je bent. En mamma was óók geweldig.” Tranen stonden alweer in Peters ogen. „Heb ik jou al eens bedankt voor de geweldige dochter die jij bent?” vroeg hij met verstikte stem. Nu wilden ook bij Gabriëlle de waterlanders aan de wandel, maar ze lachte door haar tranen heen terwijl ze piepte: „Ga je gang, hoor!” Hij sloeg zijn arm om haar heen. „Ik houd van jou en zal je nóóit in de steek laten, meisje. Zul je dat nooit vergeten?” „Beloofd. Zul jij dan nooit meer bang zijn… dat ik uit het leven stap?” „Beloofd.” „Ik hou je eraan, hoor.” „Weet ik. Ik jou ook.” LaCroix aarzelde. Zou hij het advies van minder dan een half uur geleden opvolgen? Hij was bang een snaar te raken die de zojuist ontstane openheid tussen hen weer dicht zou trillen. Aan de andere kant… Misschien was die openheid juist wel een opening om er bij haar over te kùnnen beginnen… Hij besloot de figuurlijke sprong te wagen. „Gabriëlle?” „Ja?” „Ik… euh…” Een beetje een dom begin, vond hij zelf, en de afwachtende blik in Gabriëlles ogen hielp niet echt mee. Hoe moest hij nou tactisch beginnen? Met eerlijk zijn, maar. „Ik weet niet goed hoe ik hierover moet beginnen, en misschien wil je er niet over praten, hoor… Hoeft ook niet.” De afwachtende blik veranderde in een vragende — met vuurrode blos. Oh boy. „Zou je mij misschien willen vertellen —” Gabriëlle keek van hem weg. „De afgelopen dagen heb je, misschien onbewust, en misschien wilde je niet dat ik het meekreeg… Maar een paar keer is het mij opgevallen dat je… tegen een ‘prinses Lydia’ praatte.” Heel even zag hij een vlaag van verdediging in haar blik, als een kat in het nauw. Toen zuchtte ze en liet ze die houding varen. Hij vroeg: „Wil je mij van haar vertellen?” Lang bleef Gabriëlle stil, terwijl de vraag in de lucht hing. „Pappa,” begon ze toen, met een vermoeide klank in haar stem. Hij vreesde een afwijzende vraag over ‘afluisteren’ en zei: „Ja, meisje.” „Vertrouw je mij?” Die kwam hard aan. Hij keek haar recht in de ogen en probeerde haar blik te peilen, maar die leek oprecht open en vragend. Niet verdedigend, in ieder geval. „Ja, ik vertrouw je, Gabriëlle. Toen ik daarstraks naar je op zoek was, nog niet, denk ik. Nu wel. Maar ik ben je vader, en ik denk dat daar automatisch een stuk bezorgdheid mee samenhangt.” Er stonden weer tranen in haar ogen. Haar onderlip trilde vervaarlijk. „Je hoeft me niet te geloven hoor, pap. Maar ik wil gewoon wéten dat je me vertrouwt, óók als ik dingen vertel die misschien héél onwaarschijnlijk klinken. Je hoeft me niet te gelóven, maar ik wil weten dat je me vertróúwt — óók als je me niet gelóóft.” Hij knikte nadenkend en zei langzaam: „Ja, ik vertrouw je.” Het leek haar tevreden te stellen. Ze haalde eens diep adem en ging verder met een vraag: „Heb je wel eens gedroomd alsof je… iemand anders bent?” Halverwege dat lesuur onderbrak de zowel artistiek als excentriek aangelegde mevrouw Guijt haar tekenles om in opperste verbazing naar het tweetal te staren, dat voorbij de ramen in de achterwand van het lokaal liep. Had ze dat niet gedaan, dan hadden de leerlingen van klas 2H niets van het voorval gemerkt.
Gepost op 07-10-2008 om 10:31 uur 441 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Keiharde dromen)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)

Door: Gabriëlle

Heel indringend stuk. Je hart gaat bloeden voor die vader die naast zijn vrouw te hebben verloren, ook nog bang moet zijn om zijn dochter. Een paar dingetjes: Je gebruikt vaak het woord blank (eerdere posts en nu weer). Het heeft meerdere betekenissen en daarom vind ik het niet zo mooi. Dat G. een blanke huidskleur heeft, weet ik wel. Kijkt ze leeg? Dan vind ik het te weinig zeggend overkomen. Je begint vanuit het perspectief van de vader. Ik vind het dan ook sterker overkomen om daarbij te blijven, zo leef je mee met de vader. Na een kort uitstapje naar G. moet je weer naar hem overschakelen. Dat vind ik hier onnodig, want ik wil juist helemaal meeleven met de vader. O ja, ben natuurlijk blij dat G. nog leeft, uiteraard.

Gepost op 07-10-2008 Om 13:23

Ik heb het niet over Gabriëlles huidskleur. Nergens, voor zover ik weet (kan ik fout hebben). Misschien is ze wel een geadopteerde Haïtiaanse! Ik zal eens kijken hoe vaak ik de term 'blank' gebruik, het kan misschien te vaak zijn, ja. Maar dat ze blank kijkt... dat wil juist zeggen dat het een niets zeggende blik is, dus dàt komt luid en duidelijk over, volgens jouw reactie. *ondeugende smile* Ik heb bewust gekozen voor het (zeer) korte uitstapje naar Gabriëlles beleving. Ik begrijp je wel, en ja, het kan storend overkomen, als je vanuit één perspectief wilt kijken. Of het 'sterker' overkomt als ik het niet doe, weet ik niet. In mijn optiek geeft dat uitstapje een voor Gabriëlle zeer nodige ontdekking weer. Als ik die daar niet weergeef, maar haar er later op terug laat komen, lijkt mij dat minder sterk. Dan is de context van dit gesprek 'verlopen'. *bloempje*

Gepost op 07-10-2008 Om 13:54

Door: EsQuizzy

Ik heb even gezocht op 'blank'. In Kd·13 gebruik ik het éénmalig als woordspeling, verder komt het alleen in Kd·77 en Kd·80 voor — allebei één keer. Dus dat 'vaak' valt wel een beetje mee, denk ik zo. Maar om op de inhoud ervan in te gaan: tussen 'leeg' en 'blank' ervaar ik nog wel een verschil. 'Leeg' wijst, in de zin van 'een lege blik', op een wezenloze blik. Doet denken aan een junkie. Of een zombie. Een blik zonder 'ziel', zonder 'karakter'. De blik van Erika LaCroix in Kd·78 zou ik met het woord 'leeg' hebben kunnen omschrijven. Maar een 'blanke' blik is in mijn beleving een 'nietszeggende' of 'niet begrijpende' blik, die misschien juist heel sterk het karakter van de persoon weergeeft, zoals in de eerste twee situaties waarin ik het gebruik. In het geval van Gabriëlle, hier in Kd·80, zou 'leeg' wellicht een goed alternatief zijn. Ik overweeg het. Just my thoughts. Er valt vast meer over te zeggen. [img]http://www.betacygnus.nl/graphs/EsQ_lm.jpg[/img

Gepost op 07-10-2008 Om 14:22

Dus.

Gepost op 07-10-2008 Om 14:23

Door: EsQuizzy

Nee, ik laat ook hier 'blank' staan. Vooral omdat het, naast haar uitdrukking, ook Gabriëlles huidskleur mooi weergeeft. Zo zie ja maar, dat had ik er niet eens mee bedoeld!

Gepost op 07-10-2008 Om 14:38

Aan het begrip 'blank' heb ik inmiddels een inhoud gegeven. Verder ben ik erg benieuwd naar je probleem met '...als ik zo vrij mag zijn...' ;)

Gepost op 07-10-2008 Om 16:37

Je moet, na het plaatsen van een reactie, eerst opnieuw terug gaan naar de pagina. Meerdere reacties achter elkaar pakt hij soms niet... ;)

Gepost op 07-10-2008 Om 16:35

Door: Tines

Wat een geruststelling! En leuk dat ze even zo'n vader-dochter gesprek kunnen hebben. Heel mooi... En om op de reacties hierboven te reageren: ik heb gewoon heerlijk doorgelezen en me nergens aan geërgerd... Dat verschilt dus/ natuurlijk per persoon.

Gepost op 07-10-2008 Om 17:06

Ik vind het wel grappig dat iedereen op zijn of haar eigen manier leest en dingen ervaart. Dat houdt de variatie erin. *smile* Maar bedankt voor het compliment!

Gepost op 08-10-2008 Om 13:15

Door: Linda

Wat een diepe post EsQuirrel. En met diep bedoel ik dan dat het me raakt en dat ik er serieus door aan het denken wordt gezet. Ik voel de emoties door de hele post heen. Echt een compliment hiervoor. Ik ben overigens wel benieuwd wat ze haar vader gaat vertellen.

Gepost op 08-10-2008 Om 08:50

Dank je wel!!! Benieuwd... wat denk jij? ;)

Gepost op 08-10-2008 Om 13:17

Door: Gabriëlle

Ik bedoelde dat ik het vond alsof hij als advocaat voor de rechtbank stond te praten en niet in een intiem moment met zijn dochter, snap je dat? Ik vond dat zo afstandig.

Gepost op 08-10-2008 Om 13:29

Ok. Ik zou dat 'voorzichtig' noemen, daar. Mag denk ik ook wel, gezien de context. *bloempje*

Gepost op 08-10-2008 Om 13:40

Door: Gabriëlle

Om trouwens terug te komen op die geadopteerde Haïtiaanse. Bekijk kd7 nog eens en zeg me of ze blank is?

Gepost op 08-10-2008 Om 13:33

Goed. Zal ik doen. Lees jij daar dan nog eens het 'commentaar van de schrijver' alsmede het onderschrift — en de post waar die tekening bij hoort. ;)

Gepost op 08-10-2008 Om 13:39

Door: EsQuizzy

Nog even, Gabriëlle: ik snap dat stukje van die 'advocaat' wel. Maar doe eens een voorstel, als je wilt?

Gepost op 08-10-2008 Om 16:14

Door: Gabriëlle

Dus dit gaat helemaal niet over G? Ik geloof dat ik toch echt die psych nu ga bellen, want je zet me echt elke keer op het verkeerde been! Voorstel: "langzaam weg. Hoe denk jij erover, dat zou ik willen weten. Heb jij je moeder al eens vergeven? Misschien wil je daar niet over praten.... Daarin laat je ook het ongemak zien, maar minder afstandelijk. Jij kunt dat best zelf en laat het gewoon staan, want je hebt je eigen mening, zoals zo vaak Gelukkig maar.

Gepost op 08-10-2008 Om 17:01

Aardige voorzet. Maar niet het ongemak dat ik wil laten zien, inderdaad. Het probleem met dit soort situaties is, dat wat de één het als 'advocatentaal' ervaart, voor de ander heel normale spreektaal is. Het is vrij duidelijk (hoop ik) dat LaCroix en Gabriëlle wel met elkaar praten, maar het niet echt gewend zijn (wonden nog te vers) om diep te gaan, daarin. Vandaar zijn nogal aftastende houding. *bloempje* Enne... die tekening is inderdaad niet Gabriëlle. *smile*

Gepost op 08-10-2008 Om 17:08

Door: Gabriëlle

Daar was ik al bang voor, zucht... Oké, waarschijnlijk heb je wel gelijk. Iedereen communiceert op zijn eigen manier.

Gepost op 09-10-2008 Om 13:12

Ik citeer: „Gelukkig maar.” ;)

Gepost op 09-10-2008 Om 14:48

Dat denk ik ook, Joost! Dank je voor je reactie. *glimlach*

Gepost op 10-10-2008 Om 14:57

Door: kiezel

Een indrukwekkende post, EsQuirrel! Net als de twee voorgaande trouwens... Lijkt het nu maar zo of ben je ècht een bijzonder goede schrijver aan het worden...?!

Gepost op 14-10-2008 Om 16:11

Het lijkt maar zo. *grinnik*

Gepost op 24-12-2008 Om 10:07

Door: EsQuizzy

Op verzoek van wies een tekening en plattegrond van het Lyceum online geplaatst. Zie de link in het commentaar van de schrijver boven deze post. De scholengemeenschap in dit verhaal is voor het overgrote deel gebaseerd op mijn eigen middelbare school toen ik daar eindexamen deed.

Gepost op 10-12-2009 Om 23:59

Ik heb de link tijdelijk verwijderd.

Gepost op 01-02-2010 Om 12:03

Dank je wel!

Gepost op 10-07-2011 Om 22:51

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.