 |
| ||||
|
Op de drempel stond een bleke Paul, die gelijk met de deur in huis viel, “wat is er aan de hand Seb, wat doet al die politie voor de deur?” vroeg hij benauwd en Seb kon zich goed inleven in de gedachtegang van de jongen. Hij vertelde hem wat er het afgelopen uur had plaatsgevonden, vanaf het moment dat hij Richard’s lichaam had ontdekt, tot aan het moment dat hij de politie met hun werk alleen gelaten had. Paul’s gezicht verschoot tijdens zijn opsomming een paar keer van kleur en hij vuurde de ene na de andere vraag op hem af. Seb beantwoorde hem zo goed als mogelijk en stelde hem zelf tussendoor ook wat vragen. Hij kreeg te horen dat Paul samen met Magda en Henk thuis waren gekomen, nadat ze de feestzaal schoon hadden opgeleverd. “Hoe laat was je thuis?” “Rond drie uur, ik was blij met de extra hulp van Henk, we hebben samen de boel opgeruimd. Al het afval heb ik toen nog in de auto gedaan.” Hij was meteen naar bed gegaan en had niet lang wakker gelegen. Hij had niets gehoord dat enig licht kon werpen op het drama. Opnieuw begon Paul vragen te stellen die Seb met geen mogelijkheid kon beantwoorden. Hij was geen arts en hij had alleen kort vast gesteld of Richard werkelijk dood was. Uiteindelijk begon het nieuws van de dood van Richard tot Paul door te dringen, want hij liet zijn schouders hangen, leunde met een ontmoedigd gebaar tegen de deurpost en deed er het zwijgen toe. De geluiden van boven deden hen opkijken en niet veel later zagen ze hoe het stoffelijke overschot van Richard naar beneden werd gebracht. Seb hield de zware houten deur open voor de dragers en voelde een immens verdriet in hem opkomen. Nooit zou hij met dezelfde vreugde als gisteren aan zijn huis, zijn werk of zijn huisgenoten kunnen denken. Ook al zou ooit deze nachtmerrie veranderen in een triest verhaal van vroeger, dan nog zou hij nooit meer zo onbevangen tegen de dingen kunnen aankijken. Maar nu, terwijl in zijn hoofd te veel vragen om zijn aandacht vroegen, kon hij zich niet voorstellen dat er een eind zou komen aan de ontreddering die hij voelde bij de dood van een jongen die hij met goede intenties onder zijn hoede had genomen. Ooit had hij gedacht dat dit wat hem vandaag was overkomen, eerder was gebeurd. Meer dan tien jaar geleden dacht hij dat een jonge vrouw verdronken was, terwijl hij de verantwoording had over haar veiligheid. Toen was dat Godzijdank niet gebeurd, maar nu dus wel. Dit had hij onmogelijk kunnen voorzien. Gisterochtend had hij al iets van dat beklemmende gevoel ervaren. Toen was het nog een onbestemd gevoel geweest, een vermoeden dat er iets zou gaan gebeuren. Maar wat, dat had hij niet kunnen bedenken, niet willen bedenken. Nu de absolute zekerheid dat er iets vreselijks had plaatsgevonden, dat hij niet meer ongedaan kon maken. In beide gevallen, jaren geleden, maar ook vanmiddag, had hij instinctief gehandeld. Eens door een sprong in het diepe te doen en nu door koortsachtig naar aanwijzingen te zoeken. Hij wilde hoe dan ook te weten komen wat er had plaatsgevonden in die ene afgesloten ruimte, waar Richard zijn leven had gelaten. Orde scheppen in de chaos van gedachten, vermoedens en waarschijnlijkheden. Maar hoe meer hij de feiten die hij tot zich had genomen overdacht, hoe meer hij het onbestemde gevoel kreeg dat het niet klopte. Hij hoopte van harte dat de politie wist wat ze deed. In het afgelopen uur waren de huisgenoten één voor één thuis gekeerd. Ieder had het vreselijke nieuws op zijn eigen manier tot zich genomen. Thomas was ontredderd geweest en voelde mee hoe erg dit was voor Seb zelf. Henk was de eerste momenten stil en bleek, en toen hij besefte wat er was gebeurd, wilde ook hij alles precies weten, net als Paul. Allemaal schenen ze te denken dat hij de juiste persoon was om alle vragen op af te vuren. Maar in dit geval deden ze des te vergeefs een beroep op hem. Magda had het zonder uiterlijke emotie in zich opgenomen. Ze was naar haar kamer gegaan en wenste niemand zien. Lydia was er nog steeds het ergst aan toe. In overleg met de politie was er gekozen om de huisartsenpost te bellen. Een arts was gekomen, toen de situatie uitgelegd was en had haar een kalmerend middel gegeven. Kiki was bij haar gebleven tot ze van emotionele uitputting en ook de werking van de medicatie in slaap was gevallen. Seb werd overmand door een gevoel van diepe eenzaamheid. Het gevoel dat hij te kort geschoten was naar de groep jongeren toe. Hij had ze een veilig thuis willen bieden en de dode die net het huis uitgedragen was, maakte hem op een schrijnende manier duidelijk dat hij daarin had gefaald. Hoe zou hij zich dat ooit kunnen vergeven? |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||