Keiharde dromen 77. Beroering Door: EsQuizzy Commentaar van de schrijver: Categorie: Drama / Roman Geschatte leestijd: ca. 5 minuten
Zacht neuriënd — de vrolijke melodie van een lied dat gisteren in de kerk aangeleerd was — sloot Den Engel de deur van zijn kantoor achter zich, en nam hij aan zijn bureau plaats. Op weg naar zijn kantoor had hij in de ruime docentenkamer een kopje koffie gehaald, dat hij voor zich neerzette om er eens lekker van te genieten tijdens een telefoongesprek met een goede vriend. Uit het hoofd toetste hij het nummer in op het draadloze toestel. Het duurde even voor er opgenomen werd, maar daar klonk de bekende stem al. Hij reageerde meteen: „Ja, hoi, met Gabriël. Ik hoorde dat je gebeld had.” Even was het stil in het kantoor. Toen vervolgde hij: „Dat kan. Ik had me al afgevraagd of ik jou niet weer eens zou gaan bellen. Het spijt me dat ik je telefoontje daarnet niet direct kon aannemen. Hoe gaat het met je?” Het lepeltje tinkelde zachtjes in het kopje, terwijl het de koffie in beroering bracht. „Dat klinkt niet erg overtuigend, moet ik zeggen.” Hij pakte het kopje op en nam een klein, voorzichtig slokje terwijl hij aandachtig luisterde naar de reactie op zijn opmerking. En nog één, een iets grotere. Hij slikte het warme vocht door en zei: „Ik snap het, maar ik kan het helaas niet begrijpen. Ik probeer me iets bij jullie situatie voor te stellen, maar dat zal wel een zeer geringe weergave zijn van de realiteit…” Een korte stilte. „Wat bedoel je?” vroeg Den Engel nu, en luisterde naar het niet erg lange antwoord voordat hij zijn bureaustoel naar het enorme raam achter hem draaide om uit te kijken over een deel van het scholencomplex. „Tja, je weet van afgelopen vrijdag?” Hoog in de heldere lucht vloog een lijntoestel over, dat een prachtige condensstreep achter zich liet ontstaan. Den Engel vroeg zich af waar het vandaan kwam, en waar het heen zou gaan. Vooral dat laatste, en in bredere zin. Hij zei: „Aan het begin van de grote pauze werd er op de deur van mijn kantoor geklopt. Ik deed open, en trof Rosa Welder — een tweedeklassertje dat een opvallend groot hart op de juiste plaats draagt — met Gabriëlle, die in tranen was. Ik weet niet waarom.” Kort beschreef Den Engel de gebeurtenissen die zich vrijdag tijdens de grote pauze in zijn kantoor hadden afgespeeld, zoals hij het van Rosa begrepen had. Het stille vliegtuig verdween boven hem achter de rand van het witte kozijn. „Dus,” concludeerde de kleine man met het witte haar. „Gabriëlle is waarschijnlijk regelrecht naar huis gegaan. Ik had Rosa en Amber nog wel graag wat uitgebreider gesproken daarna, maar de pauze was voorbij en ik moest naar een afspraak. Ik hoopte dus eigenlijk dat jij mij wat meer zou kunnen vertellen.” Den Engel draaide zich in zijn stoel terug naar het bureau, waar zijn koffie nog stond. Hij pakte het kopje opnieuw op en keerde terug naar het hem zo vertrouwde uitzicht. De grillige bomen op de heuvelrug in het zuiden vormden een onregelmatige horizon, die hem altijd kon boeien. Maar hij vergat zijn koffie voordat hij weer sprak. „Daar is mij niets van opgevallen. En ik begrijp je gevoelens inzake wat je vertelt, maar… Rosa lijkt mij niet een meisje dat haar vriendinnen bij de realiteit vandaan zou slepen. Ik heb het volste vertrouwen in dat meisje en haar capaciteit om Gabriëlle juist weer wat meer vriendschappelijke sociale contacten te bezorgen. Om eerlijk te zijn, heb ik Rosa laatst juist gevraagd om wat extra aandacht aan Gabriëlle te besteden. Ze is betrokken bij een bidstondgroep, die een eigen lokaal ter beschikking heeft gekregen in het bijgebouw. Nee, over Rosa zou ik me maar geen zorgen maken als ik jou was. Als ik één iemand hier op school als een goede vriendin voor Gabriëlle zou moeten aanwijzen, dan is zij het.” Terwijl hij weer luisterde naar de stem aan de andere kant van de draadloze lijn, nam hij een flinke slok van zijn koffie en staarde in de oneindige lucht. Nee, Rosa kon hij wel vertrouwen. Een ander meisjesgezicht kwam vanuit zijn herinnering naar boven — even keek hij blank voor zich uit, toen trokken zijn wenkbrauwen een heel klein beetje naar elkaar toe… Kort schudde hij zijn hoofd om terug te keren naar het telefoongesprek, en vroeg: „Sorry, wat zei je daar?” Nu luisterde hij even heel aandachtig. Hij had het goed gehoord: het was inderdaad net alsof een stukje van de naam bij het gezicht gespeld werd. Hij herhaalde: „Hoofdletter A, kleine m, spatie, zeven, plus?” Terwijl hij zich weer omdraaide, zijn kopje neerzette en de combinatie op het bovenste blaadje van een Post-It blokje krabbelde, negeerde hij het vreemde gevoel in zijn maag en opperde tegen zijn werkelijke vermoeden in: „Misschien een tijdsaanduiding? Ná zeven uur ’s ochtends?” Bijna direct daarop vroeg hij: „Heb je gekeken waar het vandaan kwam?” Hij knikte en leegde zijn kopje. „Niet direct, nee. Het komt mij niet bekend voor, in ieder geval. Maar ik begrijp je terughoudendheid en ben het daar wel mee eens. Het heeft weinig zin om haar van je te vervreemden. Als je een gesprek met haar aangaat, vermoed ik dat je haar beter eens voorzichtig naar haar… afwijkende gedragingen kunt vragen.” Een luide klop op de deur. Hij keek op. Toen hij na twee tellen nog niet gereageerd had, opende de deur zich en verscheen het vragende gezicht van Ter Heerdt. Den Engel wenkte hem binnen en wees de docent aardrijkskunde op een van zijn stoelen. De man schudde zijn hoofd even, ten teken dat dat niet nodig was, en presenteerde stilzwijgend een witte map, die hij in zijn hand hield. Den Engel stak zijn duim op, en wees naar zijn bureau, waarop Ter Heerdt de map langzaam en geruisloos neerlegde — vlak naast het blokje gele blaadjes. „Dat zal ik doen. Natuurlijk! Maar ik wil graag voorkomen dat je dochter het gevoel krijgt dat ze op de huid gezeten wordt. We kijken het gewoon even aan, dat is het beste wat we op dit moment volgens mij kunnen doen. Zullen we afspreken, dat we elkaar de komende tijd op de hoogte houden? Als Rosa ècht iets aan haar merkt dat haar boven de pet gaat, komt ze wel naar mij toe. Daarvoor ken ik Rosa goed genoeg.” Hij stak zijn hand op naar Ter Heerdt, die hem weer alleen liet en de deur netjes achter zich dicht trok. Den Engel glimlachte bij wat hij hoorde en zei zacht: „Ja, Peter, dat weet ik. Zeg, wat zou je ervan vinden om binnenkort weer eens met Gabriëlle bij Magda en mij te komen eten? Dat is alweer even geleden en we zouden het heel leuk vinden!” Den Engel trok het gele blaadje van het blokje en plakte het achterin zijn agenda. Toen zei hij: „Goed zo, dan zal ik met Magda kijken wanneer het uitkomt deze of volgende week. Dan horen jullie nog wel van ons, is dat goed?” Hij knikte in antwoord op de bevestiging, en herinnerde LaCroix aan een eerdere opmerking: „Je moest weg, Peter. Dank je voor je telefoontje en ik wens je een goede dag. We bidden voor jullie, dat weet je, hè? Blijf omhoog kijken, hoor!” Een fijn glimlachje sierde het gezicht van de rector terwijl hij stil en onbewust naar de even zo fijne houttekening in de deur tegenover hem keek. „Jij ook, Peter. Tot gauw!” De verbinding werd verbroken en hij zette het toestel terug. Met zijn handen gevouwen zat hij nog even na te denken. Hij wierp een schuine blik op de vreemde combinatie op het gele papiertje, en sloeg zijn agenda dicht. Een blik op de klok vertelde hem dat het bijna tijd was voor de ochtendpauze. Hij zou maar eens een kijkje gaan nemen in de bibliotheek…
Gepost op 01-10-2008 om 19:20 uur 346 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Keiharde dromen)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)

Door: Tines

Waah, Ter Heerdt heeft dat briefje vast gezien! En ik wist niet dat Gabriëlles vader een goede vriend van Den Engel was... Leuk!!!

Gepost op 01-10-2008 Om 19:32

Die verwijzingen naar de vriendschap tussen Den Engel en LaCroix zijn ook al lang geleden: Kd·7 en Kd·17. Allemaal zevens vandaag. ;)

Gepost op 01-10-2008 Om 20:55

Door: Tines

Toevoegend: een erg, erg leuke aflevering van Kd, EsQuirrel! Ik ben benieuwd hoe dit zich zometeen allemaal gaat ontrafelen... Althans, ooit, want ik weet niet hoe lang het nog duurt, maar het lijkt te gaan rollen...

Gepost op 01-10-2008 Om 19:34

Zal ik je eens wat vertellen? Ik weet ook niet precies hoe lang het nog duurt. ;)

Gepost op 01-10-2008 Om 20:20

Door: EsQuizzy

Toevoegend: dank je wel.

Gepost op 01-10-2008 Om 20:59

Door: Gabriëlle

Ik merk dat je een andere weg aan het inslaan bent met het verhaal. Je neemt meer de tijd. Wel heb ik gelijk een vraag als je een tijdsaanduiding, in dit geval vrijdag introduceert. Dan vraag ik me af, wat is het vandaag, wanneer was dat, was dat op het moment dat Tim in de klas kwam? Misschien heb ik het over het hoofd gezien, maar ik weet nooit zo goed wanneer iets zich afspeelt in Kd. Hoeveel tijd zit er tussen het vorige stukje en nu, bijvoorbeeld? "Prachtige condensstrepen": iets om over na te denken

Gepost op 02-10-2008 Om 08:52

Door: EsQuizzy

Als je vragen hebt over specifieke tijdsaanduidingen en -overgangen in Kd, vraag maar gerust, hoor. Daar geef ik altijd antwoord op.

Gepost op 02-10-2008 Om 09:42

Door: EsQuizzy

Trouwens, Gabrielle, waarin neem ik meer de tijd dan eerst? Het feit dat ik nu lange posts schrijf over één scène, bedoel je? Dat gebeurde eerder toch ook wel?

Gepost op 02-10-2008 Om 10:03

Door: Gabriëlle

Ja, je hebt me weer. Dat komt door het onderduiken en weer bovenkomen, dat je de draad kwijt raakt in één van de twee werelden. Maar je hebt gelijk. Het moet heel duidelijk zijn. Dus die tranen moet ik even teruglezen. Ik gaf niet duidelijk weer wat me opviel in de laatste stukken, maar ik denk dat de scènes leesbaarder zijn omdat er minder raadsels in voorkomen en meer uitgelegd wordt over de karakters, zoals je zelf al zei in het forum. Misschien heb ik nog vragen als ik heb teruggelezen. Het is niet een gemakkelijk verhaal om in stukjes te lezen.

Gepost op 02-10-2008 Om 13:28

Nee, het leest inderdaad het best in één keer. Maar is dat niet voor ieder verhaal zo? Dan heb je overzicht, en dan ken je de karakters voor zover ze uitgelegd worden. Dan zit je 'in' het verhaal. Dan is het ook veel duidelijker te zien wat de verbanden zijn, zowel in het verhaal (de details met verwijzingen, de personen met kleine details en kleine stukjes achtergrondinfo) als in de tijdlijn. Wanneer je een boek leest, ben je toch ook niet gefrustreerd op de schrijver omdat je heel lang in het ongewisse wordt gelaten over bepaalde zaken, en dat de schrijver niet alles meteen uitlegt? Als een schrijver dat wèl zou doen, zou dat het verhaal niet ten goede komen, denk ik. In dit verhaal kun je een heleboel door 'intelligent lezen' te weten komen, en als je daar de moeite niet voor neemt, wordt het vanzelf duidelijk. Of niet ;) Maar dat vraagt wat meer geduld van de lezer. *bloempje* ;)

Gepost op 02-10-2008 Om 14:01

Door: EsQuizzy

Overigens, de tijd tussen deze en de vorige post wordt nog duidelijker weergegeven als je er nòg een post bij terugleest: Den Engel gaf tegen het eind van Kd·75 aan, dat hij 'met een kwartiertje' terug zou bellen... Dat plaatst het einde van Kd·75 en het begin van deze post binnen een tijdspanne van 15 minuten, grofweg.

Gepost op 02-10-2008 Om 14:18

Hoi Anaranë! Leuk om weer van je te horen! ;) Ik snap wel dat KiFa nu even wat te veel gevraagd is. Maar ik vind het ook enorm leuk dat je de tijd vindt om Kd bij te lezen! ;)

Gepost op 02-10-2008 Om 14:49

Door: Tines

Ik denk dat ik inderdaad meer had onthouden van deze verbanden als ik het hele verhaal in één keer had gelezen, maar goed... Zo kom ik er ook, als is het misschien een beetje frustrerend voor jou als schrijver. Excuseer, als je het verhaal ooit in zijn geheel uitbrengt, dan lees ik het graag nog eens, maar dan in één keer!

Gepost op 02-10-2008 Om 16:27

Nee, is niet frustrerend voor mij, Tines. *bloempje* Ik vind het juist wel grappig want daardoor geef je mij redenen om jullie terug te verwijzen naar 'oude' posts. Zodat jullie het gaan controleren en dus weer met de informatie aan de gang gaan, en er dus weer zin in krijgen het hele verhaal tot nu toe weer eens door te lezen. Maar wat ik zei was geen persoonlijk iets naar jou toe. Het was puur een observatie van hoe je een vervolgverhaal leest. Ik ben heel veel met dit verhaal bezig en het is voor mij als schrijver dus veel belangrijker om, zoals Anaranë ook aangeeft, heel goed over details na te denken en eigenlijk alles te onthouden. ;)

Gepost op 02-10-2008 Om 18:05

Door: Auke-Willem (AW)

Ik merk het nu ook. Ik had de link nu moeiteloos gelegd tussen 'Peter' en het telefoontje eerder. Ook was het voor mij nu in één keer duidelijk wie hij aan de telefoon had, voordat de naam Peter werd genoemd. Maar ik lees nu ook een hele serie achter elkaar. En je blijft ook gewoon bij dezelfde verhaallijn, EsQuirrel. Dat was in het begin van dit juweeltje wel anders en daardoor moeilijker. Ik lees gauw verder!

Gepost op 09-10-2008 Om 14:02

Dat komt denk ik doordat er in beide werelden meer gebeurt dat relevant is. Ik heb nu meer te schrijven per 'bezoek' aan beide werelden. ;)

Gepost op 09-10-2008 Om 14:40

Compliment: dank je wel. Misschien vertel ik ooit nog eens hoe ik het gedaan heb. Tutorial, of 'The Making Of Concrete Dreams'... :lol: Over de naam Gabriël: de eerste keer dat je het als lezer kunt gaan vermoeden is Kd·7 Anders. Als je die hint niet opgepikt hebt, wordt het iets verder uitgewerkt in Kd·16 Kloppen, waar het naambordje op de deur van zijn kantoor zijn voorletter verraadt. De combinatie met zijn achternaam zou een grinnik kunnen ontlokken aan de enigszins bijbels onderlegde lezer en eventueel een terugbladeractie naar Anders ontlokken. Verder durf ik niet te zeggen (zonder uitgebreide zoekactie) of ik het al eerder dan hier genoemd heb. :smile: Suggestie: dank je! Wordt toegepast!

Gepost op 14-10-2008 Om 18:38

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.