 |
| ||||
|
Lydia deed de keukenkast open en inspecteerde daarvan de inhoud. Ze droeg haar blonde haar los en het krulde natuurlijk om het fijne meisjesgezicht. Ze had een kinderlijke uitstraling, door de kleine rode mond, de iets pruilende lippen en haar tengere meisjesachtige lichaam. Ze droeg een simpel soepel vallend jurkje dat haar goed stond. “Twee pakken rijst en macaroni,” zei ze, met een lief stemmetje en moest op haar tenen staan om achter in het kastje te kijken, omdat ze niet zo lang was als haar huisgenoten. Magda, een lang slank meisje, stond naast haar tegen het aanrecht geleund en schreef iets een boodschappenbriefje. Ze was gekleed in een oude versleten spijkerbroek en een zeegroen topje. Met haar vrije hand draaide ze een krul in haar blonde paardenstaart. “Twee pakken koffie en doe maar een pakje thee, jij weet wat je zelf graag wilt. Verder hebben we nog koffiemelk en koeken nodig. Maar alsjeblieft geen met noten, die vind ik vreselijk.” “Weet ik,” zei Magda en schreef opnieuw. “Dus jullie doen samen de boodschappen?” vroeg Lydia en Magda knikte bevestigend. “Ik ga met Paul naar de grootmarkt in de industrie en daarna naar de goedkope super. Hij heeft een hele lijst van wat hij nodig heeft voor vanavond, dus dan kan dit er ook nog wel bij.” “En waarom moet jij dan die boodschappen doen?” vroeg Lydia met verbazing in haar stem. “Je weet toch dat hij via mij de catering heeft geregeld,” legde Magda uit. Al sinds anderhalf jaar werkte ze naast haar studie bij een cateraar. “Ja en?” vroeg Lydia niet begrijpend. “Als wij samen de boodschappen doen, dan komt dat niet op de rekening van de cateraar. Daarom werk ik ook vanavond voor niets. Vriendendienst, snap je,” vervolde Magda haar uitleg. Ze snapte wel waar Lydia op uit was. Lydia vond dat ze te veel voor Paul deed, met de verkeerde motivatie. Het kon haar niet schelen wat Lydia er van vond. Lydia glimlachte. “Je bent te goed voor deze wereld. Denk je dat hij ooit jouw blindedarm er ook voor niets uit gaat halen?” grapte ze. “Hij weet nog helemaal niet of hij interne gaat doen,” reageerde Magda serieus en Lydia trok een gezicht. “Ik bedoel te zeggen, dat ik denk dat hij je misschien niet zo dankbaar is als jij wel zou willen. Mag, hij gebruikt je,” zei Lydia nu met een strak gezicht, waarbij haar ogen vol medeleven stonden. Magda voelde zichzelf kleuren. Ze hoefde het er niet zo in te wrijven. “Pak nou maar die tassen, dan gaan we zo,” zei ze snel en Lydia stapte voor haar langs de gang in. Magda volgde en liep mee naar de kamer van Lydia, waar ze de tassen pakte. Toen hoorden ze opeens een grote klap en brekend glas. Het geluid kwam vanuit de kamer van Richard, één verdieping hoger. “Wat was dat?” vroeg Magda en keek in het gezicht van een geschrokken Lydia. Achter haar kwam Paul net binnen. Hij keek ook even naar het plafond. Daardoor viel zijn halflange donkerblonde haar naar achter en zag Magda zijn flaporen. Het kon haar niet schelen. Hij was lief en charmant, dat vond ze belangrijker. “Dat was bij Richard of Henk,” zei Paul, en op dat moment hoorden ze duidelijk Thomas zeggen: “Wat ben ik blij dat ik niet in jouw schoenen sta.” Zijn stem klonk geschrokken en boos. Lydia was Paul al voorbij en rende de gang in en de trap op. Paul wilde volgen, maar bleef staan in de gang, toen Magda hem met rustige woorden terugriep. “Paul, laat haar.” Ze zag een spijtige glimlach op zijn gezicht verschijnen. Magda pakte de tassen op en wilde ermee naar de keuken lopen, toen ze duidelijk van boven hoorde: “Wie heeft dat gedaan Richard, Thomas?” Magda en Paul keken elkaar even begripvol aan, maar zeiden niets. Boven hoorden ze Lydia opnieuw een vraag stellen, nu met een wat schellere toon: “Zijn jullie je tong kwijt of zo?” Deze huizen waren vreemdsoortig gehorig, bedacht Magda zich voor de zoveelste keer. Het waren de verwarmingsbuizen die de geluiden als een soort klankkast verspreiden naar boven en beneden, waardoor je in de kamers boven of onder je bijna letterlijk kon volgen wat er gesproken werd, mits er hard gesproken werd. Op de verdiepingen zelf droegen de geluiden minder ver, want de muren waren solide. Magda trok nu resoluut de deur van Lydia’s kamer dicht en liep door naar de keuken. Het ging haar niets aan wat haar broertje nu weer voor een brandje had veroorzaakt. Ze wilde het ook helemaal niet weten. Ze had het gehad met hem. Een vermoeidheid viel over haar en omdat ze wist dat het een vreselijk intensieve en vermoeide dag zou worden voor haar, wilde ze het liefst een potje gaan janken. Ze had spijt dat ze haar intrek genomen had in hetzelfde huis waar Richard al woonde, voordat zij ging studeren. Een jaar geleden had ze wanhopig naar een kamer gezocht, omdat ze het thuis niet meer uithield en Richard had zich over zijn kleine zusje ontfermd. Dat was de eerste en laatste keer geweest, dat ze dat toe had gelaten. In plaats van dat het hun relatie ten goede was gekomen, was hij alleen maar verslechterd. Ze zag gewoon te veel van hem. Hoewel hij nauwelijks studeerde en leefde op de centen van pa, toch bleef hij vaders lieveling. Ze snapte het gewoon niet. Pa betaalde al de uitgaven van Richard, zonder zich af te vragen of het geld gebruikt werd waarvoor het nodig was, zijn studie. Een studie kon je het nauwelijks noemen. Op de EUR zag ze hem heel weinig. Omdat Richard een jaar had verspeeld, waren ze nu beiden derdejaars. Ze wist niet wat hij deed, maar met studeren had het weinig te maken. En dat viel bij haar, net als bij Paul en Kiki vaak verkeerd, ook omdat deze zelf hun studie moesten bekostigen, naast dat ze veel tijd in hun studie moesten steken. Magda had ervoor gekozen haar studie te bekostigen, om het juiste signaal naar haar vader af te geven. Als er ooit een kamer ergens anders vrij kwam, wat ze vurig hoopte, dan was ze hier meteen verdwenen. Maar voor het zover was hoopte ze Paul nog op andere gedachten te brengen. Had hij nou eindelijk afstand genomen van Lydia? Een tijd geleden was hij nog hopeloos verliefd geweest op haar en jaloers op Henk, waarmee Lydia een tijd een relatie had gehad. En later kwam Richard in zijn vaarwater, die Paul toch al niet zo mocht. Dat laatste begreep ze maar al te goed. Net als hij kon ze zijn arrogante houding niet uitstaan. Paul stond in de deuropening van de keuken en ze zag zijn handen trillen, terwijl hij ingespannen luisterde naar de discussie die boven gevoerd werd. Dan weer hoorden ze de stem van Lydia, gekwetst en boos, dan weer de sussende woorden van Richard. Het geluid had zich verplaatst naar Richards kamer, zodat ze hen niet woordelijk kon verstaan. Paul richtte eindelijk zijn aandacht op haar, maar ze zag een blik waar ze niet blij van werd. Blijkbaar had ze zich vergist en liet het hem toch niet koud. Paul keek in de richting van het trapgat en zei zacht: “Wat ziet ze toch in die blaaskaak Mag?” Ze hadden al zo vaak over Richard gesproken samen, dat ieder woord overbodig was, vond ze. Aangezien het meer tegen zichzelf was dan tegen zijn huisgenote, antwoordde ze dan ook niet. Opnieuw hoorde ze de stem van Lydia, die op Richard aan het inpraten was. Magda op haar beurt vroeg zich in stilte af wat iedereen toch in Lydia zag. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||