Jerichoplein 3. gebroken glas Door: Gabriëlle Commentaar van de schrijver: Categorie: Drama / Roman Geschatte leestijd: ca. 4 minuten
Richard liep de tweede trap rustiger op en overdacht wat hij tegen Thomas kon zeggen. Hij was op de hoogte, daar was hij van overtuigd. Hij wist dat het nieuws algemeen bekend geworden was. Een vriend had hem er gisteravond op geattendeerd. Waarom liep alles ook zo gigantisch mis? Op de trap naar boven kwam hij Henk tegen. Hij was onberispelijk gekleed in een sportief shirt en bijpassende broek. Henk blokkeerde hem de weg en even stonden ze als twee kemphanen tegenover elkaar. Uit het strakke bleke gezicht van Henk kon hij geen conclusie trekken over de gedachten en of emoties van de ander. Henks gezicht zag er immers altijd uit alsof hij een spook gezien had. Het was bijna doorschijnend en verder vond Richard dat hij verwijfde gezichtstrekken had. Zijn rode stugge haar gaf hem ook niet bepaald een stoer uiterlijk. Sommige mensen hadden nou eenmaal niets mee. Terwijl Henk hem koel aankeek, besloot hij hem niet te groeten. Uiteindelijk deed Henk een stap opzij en omdat Richard toch een slecht humeur had, kon hij het niet laten om in het voorbijgaan te vragen: “Henk, heb je Lydia al gezien?” Henk draaide zich met een ruk om en knipperde even met zijn lichtkleurige wimpers en zei toen rustig, maar met ingehouden woede: “heeft iemand je al gezegd dat je een … bent, Richard?” “Ik stel een heel gewone vraag,” zei Richard uit de hoogte en weer bleven ze op gelijke hoogte staan, elkaars blikken parerend. “Dat is het niet, en dat weet jij ook”, antwoordde Henk met opeengeklemde kaken. “Ook goed,” zei Richard nonchalant en wilde verder lopen. Henk hield hem tegen, door hem bij zijn shirt te grijpen. Even spraken ze niet en keken ze elkaar taxerend aan. “Het was haar keus,” zei Richard nadrukkelijk en zag dat Henk bloosde van woede. Henk wilde wat zeggen maar bedacht zich blijkbaar. Net zo snel als Richard was vastgegrepen, werd hij weer losgelaten, waarna Henk de trap af stormde. Hij keek hem na en haalde zijn schouders op. Op naar het volgende probleem, dacht hij en bleef bij de slaapkamerdeur van Thomas staan. Even maakte hij aanstalten om te kloppen, maar hij bedacht zich en ging toen terug door de gang, zijn eigen kamer binnen. De zon scheen fel door de ramen, al was het pas negen uur in de morgen. Twee van de vier slaapkamers op deze verdieping en de verdieping hieronder lagen op het zuiden en in de zomer was dat soms best een probleem met de hitte. Hij liep naar het raam en deed de grendel omhoog. Toen hij het openzette, kwam er een koele luchtstroom het vertrek binnen. Hij schoof zijn bureaustoel van onder zijn bureau vandaan en ging erop staan om ook het bovenluikje open te zetten. Daarna ging hij met zijn rug naar het raam, zitten in de vensterbank, voor het open raam. Een koele bries gleed langs zijn bezwete lichaam en zuchtend liet hij zijn schouders hangen. Toen hij op keek, stond Thomas in de deuropening en keek hem uitdrukkingsloos aan. “Je weet het al?” vroeg Richard, hoewel het zwijgen hem al had overtuigd. Thomas gaf niet meteen antwoord maar liep de kamer in en sloot de deur. Hij ging zitten op het bed dat links tegen de muur stond en knikte berustend. “Je weet niet hoeveel het me spijt,” begon Richard, maar zweeg toen hij zag hoe Thomas op keek. Zijn ogen stonden grimmig en hij hield zijn lippen stijf op elkaar. “O ja!” lachte hij Richard sarcastisch toe. “Is dat zo! Geld is voor jou zo gemakkelijk. Ik heb hier echter een jaar hard voor moeten werken. Ik wilde een flat kopen. Ik, ik...” hij stopte en vertwijfeld legde hij zijn hoofd in zijn handen. “Ik zou willen dat ik je het kon vergoeden,” begon Richard. “En, wat zou je dan doen? Bij je rijke pa gaan smeken? Weet je wat hij zou antwoorden. Je wist wat voor risico je liep; dat zou hij zeggen! Dat heb je met beleggen! Dat kan fout gaan!” Richard zuchtte. Hij had niet gedacht dat de ander het hem zo eenvoudig zou maken. Hij zuchtte gespeeld en keek naar de grond. “Ja, dat is zo,” zei hij, maar hij had niet door dat hij een fout beging. In het volgende moment stond Thomas naast hem met een glazen olielampje in zijn hand, dat even daarvoor naast Richard in de vensterbank had gestaan. Hij hief het naar hem op en dreigde het naar zijn hoofd te slingeren. Richard dook instinctief weg. “Ik zou je kunnen vermoorden, Richard. En weet je waarom. Niet voor het geld, niet in de eerste plaats. Maar voor het feit dat jij de uitzonderlijke gave hebt om iedereen, die met je te maken krijgt, in het ongeluk te storten. Iedereen behalve jijzelf,” hij keek de ander eerder gepijnigd, dan woedend aan. Richard hield wijselijk zijn mond. “Kijk naar dit huis. Alle mensen in dit huis heb je tegen je gekeerd. Kijk naar Lydia, hoe je haar behandelt. Man, ze had het beter bij Henk en ik geloof dat ze dat begint te beseffen ook. Maar ze geeft je niet de bons. Nee, ze laat zich liever voor schut zetten. Paul, je weet dat Paul al gek op haar is, sinds ze hier woont. Hij wacht gewoon op het moment dat hij je te grazen kan nemen. Zelfs met je zus Magda kun je geen vrede houden. Ze kan je af en toe wel villen, weet je dat?” Richard keek naar hem op en antwoordde niet. Hij wilde de ander niet nog meer opfokken dan nu al het geval was. Thomas beantwoordde zijn blik met minachting. “Man, wat ben jij een zielig ventje!” fluisterde hij. Richard overwoog wat hij moest doen. De aanval was misschien toch de beste verdediging. “Weet je wat…” begon hij, maar hij kon zijn zin niet afmaken. Op dat moment zag hij dat Thomas de olielamp in zijn hand naar hem toe slingerde. Richard dook ineen van angst toen hij de woede op het gezicht van de ander zag. Het glas versplinterde op de houten vloer en de rode vloeistof spatte in het rond. Het aroma van de lampolie vervulde de kamer. Richard ademde weer in, blij dat het gevaar geweken was, hoewel hij niet zeker van zijn zaak was. Thomas, die bij zinnen was gekomen, keek naar de vloer, die bezaaid lag met splinters en rode smurrie. Hij liep voorzichtig richting de deur. Daar draaide hij zich nog één keer langzaam om. “Wat ben ik blij dat ik niet in jouw schoenen sta!” zei hij met een strak gezicht, dat bleek was weggetrokken vanwege zijn eigen uitbarsting. Richard keek beduusd naar de ravage in zijn kamer. Dit zou Lydia niet leuk vinden, dacht hij somber. Het lampje had hij als een verjaardagscadeautje van haar gekregen.
Gepost op 12-09-2008 om 18:46 uur 335 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Jerichoplein)
Alle verhalen van deze schrijver (Gabriëlle)

Door: EsQuizzy

Heftig hoor! Dit is, eerlijk gezegd, iet mijn stijl verhaal. Niet het soort boek dat ik graag les. Maar je doet het goed want ik lees het in één ruk uit, steeds. Wat ik grappig vind is dat je als hoofdletter 'o' weleens het cijfer '0' gebruikt. Er zit een verschil tussen 0 en O: 0O0O0O Miniem, maar de O is breder dan de nul. Het zal slechts weinigen opvallen, vermoed ik. Ga door want het is spannend!!!

Gepost op 13-09-2008 Om 21:56

Door: EsQuizzy

Hierzo: “0 ja,” lachte hij Richard sarcastisch toe. Ja, OCR-software is iets... heel bijzonders!

Gepost op 15-09-2008 Om 12:57

Door: Tines

Het was mij ook stiekum wel een beetje opgevallen... Ik vind het ook spannend! Wel een verhaal dat ik zou willen volgen! Ik ben benieuwd wat die Richard allemaal wel niet heeft gedaan, zeg! Maar 't is geen lieverdje, als ik het zo begrijp!

Gepost op 15-09-2008 Om 23:26

Door: EsQuizzy

Oké, bij nader doorlezen (had ik beloofd, dus nu weer een deeltje) valt mij het volgende op: Hij wist dat het nieuws algemeen geworden was. Ik zou 'algemeen bekend' doen. Persoonlijke voorkeur. Hij was onberispelijk gekleed in een sportief shirt en broek. …en (een sportief) broek? Misschien loopt dit beter als volgt: '…in een sportief shirt met bijpassende broek.' Of iets dergelijks. Henks gezicht… zonder de apostrof. In het Engels hoort'ie daar wel, NL niet. Tenzij de 's' de uitspraak van de naam verandert. Zijn rode stugge haar gaven hem ook niet bepaald… Meervoud? vragen, "Henk, In het Engels is de komma gebruikelijk, in het Nederlands heeft een dubbele punt in dit geval de voorkeur. Als je hierbij blijft, is dat prima, als je consequent bent. Ik zelf zou de dubbele punt doen. …zei toen rustig, maar met ingehouden woede, "heeft iemand je… Dito, maar hier hoort 'heeft' ècht met een hoofdletter: … >>

Gepost op 26-11-2008 Om 21:21

Door: EsQuizzy

>> …begin van een autonome zin in een citaat. …elkaars blikken parerend. Mooi gevonden! Misschien is het een idee om 'blik' (ev.) te doen. …vraag," zei Richard… …ook", antwoordde Henk… Dat bedoel ik met 'stijl kiezen en consequent zijn'. De eerste zou ik de voorkeur geven: eerst de komma, dan de aanhalingstekens sluiten. Over het algemeen houd je die ook aan, zie ik. Zoals je in Keiharde dromen regelmatig kunt zien, houd ik van het gebruik van cursieve tekst en accenten om nadruk in uitspraken weer te geven. Ik vind dat altijd prettig, omdat je daardoor meteen de eerste keer leest zoals het ook gezegd wordt. Ik heb een hekel aan een uitspraak overlezen omdat ik hem de eerste keer niet volgens het gevoel dat later wordt weergegeven, las. Ik wil de mensen hóren spreken. Misschien kun je daar in dit verhaal ook eens mee experimenteren? Dat zou de emotionele uitstraling van de dialoog versterken, vermoed ik. >>

Gepost op 26-11-2008 Om 21:29

Door: EsQuizzy

>> Voorbeeldjes? "Dat is het niet, en dat weet jij óók", antwoordde Henk met opeengeklemde kaken. "Het was háár keus," zei Richard nadrukkelijk en zag dat Henk bloosde van woede. Net zo snel als Richard was vastgegrepen, werd hij weer losgelaten, waarna Henk de trap af stormde. Hij keek hem na en haalde zijn schouders op. Mag ik een voorstel doen? 'Net zo snel als hij Richard had vastgegrepen, liet hij hem weer los, waarna hij de trap af stormde. Richard keek hem na en haalde zijn schouders op.' Leest 'spannender', 'actiever'. Mijn mening. Daarna ging hij met zijn rug naar het raam, zitten in de vensterbank, voor het open raam. H'm. Wellicht komt die zin in aanmerking voor een kritische heroverweging van de verdeling van bijzinnen. Ik vind hem zo niet erg prettig lopen in ieder geval. zuchtend liet hij zijn schouders zakken. Toen hij op keek, stond Thomas … Probeer eens 'schouders hangen'. Klinkt neerslachtiger. >>

Gepost op 26-11-2008 Om 21:37

Door: EsQuizzy

>> 'opkijken' is één woord, dat mag dus als: 'toen hij opkeek'. "O ja," lachte hij Richard sarcastisch toe. "Is dat zo. Geld is voor jou zo gemakkelijk. Ik heb hier echter een jaar hard voor moeten werken. Ik wilde een flat kopen. Ik, ik..." hij stopte en vertwijfeld legde hij zijn hoofd in zijn handen. Die 'echter' komt niet realistisch op mij over. En dit stuk is uitermate gechikt voor toepassing van uitroeptekens, vraagtekens, cursieve tekst en accenten. Het leest op deze manier een beetje als een verslag, een weergave van wat er gezegd is, niet als een spannend verhaal waar je in kruipt. Mijn perspectief… Misschien een voorzet? '"Oh…, ja," lachte hij Richard sarcastisch toe. "Is dat zo!? Geld is voor jou zóóó gemakkelijk! Ik heb hier een jáár lang hàrd voor moeten werken! Ik wilde een flat kopen… Ik, ik..." hij stopte en vertwijfeld legde hij zijn hoofd in zijn handen.' Let ook even op het 'hij' — die is het begin van een autonome zin, … >>

Gepost op 26-11-2008 Om 21:43

Door: EsQuizzy

>> …en hoort dus met een hoofdletter. Hij wist wat voor risico hij liep; dat zou hij zeggen. Begrijp ik het verkjeerd als ik denk dat hier hoort te staan: 'Je wist wat voor risico je liep. Dat zou hij zeggen.' Of snap ik het verhaal dan niet goed? Komt op mij persoonlijker en heftiger over. Maar als de vader van Richard belegde en verloren heeft, is de uitspraak logisch... Misschien is het bij dat beleggen leuk om het standaard wettelijk verplichte zinnetje te laten citeren door Thomas. "Eerder behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst." "Ja, dat is zo," zei hij, maar had niet door Kiezel zou mij hier wijzen op een inversie. Je draait hier onderwerp en gezegde om terwijl je één van de twee (onderwerp) weglaat. Dat kan niet, omdat hier nu eigenlijk staat: "Ja, dat is zo," zei hij, maar had (hij) niet door…. Daarom moet je in zo'n geval het onderwerp herhalen, en op de juiste plaats: >>

Gepost op 26-11-2008 Om 21:51

Door: EsQuizzy

>> '"Ja, dat is zo," zei hij, maar hij had niet door…' Niet voor het geld, niet in de eerste plaats. Zou ik doen. Op dat moment zag hij dat Thomas de olielamp in zijn hand slingerde. Slingerde Thomas de olielamp in zijn hand of uit zijn hand? Het klinkt een beetje vreemd zo, omdat het lijkt alsof Thomas de olielamp in (Richards) hand slingert. Nog één: Daar draaide hij zich nog een keer langzaam om. Ik zou voor de duidelijkheid en de emotie '…nog één keer…' schrijven. Leest héél anders. Ik hoop, dat je hier wat aan hebt. Een hele rij dingetjes weer, mar ik moet zeggen dat, ondanks mijn eerste reactie van een tijdje terug, dit verhaal heel veel snelheid en intense spanning heeft. Complimenten!!! Ik hoop snel aan het volgende deel toe te komen.

Gepost op 26-11-2008 Om 21:59

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.