 |
| ||||
|
Hoofdstuk 2 Seb droeg voor deze gelegenheid een gestreken overhemd en een stropdas. Hij wist dat de kleur en het model niet meer zo modieus was, maar toen hij het eindresultaat bekeek in de spiegel in de gang, knikte hij zichzelf toch goedkeurend toe. Hij streek nog eens over zijn nog vochtige haar, dat hij netjes uit zijn gezicht had gekamd. Zo moest het dan maar, dacht hij. Hij was niet van plan lang te blijven, maar voelde zich verplicht om zijn gezicht te laten zien op het feest van Paul. Niet dat hij niet gehecht was geraakt aan Paul. Hij was nu vier jaar bij hem. Maar van de vier jongens had hij met Paul de minste klik. Te serieus was zijn mening. Oké, dat is niet verkeerd als je arts wilt worden. Maar op gezelligheidsavondjes waarop hij zijn huis openstelde was het niet Paul die zorgde voor de sfeer. Nee, dan moest je bij Thomas zijn of Richard. Ja, Richard was een gangmaker. Met hem had hij wel vaker hele nachten zitten praten. En ook Thomas kwam wel eens aan, maar Paul, dat was gewoon minder hecht. Hij trok nog eens zijn stropdas recht en hoopte dat het niet te lang zou duren voor hij hem weer los kon trekken. Nog even zijn cadeau uit de kamer pakken, bedacht hij zich en hij liep de kamer in. Een rood met gouden pakketje lag op tafel. De laatste Van Heiningen, een juridische thriller, hij wist dat Paul daar van hield. Terwijl hij door de gang liep, pakte hij in het voorbijgaan zijn sleutelbos van het rek, waar ook de reservesleutels van de kamers boven aan hingen en verliet zijn woning aan de voorkant. “Hoi Seb,” klonk het terwijl hij zijn woningdeur afsloot. Hij draaide zich om zag dat Kiki net de trap af liep en keek naar hem met een verbaasde blik, alsof ze hem tien jaar niet had gezien en niet geloven kon dat hij daar werkelijk stond. Ze floot. “Wauw, Seb, dat is niet gewoon,” zei ze onder de indruk en voegde er toen met een schalks lachje aan toe, “Heb je een date?” Seb trok een mondhoek op. “Neem je me in de maling?” vroeg hij met uitgestreken gezicht. “Grapje,” lachte ze. Hij keek haar aan en zag dat ze aanhad wat ze altijd droeg. Wijde kleren, in vale kleuren. Dit keer was het een donkerpaarse blouse en een zwarte harembroek eronder. Daaronder droeg ze stevig schoeisel, alsof ze een wandeling door de bergen wilde maken. Jammer, vond hij. Het meisje was leuk. Ze had mooi lang donker haar en haar ogen waren net zo donker, die haar een zachte uitstraling zouden geven, mits ze deze niet zo vreselijk ontsierde met te veel donkere oogschaduw. Zelfs als gothicmeisje zou ze er nog knap uitzien, maar met haar kleding leek het wel alsof ze zich opzettelijk lelijk en plomp wilde presenteren. Maar hij was de laatste die dat tegen haar zou zeggen. In plaats daarvan glimlachte hij haar toe. “Ga je ook naar het feest?” “Ja, eventjes maar, ik heb plannen voor de avond. Vannacht ben ik gewoon thuis hoor,” zei ze, alsof papa Seb uitleg verwachte en haakte zowaar haar arm in die van hem. Hij ging niet in op haar laatste opmerking, maar vroeg, “loop je?” toen ze op straat stonden en hij voor de fietsenbox halt hield. “Ik word opgehaald door een vriend,” knikte ze. Samen liepen ze richting de Oude Dijk. “En de andere meiden?” “Lydia is met Richard naar het feest,” zei ze neutraal en liet niets meer merken van haar aanvaring van die morgen. “En Magda?” “Magda doet de catering, wist je dat niet?” ze keek hem van opzij aan. “O, daarom zag ik dat witte busje vanmiddag wegrijden. Ik dacht al dat ik Paul en Magda zag.” Kiki knikte en legde uit, “hij heeft dat busje gehuurd voor alle spullen, je weet wel. Boodschappen, glazen, stoelen,” ze keek op toen ze de straat overstaken en vervolgde, “zo houdt hij de kosten in de hand. Ik denk dat Magda goed gek is om zich zo voor hem uit te sloven. Bijna een dag werk en wat staat er tegenover?” Seb zag hoe ze veel betekend haar wenkbrauwen optrok. “Als zij er niets op tegen heeft…” begon Seb in een poging om niet bij de roddel betrokken te worden, maar hij snapte Kikis punt wel. Paul maakte misschien net iets te veel gebruik van het feit dat Magda verkikkerd op hem was. Hij snapte Paul niet. Magda was een lief kind, slim en knap ook. Hij zou het wel weten, als hij twintig jaar jonger was. Hij berispte zichzelf om deze vreemde gedachte en hoorde Kiki toen gniffelen. Hij keek haar vlug aan en wist zich betrapt. “Je bloost!” verklaarde Kiki en grinnikte opnieuw. Seb voelde zich ongemakkelijk worden. Dat kind kon gedachten lezen. “Biecht maar op, opa Seb,” zei Kiki opgewekt. Opa, nou dan had hij er met papa Seb toch nog iets naast gezeten. Dus zo werd er tegen hem aangekeken. “Niets, niets,” zei hij zo rustig mogelijk. “Ik ben een oude dwaas, maar een opa ben ik nog lang niet.” Kiki glimlachte nog eens en weer viel het op hoe leuk en lief het meisje was, wat goed gecamoufleerd was door haar oorlogskleuren. “En wat zijn jouw plannen vanavond. Ken ik dat vriendje?” Kiki schaterde het uit. “O Seb, ik vind je zo leuk, echt waar.” Seb lachte mee omdat het meisje zo een aanstekelijke lach had. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||