 |
| ||||
|
Volgende zondag, zelfde tijd, Deel 12 “Ralph?” langzaam kwam de starre blik los en keken twee doffe vermoeide ogen haar aan. Het leek alsof hij opnieuw besefte waar hij was. “Je werkt hier? Hier!” zei hij nadrukkelijk. “Je dacht dat ik in het ziekenhuis werkte,” constateerde ze en hij knikte. “Wil je naar je vrouw?” vroeg ze, snel van thema veranderend, maar hij hield haar tegen met een hand die hij opstak. “Ik heb navraag gedaan in elk ziekenhuis die maar wilde meewerken, weet je dat?” Ze kon het zich voorstellen, maar wilde er niet op ingaan. “Kom mee,” zei ze en trok aan de mouw van zijn jas. Gedwee liep hij achter haar aan, één van de kamers binnen, waar op een bed bij het raam de roerloze gedaante lag van een vrouw. Ze lag aan de beademing en haar donkerblonde haar lag gedeeltelijk over haar gezicht. Helen streek het weg en kon zich voorstellen dat Julie een mooie, begerenswaardige vrouw was geweest. Binnen in haar hoofd had echter een verwoesting plaatsgevonden, die haar afsneed van het menselijke contact, dat zo nodig was om te kunnen overleven. “Wat is er gebeurd?” vroeg Helen en zag dat Ralph met tranen in zijn ogen naast het bed plaats nam op de stoel die voor hem was neergezet. “Vorige week ging het ineens slechter met haar. Ze moest naar het ziekenhuis en het zag er naar uit dat ze moest blijven tot,” hij stopte. Hij kon het niet uitspreken. Hoewel hij gehoopt had dat zijn vrouw zou overlijden, was de wetenschap dat dit niet meer lang zou uitblijven, toch een schok voor hem. Hoe vaak had ze deze schijnbare paradox al meegemaakt. “Ik kon het niet, Helen. Ik kon het niet opbrengen om te zeggen dat ze de behandeling moesten stoppen.” Hij begon te snikken en even twijfelde ze of ze hem zou aanraken. Was hij een ander geweest, dan had ze het gedaan. Voorzichtig gleed haar hand op zijn schouder en ze voelde het schokken van zijn lichaam. “Ik haal een glas water voor je,” zei ze en gaf hem een pakje zakdoekjes, dat ze in haar broekzak vond. “Nee, blijf. Ik wil je zeggen dat je gelijk had,” zei hij, terwijl hij moeite deed om zichzelf te beheersen. Hij keek naar haar op en ze wachtte op wat hij wilde zeggen. “Ik wist dat ik mijn verdere leven met het idee dat ik haar zou hebben vermoord zou moeten leven. Ik wilde haar in de steek laten toen ze al ziek was. Ze was depressief en had me nodig en ik wilde gewoon de stekker uit ons huwelijk trekken. Weet je hoe dit aan mijn geweten geknaagd heeft?” Ze wachtte rustig af en gaf hem de tijd zich te herstellen. “Daarom heb ik geregeld om haar hier te laten sterven. Niet in het ziekenhuis,” besloot hij. “Het is nooit te laat om haar te zeggen dat het je spijt,” zei ze zacht en na nog een laatste blik op de apparatuur te hebben geworpen, liet ze hen samen achter. Toen ze iets later die ochtend terug op de kamer kwam, was hij, op Julie na, leeg. Ze nam uitgebreid de tijd om Julie te wassen en te verzorgen. Helen behandelde de plekken van het doorliggen en deed haar uiteindelijk een zachtroze nachtpon aan. Zachtjes sprak ze tot de vrouw op het bed, die ze verder niet kende en waarmee ze nooit een gesprek zou kunnen voeren. Hoelang zou haar hart nog in staat zijn het lichaam in leven te houden? Dat was de vraag waarop geen duidelijk antwoord te geven was. Haar praten ging langzaam over in het zingen van een lied. Helen fluisterde de troostende woorden, die haar hart zelf zo veel rust en troost hadden gegeven, hoewel ze niet wist of de vrouw ze kon horen en ook niet kon bedenken of de eeuwige waarde ervan haar iets zouden zeggen, in geval het inderdaad mogelijk was. Maar ze werkte in een christelijk hospice en ze mocht dit doen, niemand die haar eraan hinderde. Ten slotte ging ze met een borstel door Julie’s haren en legde ze netjes naast het slapende gezicht. Uiteindelijk stond ze op en draaide ze zich om naar de deur. Ze stokte, voelde zich betrapt door de gedaante van Ralph, die, gestoken in een net pak, tegen de deurpost leunde, alsof hij haar in de gaten hield. Zonder iets te zeggen liep ze langs hem en verdween in het dichtstbijzijnde damestoilet. Toen ze later om het hoekje keek, zag ze hem zitten naast het bed. Zijn hand lag op die van zijn vrouw en zijn lippen bewogen, maar ze kon niet horen wat hij zei. Discreet trok ze zich terug. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||