 |
| ||||
|
Het was maar een fragment van een seconde, daar in die duistere wereld — een flits; niet méér. Maar even — héél even — en net zo helder als het originele moment, bevond prinses Tirashya zich opnieuw in die sessie „Gewijde Geschriften” met magister Toenak, nu enkele weken geleden… Tirashya’s stem klonk helder, terwijl ze het door de magister aangewezen Schriftgedeelte voorlas: „Ik hoor u, als wanhopige gebeden omhoog gaan naar Mij: rust.” Even was ze stil. Ze keek op: recht in de glimlachende ogen van haar leermeester. „Betekent dat…,” aarzelde ze, waarop ze haar vraag vervolgde: „…dat de Almachtige alleen naar ons luistert als wij wanhopig zijn?” Het was een observatie die haar deed opmerken: „Ik ben niet wanhopig…” „Lieve prinses,” had magister Toenak zacht geantwoord met nog steeds die warme blik in zijn ogen. „Uw mentale worsteling met de door u gelezen woorden siert u. Laat uw verstand echter niet stilhouden als gevolg van een opgeroepen emotie. De emotie bracht uw vraag voort, welke nu wacht op verwerking en beantwoording door diezelfde verstandelijke vermogens. Bega niet de fout een vraag te behandelen als een conclusie.” Afwachtend keek hij haar aan. Haar eerdere, emotionele conclusie aan de kant zettend, richtte ze zich weer op het tekstgedeelte dat voor haar lag. „De waterlingen die die boodschap kregen, waren wanhopig,” zag ze. „Hadden zij juist dáárom die woorden nodig?” De magister knikte, maar bleef haar met die mild afwachtende blik aankijken, die haar ertoe drong haar redenering voort te zetten. Ze kwam er niet uit. Magister Toenak zwom naar een kast in de hoek van de kamer, waar hij een instrument pakte dat direct door Tirashya herkend werd als een weegschaal, die hij op de tafel neerzette. Met een rustige beweging legde hij een gewichtje in één van de twee mandjes. De wijzer sloeg uit. De magister wachtte tot de dwarsligger het uiterste punt bereikt had; toen pas legde hij een gewichtje in het andere mandje. Stil keken de beide waterlingen, de oude man en het jonge meisje, toe terwijl de weegschaal weer tot rust kwam. De wijzer wees opnieuw ‘balans’ aan. Tirashya fronste. „Vertel mij wat uw ogen u verteld hebben,” coachte de magister. „Eerst was de weegschaal in balans, daarna niet meer, en dáárna weer wèl,” vatte Tirashya kernachtig samen. „Beschouw dan het eerste gewichtje als de Schrifttekst die u uit balans wist te brengen,” gaf haar mentor een hint, die hij even liet bezinken voordat hij vervolgde met de vraag: „Wat zou er dan nodig zijn om u uw balans te laten hervinden?” Tirashya begreep, en citeerde blij uit het hoofd: „Looft de Almachtige te allen tijde; wend u tot Hem zolang het ‘heden’ is; zie, Ik ben met u, alle dagen tot aan de voleinding van de wereld!” „…en er bestaan vele Schriftplaatsen meer die diezelfde strekking dragen,” nam de magister het woord van haar over. „Voor u, in deze situatie, zijn het deze drie.” Een warme glimlach was zijn beloning. Tirashya had haar balans teruggevonden. Maar dit is anders! dacht ze paniekerig. Ik ben nu ècht wanhopig!!! Ze besloot de tekst ten uitvoer te brengen. In stilte steeg een hulpkreet op vanuit de diepe gang onder het koninklijk paleis. En Tirashya’s rust kwam bijna direct — al was het door een verstoring ervan. RrrrrKLONK! Ze schrok zich wezenloos, en legde haar hand over haar hart in een poging het in haar borstkas te houden. Dat was het geluid van dat blok bovenaan de schacht! herkende ze, en ze draaide zich langzaam om. Het kwam van achter mij! Een golf van rust overspoelde haar: de enge man was weg! Hij was uit het zicht verdwenen doordat hij de schacht was ingegaan! Tirashya herademde, zich vaag bewust van de vreemde vormen die het echoënde geluid haar getoond had. Ze liet nieuwsgierig haar luminescentie opkomen, die in een grillig roze vlekkenpatroon haar lichaampje sierde en de geheimen van de omringende duisternis aan het licht bracht… „Ooooh!” bracht ze onwillekeurig uit, terwijl ze om zich heen keek en onbewust een trage pirouette draaide. Nu de dreiging opgelost was in het vertrek van de onbekende man, deed haar nieuwe omgeving haar hart sneller kloppen. Verder en verder trokken haar zintuigen haar de brede gang in… |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Heel mooi verwerkt, dankje! 
