 |
| ||||
|
Tirashya had altijd tegen haar oudere zus opgekeken. In alles was Lidhia in wisselende mate haar voorbeeld, ook al verschilden hun karakters behoorlijk. Eén van de karaktertrekken die Tirashya onafhankelijk van Lidhia actief ontwikkelde was haar neus voor avontuur. In dat opzicht vond ze heimelijk dat Lidhia wel eens een voorbeeld aan haar mocht nemen. Ze was echter ontzettend van Lidhia’s luide gil geschrokken, en had zich bij het eerste schijnsel razendsnel in het duister van de gang teruggetrokken. Ze was bang dat hij háár óók opgemerkt had… De geluiden achter haar deden haar toch al behoorlijke respect voor Lidhia met grote slagen groeien — vooral de gil van de man, waaruit onmiskenbaar een punt voor Lidhia klonk. Hij bleef kreunen, en het was duidelijk dat Lidhia hem behoorlijk geraakt moest hebben. Maar Lidhia zelf hoorde ze niet meer, en dat detail dreef haar ertoe om even te stoppen en eens goed te luisteren. Het sinistere gekerm verwijderde zich langzaam. Tirashya draaide zich om. Ver voor haar uit scheen een paarsachtige gloed, waarin ze een man ontwaarde die een groot, langwerpig pak met zich mee leek te zeulen. Haar ogen werden groot bij het herkennen van de vorm: een gesloten pantser! Hij nam Lidhia mee!!! Zonder te aarzelen kwam Tirashya weer in beweging en zwom terug, achter Lidhia’s ontvoerder aan. De feiten dat hij bij haar wegzwom en daarbij zijn luminescentie nu gebruikte, leidden haar tot de conclusie dat hij zich niet van haar aanwezigheid bewust kon zijn. De mogelijkheid dat hij dit juist deed om haar te lokken kwam in Tirashya’s jeugdige verontwaardiging niet bovendrijven. Haar verontwaardiging werd daarbij nog eens aangevuld met een extra dosis bezorgdheid toen ze bloed in het water proefde… Was dat van die man, of…!? De man stopte bij een vreemd, kubusvormig blok, dat middenin een verbreding van de gang leek te staan. Lidhia, nog steeds in gesloten toestand, werd even op de gangbodem gelegd, waarna het onderwerp van Tirashya’s verontwaardiging aanstalten leek te maken om het hele blok met slechts één hand op te tillen. In plaats daarvan schoof hij het eenvoudig opzij. RrrrrKLIK!!! Dus dàt was dat akelige geluid daarstraks! stelde het jonge prinsesje vast. Kom op, Lidhia! Open jezelf en kom hierheen nu je de kans hebt! Ze begreep niet waarom Lidhia zich gesloten hield en begon zich af te vragen of haar zus misschien ernstiger gewond was dan zij had gevreesd… Gewond… of erger, huiverde Tirashya, met een diepe rimpel in haar voorhoofd. Lidhia werd weer opgetild — met een hand en een pols, waarbij de man zijn linkerhand angstvallig ontzag. Hij klemde de gesloten schelp van prinses Lidhia met zijn rechterarm tegen zich aan en liet zich rechtopstaand in een schacht zinken, die van onder het zware blok tevoorschijn was gekomen. Zodra hij uit het zicht verdwenen was, lag de gang weer in duisternis om Tirashya heen. Feilloos zwom ze echter naar het kubusblok, dat nog van zijn plaats af stond. Beneden haar vervaagde het spookachtige schijnsel van de man langzaam in de diepte — mèt haar favoriete zus!!! Hals over kop dook ze er achteraan, verdere onbekende diepten tegemoet… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
