 |
| ||||
|
„Sam! Kom hier! Kom dan, jongen!” Rosa’s stem klonk even uitgelaten over de hei als de zwart met bruine hond zich gedroeg. Als een zwarte bliksemflits sprintte het dier achter de takken aan die Rosa en Gabriëlle voor hem weggooiden. Slechts zelden kregen de meisjes een zelfde tak meer dan twee keer te pakken: als spelletje verpulverde de Rottweiler het toch harde hout met zijn zware kaken. Maar telkens weer kwam hij hijgend terug om zich tegen de benen van de beide meisjes aan te planten voor zijn portie klopjes, die hij dan ook in ruime mate kreeg. Gabriëlle was blij met Rosa’s advies om een donkere broek aan te trekken: het grote dier verhaarde flink. Ze moest nog wel wat drempels overwinnen om zich echt op haar gemak te voelen bij de hond, maar ze moest toegeven dat Sam een vriendelijk dier was. „Dat kloppen van zijn vacht vindt hij gewèldig,” giechelde Rosa, nadat Sam haar bijna onderuit geschoffeld had. „Alleen op zijn kop vindt hij het niet fijn om geklopt te worden, maar dat is natuurlijk logisch.” „Nee, dat zou mij ook niets lijken,” stemde Gabriëlle ermee in, terwijl ze het hijgende dier aankeek. Milky zou de rest van de dag niets meer van haar willen weten! „Heb jij ook broers of zussen?” vroeg Rosa, om het gesprek zo onschuldig mogelijk op een gevoeliger onderwerp te krijgen. „Nee, ik ben enigst kind. Jij?” „Een broer en een broertje,” vertelde Rosa. „Timo en Fred. Ik had wel graag een zus willen hebben. Maar ik heb een paar goede vriendinnen en dat maakt een boel goed! En zó erg is het niet, alleen broers te hebben. Alleen soms is het wel lastig.” „Hoezo?” vroeg Gabriëlle. „Nou, Fred is net begonnen te puberen. En dat wil nogal eens tot botsingen met zijn zus leiden.” Gabriëlle glimlachte: „Met jou, dus.” Ze probeerde zich er iets bij voor te stellen en vroeg daarom: „Wat voor botsingen?” „Och, hij plaagt graag,” zei Rosa. „Maar ik vind dat plagen van hem niet altijd leuk, en soms ben ik gewoon bézig. Maar hij vindt het leuk om aan mijn privé-dingen te komen, en dàt kan ik ècht niet waarderen.” „Nee, dat kan ik me voorstellen,” vond Gabriëlle. Stel je eens voor dat zij een broertje zou hebben dat de inhoud van haar tas doorzocht als zij niet aanwezig was… Ze moest er niet aan denken! „Vannacht heb ik gek gedroomd,” zei Rosa, die het paadje van haar gedachten vloeiend volgde. Meteen had ze, zonder het op te merken, Gabriëlles volledige aandacht weer. Ze vervolgde: „Ik droomde dat Fred mijn dagboekje uit mijn kamer gestolen had.” Gabriëlle bloosde hevig bij de gedachte aan Lidhia’s verdwenen dagboek, terwijl Rosa veronderstelde: „Het zal wel niet méér zijn geweest dan een uiting van mijn gedachten, maar ik heb het zekere voor het onzekere genomen en mijn dagboekje verstopt!” „Groot gelijk,” gaf Gabriëlle te kennen, en ze dacht aan Kirja. Er waren veel overeenkomsten tussen het kamermeisje en Rosa. Zou Rosa iemands dagboek kunnen stelen? Ze kon het zich niet voorstellen. Alles wat zij van Rosa gezien had wees enkel op een diep respect voor andermans privacy en gevoelens — en een verlangen om te troosten. Nu ze Kirja met Rosa vergeleek, raakte ze er nog verder van overtuigd dat de eerstgenoemde het dagboek van de prinses niet gestolen kon hebben. Dat wilde zeggen, àls haar dromen níét ‘alleen maar een uiting van haar gedachten’ waren, maar ècht. Rosa’s veronderstelling leek zó op wat magister Toenak had gezegd… en het klonk zo logisch… Een vlaag van bedroefdheid rees omhoog uit haar hart, toen ze zich toestond om aan de realiteit van de wereld uit haar dromen te twijfelen. In ander gezelschap, in de novemberkou wandelend met een grote hond, leek alles zo anders dan ’s ochtends vroeg alleen, in bed. Maar ze wilde Lidhia niet afvallen. Daarom fluisterde ze: „Lidhia, misschien heeft Kirja je dagboek juist wel in veiligheid willen brengen!” „Sorry, wat zei je?” vroeg Rosa. „Eh? Nee, niks,” bloosde Gabriëlle. „Ik dacht even hardop. Doe ik wel vaker.” „Ah,” reageerde Rosa met een warme glimlach. „Ik ook!” Gabriëlle zuchtte om haar twijfels. Had magister Toenak, een persoon uit haar dromen, haar er zèlf van weten te overtuigen… dat hij niet bestond? |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Nou ja en misschien heeft Gabriëlle wel gelijk over Kirja!
Fijn dat je zo lekker doorschrijft! 
Het viel me gewoon op en ik zei het eventjes... Ik zal in 't vervolg m'n fantasie wat meer gebruiken bij jouw verhalen dan... 
