 |
| ||||
|
„Magister Toenak!?” Verlegen zwom Lidhia de koninklijke bibliotheek binnen, die de helft van de tweede verdieping van het paleis besloeg. Het leek haar waarschijnlijk dat de magister naar aanleiding van haar verhaal nog een paar boeken zou hebben willen raadplegen en daarbij de tijd uit het oog had verloren. De bibliotheek was stil, zoals gewoonlijk. Tè stil, vandaag: het verwachte antwoord bleef uit. Lidhia zwom tussen de vele rijen boekenkasten door en keek links en rechts de gangpaden in, echter zonder de bejaarde man te vinden. Met een vervelend gevoel in haar maag verliet ze de grote ruimte weer. Waar kon hij dàn zijn!? Een nieuw idee welde in haar op: snel dook ze één van de verticale schachten in, die de verschillende verdiepingen met elkaar in verbinding stelden. Binnen twee minuten bereikte ze het triktillum: de reusachtige dolfijnenkennel. De grote dieren waren daar nog aanwezig omdat ze juist gevoederd waren, en begroetten haar luidruchtig. Trikticlic nam direct het voortouw en zwom gewoontegetrouw tegen haar aan om uiting te geven aan zijn enthousiasme. „Trikticlic, normaal gesproken mag jij niet in het paleis komen, maar vandaag gaan we een kleine uitzondering maken,” zei Lidhia samenzweerderig tegen haar maatje, dat scheen aan te voelen dat er iets bijzonders aan de hand was. Naar buiten zwommen ze, omdat er met opzet een sluis tussen het triktillum en de rest van het paleis was gebouwd die te krap was voor een volwassen dolfijn. Al gauw hielden ze stil voor de enorme poort van het paleis — de enige opening groot genoeg voor een dolfijn van Trikticlics formaat. De wachters sprongen voor de prinses in de houding, wat niet helemaal lukte vanwege het feit dat het mede hun taak was om de dolfijn buiten de deur te houden. Het bleek niet eenvoudig te zijn om te salueren voor de prinses en tegelijk de lansen te kruisen om de toegang tot het paleis af te zetten. Maar Lidhia was niet in de stemming om officieel te doen. „Sinds wanneer ontzeggen jullie mij, prinses Lidhia, de toegang tot het koninklijk paleis?” vroeg ze dan ook direct, en behoorlijk vanuit de hoogte. „Het spijt ons, hoogheid, maar wij ontzeggen u in geen geval de toegang,” antwoordde de soldaat met de hoogste rang. „Het is alleen de triktill niet toegestaan het paleis te bezwemmen.” In respons pakte Lidhia Trikticlic bij zijn rugvin en annonceerde doelbewust: „Ruim baan voor hare koninklijke hoogheid prinses Lidhia van Liliaño!” — waarop ze Trikticlic opdracht gaf om dóór te zwemmen. De dolfijn reageerde direct en schoot als een losgelaten elastiek recht op de deurwachters in, die één moment in tweestrijd stonden, maar genoeg ontzag voor de prinses en nog méér voor de imposante dolfijn hadden om kaviaar voor hun geld te kiezen: nèt op tijd doken ze aan de kant. „Volg me,” beval de prinses de dolfijn, en ze schoot omhoog naar de verdieping waar de magister zijn kamers bewoonde. Verscheidene kreten van kamermeisjes en een enkele bediende negerend, stormden de twee het ruime appartement binnen. Lidhia lokte onder stevig doch statig protest van Hagiysh („Ik zie mij genoodzaakt u vriendelijk doch uiterst dringend te verzoeken deze triktill ogenblikkelijk uit het paleis te verwijderen!”) de speurneus naar de slaapkamer, waar ze zonder verdere omhaal het laken van het bed trok om het voor Trikticlics bek te houden. „Zoek!” beval ze. Meteen gehoorzaamde Trikticlic, en nu pas zag Lidhia in de praktijk waarom de regelgeving met betrekking tot het binnen zwemmen van dolfijnen praktisch gezien nog niet zo’n heel slecht idee was: nauwelijks had Trikticlic het appartement verlaten, of er klonk een gil vanuit de gang, waarop een gekletter van jewelste volgde. Zo snel ze kon zwom ze achter de dolfijn aan, waarbij ze een glimp opving van wat het lawaai veroorzaakt had. Trikticlic had een kamermeisje aan de kant gezwommen, dat tegen een waardevolle koraalwaaier beland was. Met in haar achterhoofd een vage gedachte dat ze het verlies van het koraal wel aan haar moeder kon uitleggen, probeerde ze haar dolfijn tot de orde te roepen. Die was — aan de klikkende geluiden en de reacties daarop te horen — al een paar verdiepingen lager. „Trikticlic!” riep ze, zo hard ze kon, terwijl ze in een schacht dook. Ver beneden zich zag ze hoe de dolfijn naar beneden schoot en opzij uit het zicht verdween. Dat leek wel het eetzaalniveau, schrok Lidhia, en zette haar duik extra kracht bij. De magister zal toch niet intussen gewoon… Het enthousiaste klikken van haar dolfijn eindigde plotseling in een hoog snerpend geluid dat zonder twijfel ook van het dier afkomstig was. „Trikticlic!” riep ze nogmaals, en ze dook de bewuste gang in, om direct haar slag in te houden bij het tafereel vóór haar. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Cool!!! 
Die wil ik ook wel... 
Ondanks de ernst van de zoektocht is dit toch een leuk stukje, leuk gedaan! En nu: wat is het tafereel? Ik weet dat je het al hebt geschreven, dus jij weet het antwoord al... Ik ben er ook benieuwd naar!!! 
