 |
| ||||
|
Recht omhoog zwom ze, met Trikticlic vlak naast zich. De vriendelijke dolfijn was niet bij haar weg te slaan en vermaakte zich prima met dit onverwachte uitstapje. Aan Lidhia’s andere zijde zwom de magister, die een ernstige blik in zijn ogen had — bijna gelijk aan de hare. Ver onder hen lag het paleis, met aan één zijde, naar iets diepere gronden aflopend en van de paleisgronden gescheiden door een hoge muur van koraal, de drukke onderwaterstad. „Magister, dank u wel voor deze excursie. Het is heerlijk om weer eens een buitensessie te hebben! Maar waarom hebt u mij niets verteld van uw plan om deze zwemmeling te maken?” „Muren worden in onze wereld alom geprezen vanwege hun kwalitatief hoge veiligheidsgehalte,” antwoordde Toenak. „Hoewel het onterecht zou zijn deze waardering te ondermijnen, moet ik evenwel bekennen de mening toegedaan te zijn dat er helaas zekere gebieden bestaan waarin massieve ruimtescheidingen een bovenmatig bezwaarlijke kwetsbaarheid opleveren.” Lidhia keek hem met vragende ogen aan. „Wanden verschaffen ongenode gehoorsorganen onopgemerkt de toegang tot op onrechtmatige wijze verkregen gevoelige informatie,” legde hij voor zijn doen kort en bondig uit. „Het open buitenwater biedt geen schuilplaats aan ongewenste toehoorders. Ik verkeer in de veronderstelling dat ons laatste gesprek naar ons beider mening zeer… onbevredigend beëindigd werd.” Lidhia lachte: „Ja, dat is zo. Dus u hebt mij mee naar buiten genomen om ongestoord te kunnen praten?” „Ik meen mij te herinneren dat ú aan het woord was, toen onze kamerheer ons kwam interrumperen,” glimlachte de magister vriendelijk, terwijl het drietal de oppervlakte bereikte. Alleen Trikticlic waagde zich spelend boven de waterspiegel terwijl hij om het ernstige tweetal heen buitelde. Vlak boven het laagste deel van het paleisdak zweefde een zwijgzaam heerschap, omhoog turend in het verblindende licht. Hij keek chagrijnig. Drie minuscule zwarte stipjes tekenden zich hoog boven hem af tegen het watergewelf, onbereikbaar buiten zijn gehoorsafstand. Maar hij durfde het niet aan om minder diep te gaan zwemmen: dat mocht eens teveel in het oog zweven… Hij slaakte een diepe teug water, en zwom nadenkend terug naar binnen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||
Cool, nu kan Lidhia eindelijk haar verhaal echt kwijt! 
De zin wordt nu alleen wel heel lang.. Ik heb er geen last van, maar misschien vind je voor jezelf zo'n lange zin niet prettig..
Leuk gevonden.