| |||||
31 januari 2008 die dag werd ik 17 jaar. de eerste verjaardag (dat ik mij kan herinneren) dat ik alleen wakker werd, zonder iemand die mij een cadeautje gaf toen ik beneden kwam. die dag ging ik gewoon naar school, zoals gewoonlijk. het leven ging/ en gaat door, ook als je jarig bent zonder familie om je heen. toen ik 's middags thuis kwam was er post voor mij. aan het handschrift kon ik zien dat ie van mijn moeder was. ik las hem. ze schreef: het gaat goed met mij, dit heb ik vaker gezegd, maar het is echt zo. ik hoop dat het contact tussen ons weer wat opgebouwd kan worden, maar wel op jou tijd, niet op die van mij. ik was blij dat ze dit schreef, eindelijk had ze het door. ook schreef ze dat ze nu op beschermd wonen zat, een plek waar ze haar leven weer kon op pakken. ik dacht, laat ik even wachten met reageren, want ik wil niet hals over kop weer vanalles ondernemen, want het is al vaker mis gegaan. na dit weekend kreeg ik last van extreme slaap problemen. ik had altijd al last gehad dat ik slecht kon (in) slapen, maar nu was het zelfs zo erg, dat ik pas rond een uur of 6 sliep, en er kwart voor 7 weer uit moest. bijna 2 week lang ging ik niet naar school, en kreeg medicatie van de dokter. op 18, 19 en 20 februari begon ik weer na school te gaan. het slapen ging weer beter dankzij de medicatie. maar, 20 februari, onder de les Nederlands, werd ik gebeld door mijn begeleidster. normaal belde ze nooit op dit tijdstip dus het zou wel wat dringends zijn dacht ik. ik liep het lokaal uit, nam de telefoon op en zei zoals gebruikelijk: ''met Jos...'' '' hoi Jos'' zei ze:'' hoelaat ben je thuis?'' die dag moest ik tot kwart over 4 naar school, dus ik zou rond half 6 6 uur thuis zijn. ik vroeg:'' waarom dan?'' '' nou'' zegt ze: '' er is iets ernstigs gebeurd, en ik wil het niet via de telefoon vertellen'' ik ben toen meteen naar huis gegaan. toen ik thuis was en ik op het kantoortje van mijn begeleidster ging zitten was t stil, doodstil. dus vroeg ik: '' vertel, wat is er aan de hand?'' |
|||||
|