 |
| ||||
|
„Heb ik dat gedaan!?” vroeg Lidhia ongelovig. Ze keek de tafel rond om te zien of iemand zo vriendelijk wilde zijn de schuld van Kirja’s verfomfaaide gezichtje van haar af te wentelen. De serieuze uitdrukkingen rondom haar veranderden echter niet in het minst. Ze keek terug naar Kirja, die op haar beurt de tafel leek te bestuderen. Haar ene oog zat dicht en was blauw. Op haar wang trok een grote, rode schram de aandacht terwijl een groen verband over haar voorhoofd liep om een wiercompres op haar gewonde achterhoofd te drukken. „Daar herinner ik me helemaal niets van…,” zei ze, klein en zich van geen kwaad bewust. „Weet u niets van uw nachtmurenes?” vroeg een streng uitziende man, de enige die haar vader had moeten introduceren toen ze op zijn verzoek dit privévertrek was binnengezwommen. Hij scheen een briljant geleerde te zijn, maar meer dan dat en zijn naam had haar vader niet vermeld: Murox. Ze aarzelde met haar antwoord en keek weer naar haar kamermeisje. Zou zij hen iets verteld hebben? Het leek haar niet onwaarschijnlijk… Van haar dankbaarheid over het begin van een nieuwe dag was niets meer over. „Ik concludeer uit uw aarzeling dat u zich ten minste iets herinnert,” stelde Murox vast. „Het is ook niet verbazingwekkend, dat de fysieke uitingen ervan u vreemd zijn. Maar openheid inzake uw dromen is serieus noodzakelijk, hoogheid. Daar zou u uzelf het meeste mee helpen. Het zou absoluut het beste voor u zijn. Vertel ons wellicht eens waar uw dromen over gaan?” Lidhia keek nu strak naar Kirja en zocht oogcontact met haar. Het meisje bleef echter haar blik omlaag gericht houden. „Lieve Lidhia,” begon haar opmerkzame vader nu. „Ik heb Kirja vannacht opdracht gegeven om ons alles te vertellen wat buiten haar belofte van geheimhouding aan jou viel. Wij weten dus niet wat jij haar verteld hebt omdat ik haar belofte aan jou respecteer — evenals jouw stilzwijgen. Maar wat wij vannacht met jou meegemaakt hebben is iets, waarvoor ik vind dat je geholpen moet worden. Je kunt niet van Kirja of wie dan ook verlangen dat ze om haar liefde voor jou iedere nacht enkele rake klappen te verduren krijgt.” „Nee, dat wil ik ook niet…,” stemde Lidhia daarmee in, opgelucht dat Kirja haar geheim blijkbaar bewaard had en benieuwd naar welk deel van haar dag in Gabriëlles wereld zich in haar slaap geuit had. Maar wat nu? dacht ze. Hoe zouden ze mij hierbij kunnen helpen? Zal ik het maar gewoon allemaal vertellen? Onbewust schudde ze haar hoofd: Dàt niet! …Nog niet, tenminste. „Prinses Lidhia, we willen u allemaal alleen maar helpen!” moedigde medica Ishtaran haar aan. „Dat begrijp ik, medica,” antwoordde ze. „Desalniettemin is het volkomen begrijpelijk dat een dergelijke onderneming — het openleggen van dat wat zich in de ziel beweegt aan stille emoties en strevingen die thuishoren in het onbewuste nachtelijk uur — de nodige barricades opwerpt in de ogen en het hart van zo jong en teergevoelig een jongedame als onze geliefde prinses,” redeneerde magister Toenak. „Mijn verlangen is zonder twijfel gelijk aan het uwe, majesteit en andere geachte aanwezigen: haar voorspoedige gezondheid en stabiele gesteldheid. Maar uit haar recente hesitatie meen ik tòch, vanwege onze dagelijkse omgang en mijn verdere ervaringen uit mijn tijd als hofmagister en daarvoor, méér op te mogen maken dan slechts een gereserveerde terughoudendheid harerzijds.” Murox rolde met zijn ogen, wat alleen Lidhia bemerkte. De anderen — Kirja uitgezonderd — gaven de oude Toenak hun onverdeelde aandacht. „Verklaar u nader, alstublieft,” verzocht koning Silvaeo de magister. Die keek Lidhia bedachtzaam aan en zei langzaam, terwijl hij zich naar de koning toewendde: „Het stille vertrouwen van één onwetend, die bereid is geduld te oefenen, is heilzamer dan de zeven armen van een zeester, die een oester omhelst.” In de stilte die op die woorden volgde, schonk Lidhia de magister een dankbare blik. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||
