 |
| ||||
|
Het bleef een lange minuut stil in het kantoor, terwijl Den Engel de gezichtsuitdrukkingen en kleurveranderingen op de beide meisjesgezichten bestudeerde. Rosa met haar sterke karaktertje had hij in enkele eerdere situaties al meegemaakt. Zij kreeg van het vuurrood haar eigen subtiel getinte kleur al snel terug, maar de hem nog niet persoonlijk bekende Amber hing slap in haar zwartleren stoel. Ze was van het karmozijn lijkbleek geworden na slechts enkele seconden. Haar trillende onderlip toonde haar emotie. Het zachtaardig ogende meisje zat verslagen en keek op haar fijne handen neer. Rosa, die toch zeker niet op haar mondje gevallen was, zat duidelijk naar woorden te zoeken. Den Engel trok het blaadje terug en draaide het om, zodat het in twee kleuren met twee handschriften beschreven blad voor hem kwam te liggen. „Deze correspondentie vond ik daarstraks onder een tafel in een zeker lokaal hier in het hoofdgebouw,” begon hij, op het moment dat hij Rosa haar mond zag openen. „Ik kan me goed voorstellen dat het niet jullie bedoeling was dat het daar zo slordig terecht zou komen.” Amber schudde zwakjes haar hoofd, terwijl Rosa opkeek en hem open in de ogen keek met een schor: „Nee, meneer.” „Ik ben blij dat ik het vond,” ging Den Engel verder, zich bewust van het feit dat de meisjes daar op dit moment niet zo gelukkig mee waren. „Want in de handen van veel anderen zou het meer schade aangericht hebben dan het goeds, wat jullie ongetwijfeld in gedachten hadden.” De rector stond op en keerde zich naar de kamerbrede ramen, waar hij zijn boeteprediking voortzette. De volledige controle die hij over zijn stem uitoefende maakte, in combinatie met de nooit aflatende vriendelijke ondertoon, onbewust meer indruk op de meisjes dan stemverheffing gedaan zou hebben. „Niet alleen bespreken jullie hier private en gevoelige informatie over jullie medescholiere, maar tot overmaat van ramp is de informatie, die je Rosa gaf, onjuist.” Hij draaide zich half om en werd getroffen door Ambers blonde kopje, dat er zo geknakt bij hing. Rosa zat hem geschokt aan te staren. Het leed geen twijfel dat dit gesprek zijn uitwerking niet zou missen. Hij pakte het gevoelige blad van zijn bureau en las voor: „‘Je weet wel, wat er verteld wordt, hè?’ ‘Dat van haar moeder?’ ‘Ik heb gehoord, dat er meer aan de hand is.’ ‘Vertel!’ ‘Er wordt gezegd, dat het Gabriëlles schuld was.’ ‘Echt waar?’ ‘Haar moeder was depressief. Het schijnt dat Gabriëlles slechte gedrag de eigenlijke reden was dat haar moeder zelfmoord pleegde.’” Den Engel keek op van het blad. Rosa zat beschaamd naar het bureaublad te kijken, terwijl Amber wel ineen leek te krimpen. „Mag ik vragen, Amber, hoe je aan die informatie kwam?” Het duurde even, voor het meisje een onverstaanbaar antwoord mompelde. „Zou je iets duidelijker willen spreken?” „Van een paar klasgenoten, meneer.” Den Engel knikte en zei: „Ik begrijp en respecteer het dat je geen namen noemt. Dat vraag ik je ook niet. Maar het zijn leugens. Ik kende Gabriëlles moeder persoonlijk, en ben als vriend van de familie op de hoogte van de omstandigheden waaronder de zelfmoord plaatsvond. Dat had absoluut niets te maken met welk gedrag dan ook van Gabriëlle. Is dat jullie beiden volkomen duidelijk?” Twee hoofden knikten. Den Engel nam weer plaats achter zijn bureau en liet het blad door zijn papierversnipperaar opgevreten worden. Toen nam hij een notitieblaadje van een wit blok en krabbelde er een berichtje op. „Ik mag erop vertrouwen dat jullie in het vervolg zorgvuldiger met informatie zullen omspringen?” Opnieuw knikten de meisjes. „Goed zo. Ga nu maar gauw naar jullie les en geef dit briefje aan jullie leerkracht.” Rosa nam het notitieblaadje dankbaar in ontvangst en liep naar de deur, waar Amber haar al stond op te wachten. Den Engel nam nog even het woord: „O, en… meisjes? Wees ook aardig voor Gabriëlle. Ze heeft goede vriendinnen nodig en door die onzalige praatjes heeft ze er maar weinig over.” Rosa opende haar mond en leek iets te willen zeggen, maar ze deed het niet. Het viel Den Engel nauwelijks op. Toen de tweedeklassertjes al lang weer in de les moesten zitten, zat hij nog stil voor zich uit te staren. *** EINDE HOOFDSTUK 1 *** |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
