 |
| ||||
|
„Prinses Lidhia! Word alstublieft wakker!” Kirja schudde de prinses ruw aan haar arm, maar dat hielp niets. Trillend en met een sterk versnelde waterhaling lag Lidhia in haar slaap allerlei kreunende geluiden te maken, en Kirja had er moeite mee haar op het spiegelbed te houden. Het beddengoed lag er al bijna helemaal naast. Maar dat was niet waarom ze zich zo druk maakte. Prinses Lidhia had wel vaker een kwade droom, dat was op zich niet heel vreemd. Het kamermeisje schudde de prinses nogmaals wanhopig door elkaar: waarom werd ze nou niet gewoon wakker!? Een plotselinge klap van de prinses in haar gezicht; Kirja gilde en probeerde haar evenwicht te bewaren, maar daarbij sloeg ze een kostbaar hoorntje met bloedkoraal aan diggelen. „Kirja?” Het meisje schudde met haar hoofd in een poging de sterretjes te verjagen, en staarde vol afgrijzen naar haar pijnlijk beschadigde vingers, waaruit een wolkje bloed ontsnapte. „Kirja? Wat is hier gaande?” Nu pas hoorde ze de stem. Geschrokken keek ze om en gaf trillend antwoord: „Sire! Ik… krijg haar niet wakker uit een kwade droom, Sire…!” Koning Silvaeo zwom op het bed van zijn dochter af, en vroeg: „Hoe lang is ze al zo?” „Al bijna tien minuten, Sire. Ik probeerde haar te wekken vanaf het moment dat ze in de knoop leek te komen met haar lakens…” „Goed gedaan, meisje,” bromde de koning zijn goedkeuring. Ook hij probeerde zijn dochter nu te wekken, die haar beddengoed intussen van haar bed af had geworsteld. Ze lag nu op het kale matras van gevlochten, leerachtig zeewier. Kirja zette zich met haar smalle flippers af en ging naast hem zwemmen. „Prinses Lidhia!” pleitte ze onder tranen. „Word toch wakker!” „Kirja, ga de medica wekken en laat haar hierheen komen.” In één van de zitkamers lag ze op een prachtig bewerkte divan, die gemaakt was van een reuzenoester. De koning zwom voor een raam naar buiten te kijken. Magister Toenak zweefde naast medica Ishtaran, een aardige vrouw van middelbare leeftijd, die over Kirja heen gebogen op haar knieën zat. Prinses Lidhia was gelukkig vanzelf weer rustig geworden, maar Kirja had behoorlijk last van de klap en de bijtende verwondingen die haar ten deel waren gevallen. „Zo, meisje, nu zwem je zó weer rond. Kom maar,” sprak de medica, waarop ze het kamermeisje overeind hielp. Zodra ze zat, draaide de koning zich naar haar om. Hij zag er geweldig imposant uit, zoals hij door de zachtblauwe gloed van de fluorescerende koraalkolommen in de kamer beschenen werd, en Kirja voelde zich bijzonder verlegen onder zijn onderzoekende, maar niet onvriendelijke blik. Ze kon maar niet wennen aan zijn rechtstreekse aandacht, ook al woonde ze al bijna haar hele leven in het paleis. Het bleef een overweldigende sensatie om direct door hem aangesproken te worden. „Kirja, heeft prinses Lidhia jou iets verteld, heb je enig vermoeden wat de oorsprong kan zijn van haar nachtmurenes?” „Ze heeft wel enkele dingen tegen me gezegd, Sire, maar ik heb er geen idee van, waar haar dromen vandaan kunnen komen.” Kirja voelde zich ongemakkelijk. Stel dat de koning haar een rechtstreekse vraag zou stellen over de dingen die prinses Lidhia haar in vertrouwen verteld had? „Vertel ons eens wat ze je verteld heeft, meisje,” drong de koning inderdaad aan. „Ik…” Voordat ze er iets tegen kon doen, barstte Kirja in snikken uit, totaal ontredderd en verlegen met de situatie. Ze had haar belofte gegeven aan haar prinses, maar zwom ook trouw onder het gezag van haar koning! „Er is niets om bang voor te zijn, Kirja. We maken ons alleen zorgen om Lidhia,” probeerde de koning haar te bemoedigen. „Ik houd van haar… alsof ze… mijn jongere zusje is, Sire,” hakkelde Kirja nu. „En ik houd van u… als van mijn eigen vader. U weet dat ik u… altijd zal gehoorzamen… maar ik heb prinses Lidhia beloofd te zwijgen over wat ze met me gedeeld heeft over haar dromen.” Ze boog haar hoofd; probeerde haar emoties in bedwang te krijgen. De koning zuchtte eens diep. Loyaliteit in een geliefd kamermeisje was een waardevol goed, evenals standvastigheid in een belofte. Maar dit was wel een zaak waarin het één tegen het ander moest worden afgewogen. Hij streek met zijn hand door zijn nette, zwarte baard — en keek de magister eens peinzend aan, die hem een berustende glimlach van verstandhouding schonk en zijn borstelige wenkbrauwen optrok. Daarop sprak hij: „Het is al goed, lieve Kirja. Ik vraag je niet om je belofte te breken. Maar ik vraag je wel om ons heel precies al datgene te vertellen, wat buiten de banden van je belofte aan de prinses valt. Daarnaast vraag ik je om mij óók een belofte te maken: dat je er bij prinses Lidhia op zult aandringen om mij, haar moeder of magister Toenak alles te vertellen wat haar dwars zit. Beloof je me dat?” Kirja knikte: „Ja, Sire,” — en stak van wal. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
