| |||||
Met zijn bovenarm veegde Kiezel voor de zoveelste keer het zweet van zijn voorhoofd. Hij merkte dat het niet zoveel zin meer had. Zijn shirt was daar al doorweekt. En dat terwijl het helemaal niet zo warm was. Puur angstzweet. Het was dat hij AWK zo vertrouwde, maar een zinnig mens had nooit gedaan wat hij net had uitgevoerd. Voorzichtig haalde hij zijn Arctic Warfare geweer uit elkaar en legde hij de onderdelen in de speciale koffer. Hij was blij dat het apparaat zijn reputatie waarmaakte en je er heel precies mee kon richten. Zachtjes gaf Kiezel een zacht tikje op de scope, die EsQuirrel zo dichtbij had gehaald. Nog steeds kon hij niet begrijpen hoe AWK alles had geweten. Hoe wist hij dat EsQuirrel om die tijd in de dierenwinkel zou zijn? Hoe had hij zo zeker kunnen weten dat de kogel EsQuirrel niet zou raken en waarom had hij er toch op gestaan dat Kiezel zou proberen te raken? Hoe wist hij van tevoren al dat hij mis zou schieten? Kiezel bekeek nogmaals goed de ammunitie die hij had gebruikt. Naar alle waarschijnlijkheid zouden deze blauwe bolletjes niet tot in een menselijk lichaam doordringen, maar het had EsQuirrel wel een gebroken bot kunnen opleveren. Een lichte huivering gleed over Kiezels rug. Het was dat hij AWK vertrouwde, zoals iedereen die wel eens met hem had samengewerkt. Maar momenteel was hij ronduit griezelig. Hij leek van te voren precies te weten wat er allemaal ging gebeuren en wat de gevolgen zouden zijn. Maar de rest van het team tastte nog steeds in het duister en voerde zijn instructies niet begrijpend uit. Waarom deze kogel moest worden afgevuurd, was ook een mysterie. Wat had het allemaal voor nut? En wat hield dat project nou eigenlijk in? |
|||||
|