 |
| ||||
|
De twee agenten namen plaats aan weerszijden van EsQuirrel en na hem in de boeien te hebben geslagen pakten ze elk één van zijn bovenarmen stevig beet. Vervolgens werd hij met zachte dwang door het winkelpad geëscorteerd. „Ik begrijp er helemaal niets van," stotterde EsQuirrel naar zijn gevangennemers terwijl hij zich door hen liet voortduwen. Met stomme verbazing had het meisje achter de kassa de arrestatie gadegeslagen. Toen keerde ze zich naar AWK. „Kende u die man?" vroeg ze hem. AWK knikte terwijl hij heel rustig antwoordde. „Ja, vrij goed zelfs. Een echte vriend van mij en ik van hem." Het meisje keek hem eens onderzoekend aan. „U reageert anders wel vrij koel voor iemand die net heeft gezien hoe een goede vriend werd gearresteerd op verdenking van moord." „Ach..." AWK probeerde nog te reageren, maar vanuit de ingang van de dierenwinkel, waar het drietal net was aangekomen, riep EsQuirrel richting de balie. „AWK!" De aangesprokene keek naar de roeper die een verwonderde blik op zijn gezicht had. „De heren willen weten of je met ons meerijdt, of dat je zelf wel op het bureau weet te komen." Nu waren er twee mensen die verbaasd waren over de nonchalance die AWK ten toon spreidde. Deze leek even na te denken alvorens hij antwoordde. „Ik rijd wel mee, wel zo makkelijk denk ik." AWK groette het meisje achter de balie en met een niet begrijpende blik zag ze hem met enkele snelle passen het drietal inhalen. Toen ze in de auto zaten, de twee agenten voorin en het vriendenduo achterin, barstte EsQuirrel los. Hij had besloten dat AWK duidelijk in een soort shock-toestand verkeerde, wat zijn koele gedrag verklaarde en hij had besloten dit voorlopig maar te negeren. Zijn vriend zou vanzelf wel weer bijdraaien. „Kun je je voorstellen dat ze mij zomaar beschuldigen van een moord? Mij? Ik heb al moeite met de dood van een dier." Meewarig gleden de ogen van EsQuirrel naar het zakje met de nog springlevende goudvis, die nu door AWK werd vastgehouden. „Ik had zoveel moeite met de dood van zijn voorloper. En nu word ik zelf beschuldigd van een dubbele moord. Alsof ik zoiets zou kunnen." AWK knikte en zachtjes zei hij: „Je zou het kunnen en je hebt het ook gedaan. Twee mensen dood. Jouw schuld. Jouw handen." Verwilderd keek EsQuirrel zijn getinte vriend aan. Hij vroeg zich nu serieus af of hij gek was geworden. Hij kende AWK nu al zoveel jaren en nu zat hij daar doodleuk te melden dat hij de aanklacht geloofde. Ergens klopte er iets niet. Er zat iets verschrikkelijk fout! Eén vraag brandde op zijn lippen. „En waarom vroegen ze of jij mee wilde rijden? Kennen ze jou soms?" Glimlachend hield AWK zijn hoofd scheef terwijl hij EsQuirrel eens van een afstandje aankeek. „Het is eigenlijk net het verhaal van Judas en Jezus, denk ik." Een klein grinnikje kwam over zijn lippen, al kon EsQuirrel niet begrijpen wat er zo grappig was. „Ze hadden iemand nodig die de dader kon aanwijzen in een drukke winkelstraat en diegene was ik. Zodoende." AWK richtte zijn aandacht weer op de vis. Met een vinger porde hij zachtjes tegen het zakje aan om de aandacht van het beestje te trekken. EsQuirrel kon alleen maar niet begrijpend naar zijn eigen geboeide handen kijken. Hij begreep er helemaal niets van. „Wil je zeggen dat jij getuige was van de moord? Heb jij mij zien moorden?" „Jazeker," antwoordde AWK nog steeds ergerlijk kalm. „maar je moet je niet druk maken. Het hoort allemaal bij het project waar ik het over had." Opgelucht zakte EsQuirrel achterover in de autobank. Het was dus allemaal een grap. Een groots opgezet plan. Typisch iets voor AWK. Zo dramatisch. Al had hij zichzelf ditmaal toch echt overtroffen. „Nou, je had me wel beet zeg. Ik geloofde het helemaal. Ik dacht dat ik gek was geworden." Nog steeds glimlachend bracht AWK zijn gezicht vlak voor dat van EsQuirrel. Toen werd zijn gezichtsuitdrukking plotseling heel serieus en een rilling ging over EsQuirrels rug. Was dit zijn vriend, die hij al zo lang kende? Toen AWK sprak, klonk hij heel serieus. „Je hebt me verkeerd begrepen, EsQuirrel. Het is geen grap. Er zijn twee mensen vermoord en jij hebt het gedaan. Maar het komt allemaal goed. Vertrouw maar op mij." Toen werd hij even stil, om te vervolgen: „Je hebt trouwens ook geen andere keus!" |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
