De Hof van Eden Hoofdstuk 2 Door: Anaranë Commentaar van de schrijver: Het tweede deel. (Eindelijk!) Ik bewerk hem later waarschijnlijk weer, zoals ik meestal doe. Categorie: Diversen Geschatte leestijd: ca. 2 minuten
Hoor hoe mijn hart in felle, donkere slagen smeekt waar uw hart, zo eenzaam brandend, staat. Gabriël Smit Hoofdstuk 2: Laura Ze snapte het niet. Ze snapte het gewoon niet. Dus God geeft die Adam een kameraad omdat hij zich zo alleen voelt, terwijl hij God heeft om elke dag mee te wandelen en dingen mee te delen, en haar niet? Laura had zich al jaren alleen gevoeld. Al jaren was ze op zoek naar die ene jongen, die prins op het paard. Eindelijk dacht ze dat ze hem had gevonden, eindelijk. Eindelijk was er eens een jongen die haar niet links liet liggen, die haar niet meed, die haar niet uitschold, of kinderachtige spelletjes speelde. Hij praatte vaak met haar, ze hadden het altijd gezellig met elkaar. En Laura wist het zeker: hij was de jongen die God voor haar had bedoeld. Op hem had ze al die jaren gewacht. Elke dag dat ze met hem praatte of dat ze hem zag vond ze hem leuker. Ze vond hem knap, aardig, slim, en volwassen. Vooral dat laatste. De andere jongens deden altijd zo kinderachtig, ze trokken aan haar haren, ze gooiden propjes door de klas, deden race-spelletjes, en dat soort rare dingen. En als zij dan een keertje iets geks deed was het meteen fout, dan plaagden ze haar. Zoveel jaren pijn was niet zo makkelijk te verwijderen. Maar Stefan verzachtte het wel. Als ze weer eens geplaagd was door de jongens dan trok hij haar zachtjes tegen zich aan, en gaf haar een van die heerlijke berenknuffels. Dan rook ze zijn mooi glanzende bruine haar, dan zag ze die prachtige blauwe ogen, en dan droomde ze over een toekomst samen. Maar dat was niet meer mogelijk. Stefan was er niet meer. Hij zou er nooit meer zijn. Misschien zou ze hem in de hemel tegenkomen, als ze dan weer geloofde. Maar dat geloofde ze zelf niet op dit moment. God had haar Stefan ook van haar weggenomen. Hij had hem niet genezen. Hij had hem gewoon laten sterven. Alsof het niets was, alsof ze het wel zou overleven. Haar hart deed nu zo'n pijn. Ze had het gevoel dat hij helemaal in stukjes was gebroken. De pijn van haar leven werd door Stefans dood veel erger. Ze geloofde niet dat dat ooit goed zal komen. Er was toch niemand die zo is als Stefan! Hij was de enige die mijn pijn weg kon halen. Alleen hij. Een traan rolde over haar wang. De eerste traan sinds het nieuws. Zachtjes rolde hij naar beneden, mooie bochtjes maken over haar zachte wangen. Daarna liep hij verder, haar goudblonde haar nat makend. Na die traan kwamen er meer. Laura voelde zich alsof de tranen als een zee over haar heen spoelde, alsof zij niet meer bestond. Gewoon, alsof ze een stuk hout was dat op het strand lag. Maar het luchtte wel op. Toen de zee stopte en langzaam opdroogde, was het alsof er een klein stukje van haar hart weer was vastgelijmd. Misschien als ze een miljoen keren zou huilen zou haar hart weer heel worden...
Gepost op 04-10-2007 om 19:22 uur 463 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (De Hof van Eden)
Alle verhalen van deze schrijver (Anaranë)

Door: EsQuizzy

Oh... gemist... Ik zal zo snel mogelijk lezen en reageren, moet nu rennen...

Gepost op 06-11-2007 Om 19:19

Door: EsQuizzy

Oké, eerste run. Allereerst: ik heb deze wel gelezen. En nu ik het opnieuw lees, weet ik meteen weer waarom ik nog niet gereageerd had... Maar die reden is van meer persoonlijke aard en ik heb nu eenmaal gisteren beloofd zo spoedig mogelijk te reageren, dus hier komt 'ie. Sterk verhaal, mooi vervolg op het eerste deeltje. Paar puntjes als tips: Dus God die geeft die Adam een kameraad omdat hij zich zo alleen voelt, terwijl hij God heeft om elke dag mee te wandelen, en dingen mee te delen, en haar niet? De opeenstapeling van het woordje 'die' in het begin van deze zin wekt verwarring op. De eerste 'die' (verwijzing naar 'God') kun je met hetzelfde gemak weglaten, dat verandert de zin in het geheel niet van betekenis maar maakt het wel een stuk leesbaarder: 'Dus God geeft die Adam...' Het 'die' hier verwijst naar 'Adam', en geeft heel goed Laura's houding weer. Sterk! Lekker laten staan!!! Het 'haar' in jouw zin schept enige verwarring. >>

Gepost op 07-11-2007 Om 08:47

Door: EsQuizzy

>> 'Haar' kan daar namelijk een verwijzing zijn naar 'kameraad', en dan lees je de zin als volgt: Dus God die geeft die Adam een kameraad omdat hij zich zo alleen voelt, terwijl hij God heeft om elke dag mee te wandelen, en dingen mee te delen, en haar niet (heeft)? Zie je wat ik bedoel? Toen ik die zin voor het eerst las, las ik hem op die manier, en ik moest hem nog eens lezen om te puzzelen wat je eigenlijk bedoelt... De komma na 'wandelen' weglaten helpt al, omdat het daar een opsomming van twee gelijkwaardige dingen betreft. De komma na 'delen' gewoon laten staan, daar begint een deel van de zin dat teruggrijpt op het begin ervan. Uiteindelijk kom ik er wel uit als ik even goed kijk, maar ik zou het volgende willen voorstellen om het geheel van verwarring te bevrijden: >>

Gepost op 07-11-2007 Om 08:57

Door: EsQuizzy

>> Dus God geeft die Adam een kameraad omdat hij zich zo alleen voelt, terwijl hij God heeft om elke dag mee te wandelen en dingen mee te delen, en haar, Laura, niet? Laura/Zij had zich al jaren… Het 'Laura' waarmee je die volgende alinea begint, zou dan vervangen kunnen worden door 'Zij' of 'Ze', omdat je Laura dan al in je eerste zin hebt geïntroduceerd. Tot zover die zin. Ik kom verder geen dingen tegen, behalve nog in deze zin: Eindelijk was er eens een jongen dat haar niet links liet liggen, dat haar niet meed, dat haar niet uitschold, of kinderachtige spelletjes speelde. Dit wordt lastig uit te leggen, omdat het voor een deel met taalgevoel te maken heeft. Voor mensen die Nederlands niet als hun eerste taal hebben, is het aanvoelen van deze dingen heel moeilijk omdat ze lang niet altijd logisch zijn. Daar gaan we: >>

Gepost op 07-11-2007 Om 09:09

Door: EsQuizzy

>> Als een zelfstandig naamwoord het lidwoord 'het' voor zich krijgt, verwijs je er in het algemeen naar met het woordje 'dat'. Als een zelfstandig naamwoord het lidwoord 'de' voor zich krijgt, verwijs je er in het algemeen naar met het woordje 'die'. Of een woord 'het' of 'de' ervoor krijgt, heeft met mannelijk en vrouwelijk te maken en dit is in bijna geen geval echt logisch voor heel veel woorden. Een paar van de duidelijkere voorbeelden (die hier meteen relevant voor jou zijn): - het meisje, dat… - de jongen, die… - de meisjes, die… (meervoud) - de jongens, die… (meervoud) - het jongetje, dat… (verkleinwoord) - (van 'meisje' bestaat geen verkleinwoord, tenzij je het woord 'meid' gebruikt. Maar dat is tegenwoordig geen 'net' taalgebruik en geen meisje zal het je in dank afnemen ). - de jongetjes, die… (meervoud & verkleinwoord) Lekker, hè? Dan heb je nog de versies met 'een', waarin het niet duidelijk is om welk jongetje/... het eigenlijk gaat…: >>

Gepost op 07-11-2007 Om 09:17

Door: EsQuizzy

>> - een jongen, die… (want 'jongen' krijgt 'de') - een jongetje, dat… (want 'jongetje' krijgt 'het') - jongetjes, die… (want 'jongetjes' zijn meervoud (géén 'een', dus) en krijgen 'de') Ik weet niet of ik het taalkundig verantwoord heb uitgelegd, maar het heeft mij geholpen om het op deze manier uitgelegd te krijgen. Ik hoop, dat dat voor jou ook zal gelden. Het 'dat' in jouw zijn moet dus steeds 'die' zijn. Zie je ook waarom? Ik ben benieuwd naar je volgende post, en intussen voel ik met Laura mee. Letterlijk. Goed geschreven, jôh!

Gepost op 07-11-2007 Om 09:22

Door: EsQuizzy

Okay. Drie reacties plus een nieuwe post om op te reageren... De drie reacties doe ik hier, de nieuwe post doe ik zo spoedig mogelijk op de relevante pagina. In volgorde. Hmm... Ik begrijp je verwarring... Dat had ik niet in de gaten... Ik had echt gedacht dat die zin goed was... Dat is één van de dingen waar je je goed van bewust moet zijn: je lezer. Het is eenvoudig om iets te snappen, maar de vraag is: hoe goed kan ik het mijn lezers (of mijn leerlingen) overbrengen? Ik probeer mijzelf, wanneer ik schrijf, altijd zelf de volgende vraag te stellen: 'Op welke manieren kan ik dat, wat ik geschreven heb, verkeerd begrijpen?' Het helpt echt om jezelf dit soort vragen bij je eigen werk (en je eigen uitleg) te stellen. Wanneer je de pabo gaat doen, en je staat voor de klas, probeer dan gericht te zijn op de vraag of de kindren begrijpen wat jij zegt. Jij snapt het wel. Het is de kunst om het uit te leggen. >>

Gepost op 12-11-2007 Om 22:35

Door: EsQuizzy

Als jij voor de klas staat, en een kind begrijpt jouw uitleg niet, dan betekent dat niet dat dat kind dom is. Het betekent alleen maar dat jouw uitleg niet duidelijk is voor dat kind. De fout ligt dan dus bij de uitlegger; niet bij degene aan wie iets uitgelegd wordt. Hmmm, zie nu dat ik nog een rectie van jou gemist heb. Mea culpa! In verkeerde volgorde, dus: Ik snap het volkomen.. Ik had dat niet gezien... Ik heb het verhaal dan ook veel te snel geschreven, en daarna niet nog een keer gelezen. Had ik dat wel gedaan, dan had ik het allang verbeterd... Volkomen mijn fout dus! Dank je wel! Dat is het hele punt wat schrijven betreft. Het schrijven is één ding, maar veel te veel schrijvers (ook hier) plaatsen verhalen, die ze niet zelf ook een paar keer grondig gelezen hebben met (als het even kan) een paar uur er tussenin, en de blanco blik van het net doen of je het verhaal van iemand anders leest. Dat helpt echt. >>

Gepost op 12-11-2007 Om 22:42

Door: EsQuizzy

>> Ik vraag me nu alleen nog even af waar dat 'Ik snap het volkomen' in jouw reactie op doelde. Wow! Dat is goed uitgelegd! Dank je wel, ik snap het volkomen... Goede leraar... Ik ben blij dat jij hier bent, want als ik naar de Pabo wil zal mijn taalgebruik toch echt wat moeten verbeteren! En dat soort commentaar helpt echt heel veel!! Dank je voor het compliment, en neem van mij aan: als jij aan je leerlingen kunt vertellen dat je zelf ook moeite met taal hebt, maar dat je het bent gaan begrijpen doordat je er de lol in zag en doordat je er de moeite voor deed... dan moet je eens kijken wat een fijne leerkracht jij kunt worden! Het is belangrijk om je in te kunnen leven in het kind. Ook in het kind dat dingen moeilijk vindt. Jij kunt, doordat je er extra moeite voor moet doen, iets heel waardevols gaan betekenen voor je leerlingen, omdat je begrijpt dat het moeilijk is... van binnenuit. >>

Gepost op 12-11-2007 Om 22:47

Door: EsQuizzy

>> (Jammer trouwens dat ik mijn vorige reactie niet kan verbeteren... Daar is nog zo'n zin waar ik niet happy mee ben...) De vele typfouten in reacties overal op deze site laten iedereen op deze site zien dat ook mensen die als 'goede schrijvers' betiteld worden, in hun ruwe, onbewerkte teksten veel fouten maken. We zijn mensen. En het geeft soms een extra grappige wending aan een conversatie onder een verhaalpost, die er niet zou zijn als we onze reacties konden verbeteren. Ik hoop dat de volgende hoofdstukken ook zo goed gaan... Ik heb het volgende hoofdstuk gelezen en ik ben onder de indruk. Maar meer zeg ik daar hier niet over, en het is laat. Zodra ik er aan toe kom, reageer ik uitgebreid op je volgende hoofdstuk.

Gepost op 12-11-2007 Om 22:53

Door: EsQuizzy

Zoals je ziet: intussen heb ik mijn belofte ingelost.

Gepost op 22-11-2007 Om 22:59

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.