 |
| ||||
|
De volgende zondag denkt David niet meer aan het gesprek dat hij met zijn zusje had willen hebben. Maandagmorgen begint school meer, de week is druk en zo komt er zelfs helemaal niets meer van. Sara vindt het niet erg, ze is wel blij dat ze zich niet hoeft te verantwoorden. Misschien had ze stiekem toch gehoopt dat hij ernaar zou vragen, als blijk van interesse, maar nu hij het niet doet wordt haar pantser sterker. Na de nacht in haar natte kleren te hebben geslapen is ze een beetje verkouden. Voorlopig blijft het daarbij, ze hoopt niet dat het erger wordt. Hoewel het uitzicht om heerlijk op bed te liggen en niets te moeten ook wel lokt! De week op school brengt zijn bezigheden met zich mee, presentaties en leerwerk. Het houdt Sara bezig maar meer ook niet. Sinds de komst van Natasja is heeft ze wel meer zin om naar school te gaan. Ze heeft nu tenminste iemand waar ze gewoon veel mee kan kletsen! Natasja is een gezellige meid en de anders zo stille Sara krijgt nu zelfs een standje omdat ze zoveel praat. De vriendschappelijke gevoelens zijn geheel wederzijds, ook Natasja vindt het fijn dat ze een vriendin heeft gevonden. Nadat ze bij Sara is geweest, heeft haar moeder erop aangedrongen dat Sara ook een keer bij hen thuis zou komen. Natasja heeft wel even geaarzeld, zou Sara niet te verlegen zijn? Maar dan als ze op een middag aan het bedaren zijn van een enorme lachbui vraagt ze het toch. “Kom je een keer bij mij langs? Dan kan je meteen mijn kamer bekijken, hij is net helemaal af!” Sara aarzelt, ze is vaak verlegen als ze mensen niet kent maar ze wil haar vriendin ook niet teleurstellen. “Ja, dat lijkt me leuk! Zullen we het een keer op een zaterdagavond doen?” Dan kan ik meteen Bert ontvluchten, denkt ze, die hoef ik niet meer te zien. Wat als hij wel vragen gaat stellen! Wat een prachtkans, en ze gaat! Hij heeft lang gepeinsd hoe hij haar pad kon leiden maar het lijkt erop dat het zal lukken. Hopelijk zal deze ontmoeting haar goed doen! Ondertussen heeft de zondagmorgen bij Rachel en Johan voor irritaties gezorgd. Thomas was zaterdagavond weer laat thuisgekomen en had dus zondagmorgen de grootste moeite zijn bed uit te komen. In het gezin Sandes is het de gewoonte, dat er gezamenlijk ontbeten wordt op zondagmorgen. De grotere kinderen douchen en wassen zich dan voor het ontbijt en de kleintjes erna. Thomas was echter weer te laat zijn bed uit en kroop dus snel ná het ontbijt de douche in. “We moeten er iets aan doen,” verzucht Johan. “Ja, anders leert hij het nooit,” antwoord Rachel, “Wij komen niet voor niets zo vroeg ons bed uit! Ma zegt er helemaal niets van, ik wil ook wel een halfuurtje langer blijven liggen!” “Nou, ma is allang blij dat Thomas het weekend thuis is!” “En dat hij zijn bed uitkomt natuurlijk.” De twee mokken nog wat maar bedenken dan een simpel maar briljant plan. De hele week genieten ze van het idee. Ondertussen geniet Sara niet meer zo van het idee dat ze naar Natasja toe moet. Ze is een beetje bang voor het onbekende. Hoe zouden haar ouders zijn? Heeft ze eigenlijk broers en zussen? Wat moet ze aan? Alles spookt door haar hoofd, terwijl ze probeert zich vast zo goed mogelijk voor te bereiden op wat ze wel en niet moet zeggen. Natasja heeft nergens last van en verheugd zich op Sara’s komst. Het wezen verheugt zich in het enthousiasme van Natasja. Ongemerkt laat ze Sara zo geen kans om af te zeggen. Dat is maar goed ook, haar onzekerheid zou er bijna voor zorgen dat deze prachtontmoeting niet door gaat. Dat is niet de bedoeling! Na de drukke schoolweek breekt dan de zaterdagavond aan. Sara heeft zich zorgvuldig voorbereid en stapt zenuwachtig op haar fiets. Natasja wilde niet veel loslaten over haar thuissituatie en dat deed de zenuwen van Sara geen goed! Gelukkig blijkt het alles mee te vallen. Natasja is erg enthousiast en ook haar ouders zijn heel aardige mensen. Ze drinken samen thee, waarna de meiden naar Natasja’s slaapkamer vertrekken. Sara is onder de indruk, Natasja heeft een mooie lichte zolderkamer. “Wat een leuke kleuren!” “Ja hè? Ik heb het zelf geverfd! Het ziet er zo lekker zonnig uit!” “Nou! Je hebt ook echt een mooie grote kamer!” Een beetje spijtig denkt Sara aan haar kamertje thuis dat ze moet delen met Rachel. Het is wel een mooie kamer, maar erg groot is hij niet. Soms lijkt het me best leuk om enig kind te zijn, denkt Sara. “Maria’s kamer beneden is nog groter, maar ik vind deze kamer mooier, hier heb ik veel ramen!” “Ik wist niet dat je nog een zus had? Heb je soms nog meer broers en zussen? Zitten ze allemaal in de kast verstopt,” plaagt Sara. “Maria is er niet, ze is naar het logeerhuis. Verder heb ik geen broers en zusjes hoor.” “Hoe oud is je zusje? Ik word wel nieuwsgierig van jou!” “Maria is zeven. Kijk, daar staat haar foto.” Als Sara naar de foto kijkt ziet ze dat het meisje er niet zo uit ziet als de meeste kinderen. “Maria heeft het syndroom van down,” zegt Natasja zacht. “Maar ze is mijn allerliefste zusje!” Sara is er een beetje stil van, dat ze niet had geweten dat Natasja een zusje had! Ze had er eens naar moeten vragen. Het meisje staat heel lief op de foto, ze lacht voluit. “Het is een leuke foto,” zegt Sara. “Het is ook vast een lief meisje.” Natasja is opgelucht. Niet iedereen reageert goed als ze over Maria vertelt. Daarom had ze maar niets tegen Sara gezegd en haar uitgenodigd nu Maria naar het logeerhuis was. “Je mag wel een keer langskomen als ze thuis is,” zegt Natasja wat verlegen, “ze vindt het vast leuk je te zien. Ik had over je verteld.” “Dat lijkt me leuk,” antwoord Sara. Gek, denkt ze, daar zie ik helemaal niet tegenop! Als Sara die avond thuiskomt, is ze erg vrolijk. Het bezoekje aan Natasja was erg leuk, hoe kon het eigenlijk ook anders. Waar had ze zich weer druk om gemaakt?! Neuriënd loopt ze de trap op. Ze heeft afgesproken dat Natasja volgende week weer bij haar langskomt. Met een glimlach op haar gezicht valt Sara in slaap. Hij is tevreden. Het ging goed, zijn plan heeft zich weer een klein stukje ontvouwd. Hopelijk zal dit contact ervoor zorgen dat Sara weer inziet dat het allemaal de moeite waard is. Sara kan nog veel leren, ook van Maria. Rachel en Johan hebben de zaterdagavond heel anders besteed, namelijk door hun plan in werking te stellen. Rachel heeft Thomas wekker drie uur vooruit gezet, en Johan heeft de warmwaterkraan dichtgedraaid. Ze zien al helemaal voor zich hoe Thomas morgenochtend veel te vroeg onder een koude douche staat! Ze zijn in ieder geval van plan er goed van te genieten. Wat Rachel en Johan niet weten, is dat Max aan Thomas gevraagd had of hij niet eens op de zolderkamer mocht slapen. De gemakszuchtige Thomas zag dat wel zitten, zo sliep hij nog dichter bij de trap en kon hij nog net iets langer zijn ogen dichthouden. Als Thomas’ wekker om 6 uur ’s morgens gaat is het de elfjarige Max die zich een hoedje schrikt. Hij wrijft de slaap uit zijn ogen en ontdekt tot zijn schrik dat het al 9 uur is! Waarom zouden pa en ma hem niet wakker gemaakt hebben? Snel klimt hij het bed uit, maar als hij op de gang staat merkt hij dat iedereen nog slaapt. Zo zijn we te laat in de kerk, denkt hij. “Pap! Het is al 9 uur, we hebben ons verslapen! Mam, wordt wakker!” Vader mompelt wat en draait zich nog eens om. Dan dringt het tot hem door wat Max zegt, 9 uur? Dan moeten ze opschieten, dat redden ze nooit. In een beweging staat hij naast zijn bed. “Wakker worden allemaal,” roept hij over de gang. “Snel naar beneden, ontbijten, aankleden enzovoort!” Dat snelt hij de douche in, om te zorgen dat hij in ieder geval klaar is en zich met de rest van de kinderen kan gaan bezig houden. Even snel douchen dan maar, denkt hij. Voor hij het weet staat hij onder de douche. Maar in plaats van warm water komt er koud water uit de kraan! Van schrikt schreeuwt hij het uit, Hij loopt naar de badkamer deur om naar de boiler te gaan kijken en ziet dan ineens een klok. “Wat, 6 uur ’s morgens?! Wat is dit voor misselijke grap!” Ook Max is inmiddels tot de conclusie gekomen dat er iets niet helemaal klopt. Rachel en Johan staan verward en bedremmeld op de gang. Ze snappen niet wat er gebeurd is, maar begrijpen wel dat hun grap is mislukt. “Iemand gaat mij dit uitleggen,” roept een razende Paul vanuit de badkamer. Zijn vrouw antwoordt hem uit haar bed: “Dat is goed schat, maar doe dat op een christelijker tijdstip!” Een kwartier later heerst er weer diepe rust in huize Sandes, vader Paul is nog maar even terug zijn bed ingegaan. Rachel en Johan wachten lijdzaam slapend af. Hun vader slaapt nu dan wel weer, maar als hij wakker wordt zullen ze nog wel een flink standje krijgen. De rust in huize Sandes duurt dan ook wederom niet lang… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Leuk! En leuk beschreven. Ik blijf nieuwsgierig naar dat wezen, maar als je met dit tempo doorschrijft dan duurt het misschien niet meer zo lang voordat ik het weet...
Ik houd wel van dergelijke grapjes in een verhaal. In het echt pakt het vaak minder leuk uit)
