 |
| ||||
|
Op zaterdagavond is het altijd rommelig. Van gezond eten komt dan vaak niet zoveel meer. Moeder Helen heeft dan ook haar jongste dochter Rachel en haar iets oudere broer Johan naar de snackbar gestuurd om patat te halen. Sara dekt ondertussen de tafel en de tweeling heeft de opdracht gekregen de rest van de kinderen te gaan roepen voor het eten. Het duurt even maar dan zit het hele gezin aan tafel. Vader begint met gebed en daarna wordt er direct aangevallen op de patat. Het is een drukte van jewelste. De kinderen hebben allemaal wat meegemaakt op hun vrije dag en dat willen ze ook allemaal vertellen. Rachel voert het hoogste woord terwijl ze vertelt over de atletiekwedstrijd die ze gewonnen heeft. Het was geen makkelijke wedstrijd en ze had maar net op het nippertje gewonnen! Bram probeert ondertussen stiekem Vlek op schoot te nemen. De tweeling vindt het een goed idee, ze besluiten maar even te helpen. Ze trekken behulpzaam ieder aan een pootje van Vlek. De arme poes weet het allemaal niet meer, maar vader heeft het al door en kan nog net voorkomen dat Vlek middenin de mayonaise belandt. Ondertussen gaat Davids mobieltje, als puber leidt hij een druk leventje en hij kan moeilijk afstand doen van zijn mobieltje zelfs onder het eten moet hij even opnemen. “Ja met David!” “David, moet dat nu, we zitten te eten!” Zijn vader kijkt hem bestraffend aan. “Ik hang al op hoor,” moppert David, “maar Bert belde of ik straks mee ga naar de film. Mag het?” Vader en moeder kijken elkaar aan. Moeder knikt. “Het is goed, maar voor half twaalf thuis! Anders zit je morgen niet fris in de kerk.” “Ik ga vanavond ook nog even weg hoor ma! Ik ben al zolang niet meer hier geweest dat het hoog tijd wordt om weer even te socializen!” Max protesteert meteen. “Dat is niet leuk, Thomas had mij belooft dat hij nog een spelletje zou spelen!” “Oh, maar daar is nog wel even tijd voor hoor, kleine boef,” antwoordt Thomas. “Dan gaan we schaken,” besluit Max, “want dat kan ik steeds beter en misschien win ik nu wel een keer van jou!” Ondertussen is iedereen uitgegeten. Vader pakt de Bijbel en besluit de maaltijd. Er wordt nog even gekibbeld over het afruimen van de tafel en iedereen maakt dat hij wegkomt! Sara loopt stilletjes naar haar kamer. Ze heeft niet deelgenomen aan het opgewekte geklets aan tafel. Ze had eigenlijk ook niet zoveel te vertellen. Anders dan haar broers en zusje heeft ze niet iets waarin ze uitblinkt. Ze heeft vanavond ook verder niets afgesproken. Alleen op haar kamer zitten is ook niet echt een idee dat haar aanlokt! Bovendien zal mams zich dan schuldig gaan voelen en allerlei vragen gaan stellen. Nee, daar heeft ze geen zin in. Ze zou natuurlijk Natasja kunnen bellen! Maar meteen bedenkt ze zich, nee die heeft vast wel wat beters te doen. Ze zucht en staart uit het raam. Het schitterende wezen kijkt bedroeft. Het leek een gezellig plaatje maar ze kon er kennelijk niet van genieten. Waarom voelt ze zich niet goed genoeg, vraagt hij zich af. Ze moet zichzelf niet met anderen vergelijken! Ze is niet zoals anderen, ze is uniek. Je bent prachtig, lijkt hij haar te willen zeggen. Heel zijn wezen verlangt er naar zich naar haar te buigen en haar te omhelzen. Kon ik het haar maar vertellen, denkt hij, ze is zo geliefd! Als Sara weer beneden komt is iedereen bezig. De een leest een boek en de ander speelt een spelletje. Het is een knus huiselijk tafereeltje. Zie je wel, denkt ze, ze hebben mij helemaal niet gemist! In een impuls pakt ze haar jas. “Ik ben even naar Natasja hoor,” roept ze naar haar moeder terwijl ze de deur uitloopt. Geen haar op haar hoofd die eraan denkt om ook werkelijk naar Natasja te gaan. Ze snuift de koele avondlucht op. Het is heerlijk rustig buiten, een prachtig moment om te bezinnen. Snel pakt ze haar fiets uit de schuur en fietst zelfverzekerd naar het bos. Even denkt ze aan de vorige keer toen David haar bezorgd achteraan fietste naar het bos. Ach, denkt ze, van hem zal ik in ieder geval geen last hebben! Er zal toch niets gebeuren… Ondertussen is ze bij het bos aangekomen. Ze zet haar fiets tegen de boom en loopt dan het pad af. Onder de bomen is het nog iets donkerder en ruikt het nog lekkerder. Het lijkt wel of hier alles nog helderder en puurder is, alsof alle gedachten nu plots duidelijker zijn. De bomen hebben geen verwachtingen, de bomen oordelen niet en voor het donker hoef je geen schijn op te houden. Sara geniet! Ze loopt een heel eind zonder dat ze concreet ergens mee bezig is. De rust doet haar goed. Een kort moment voelt ze de neiging om in het mos te gaan liggen en heerlijk te blijven in dit gevoel. Dan voelt ze een koude druppel op haar wang. Ze kijkt omhoog. De donkere wolken hebben zich samengepakt. Langzaam maar zeker dringt het tot haar door dat er een stortbui aankomt. Ontwakend kijkt ze om zich heen. Waar is ze heen gelopen? Hoe ver is ze in het bos? Verschrikt loopt ze terug, ze is nog maar een paar meter onderweg als de bui losbarst. Dat kan er ook nog wel bij, denkt ze. Het doet hem pijn. Ze is zo alleen! Kijk haar nou eens lopen, helemaal doorweekt. De hemel regent haar stille tranen… Er wacht een hemel op haar, ze hoeft maar omhoog te kijken, ze hoeft maar te vertrouwen. Haar haren plakken aan haar gezicht en haar jas is doorgeregend. Misschien zijn het niet alleen de regendruppels? Ze voelt zich triest en leeg als ze eindelijk bij haar fiets aankomt. Snel stapt ze op. Vlakbij is een bushokje, daar kan ze wel even schuilen. Als ze daar aankomt, ziet ze dat er al mensen staan, het zijn jongens. Een stemmetje in haar achterhoofd vertelt haar dat ze verder alleen is. Ze denkt aan de waarschuwingen van haar ouders, de verhalen die ze wel eens op het journaal gezien heeft. “Sara! Wat doe jij hier!” Bert en David kijken haar aan vanuit het bushokje. Ook dat nog, denkt Sara. Eigenlijk is ze wel blij om haar broer tegen te komen, maar dat Bert er ook bij moet zijn vindt ze minder leuk. David vraagt zich ondertussen af waar Sara vandaan komt. Natasja woont immers in het zelfde dorp, daarvoor hoefde ze hier niet langs te fietsen. Ze is bovendien door en door nat, ze heeft kennelijk al een aardig eindje achter de rug. “Was je onderweg naar een vriendin,” vraagt Bert ondertussen nietsvermoedend. “Zoiets. Gingen jullie alweer terug naar huis?” “Ja, die film draaide vanavond helemaal niet, Bert had niet goed gekeken,” antwoord David. Dan is het een tijd stil. Gelukkig houd het op met regenen. “We wilden eigenlijk naar Bert toe gaan, maar we brengen eerst jou wel even thuis.” David kijkt zijn zusje vastberaden aan. Sara zucht, er zit niets anders op. Eenmaal onderweg probeert Bert het gesprek gaande te houden. Hij voelt wel dat er iets aan de hand is maar wat er precies is? Hij kent Sara amper, na hun gesprek had hij haar wel een paar keer zien lopen op school maar hij had niet meer met haar gepraat. Ergens is hij best geďnteresseerd in dit meisje… Thuisgekomen stroopt Sara in de gang haar natte jas af. Ze heeft geen zin meer om de huiskamer in te gaan. “Ik ben thuis hoor,” zegt ze met haar hoofd om het hoekje van de deuropening. “Maar ik ga meteen naar bed, ik ben aardig moe!” Dan snelt ze de trap op, snel naar haar kamer om vragen van haar ouders voor te zijn. Op haar kamer aangekomen ploft ze moe op bed en valt ze eenzaam in slaap. Als David later op de avond thuis komt loopt hij langs Sara’s kamer. Hij klopt op de deur met de bedoeling nog even met haar te praten. Sara is al in slaap gevallen, haar natte kleren nog aan. Hij laat haar maar liggen, weet niet zo goed wat hij er mee aan moet. Plots staat Thomas achter hem. “Ze ligt wel weer lief te slapen hč?” Zegt hij zachtjes. David knikt. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
