 |
| ||||
|
Het is vrijdagmiddag, en dus is Bram vrij. Nu struint hij door het gemeenteplantsoen. In zijn verbeelding is het een enorm oerwoud, wat hij erg voorzichtig aan het verkennen is. Hij moet goed oppassen, er zijn vast wilde dieren, slangen, leeuwen, en natuurlijk de overbuurvrouw die hem altijd wegstuurt. Het slootje achter de bosjes is een rivier, vol krokodillen en nijlpaarden. Net als in de film die de juffrouw vanmorgen op school liet zien! Gespannen kijkt de kleine avonturier in het rond. Ziet hij daar niet een aap? Plots schrikt hij, er zit echt wat! Zou hij eens gaan kijken? De avonturier is plots weer een klein jongetje, zou hij het wel durven? Dan gaat hij er toch op af. Als het beweegt schrikt hij! Ineens hoort hij gemiauw. Het is een poes! Dát is leuk! Snel gaat Bram naar het beestje toe, nu is hij niet bang meer! Hij ziet dat de poes vast zit in de struiken. Daarom miauwde ze dus zo! Voorzichtig trekt hij het diertje los. Dankbaar geeft ze hem kopjes, ze snort zelfs. Bram vindt haar wel lief, zou ze van iemand zijn? Ze ziet er onverzorgd uit, en heeft geen halsband om. Dan is ze vast alleen, denkt Bram, ik neem haar gewoon mee! Het poesje nestelt zich in Brams armen. Zo gaan ze naar huis, maar hoe dichter ze bij huis komen, hoe meer Bram twijfelt. Van mama mag hij de poes vast niet houden! Als papa haar nou eens zag, papa is wel gek op dieren. Maar die is nog niet thuis. Dan bedenkt Bram een plan. Hij zal de poes verstoppen. Niet altijd, maar eventjes, tot papa thuis is. Maar waar kan hij het diertje laten? Op Thomas’ kamer, die is nu toch leeg! Stiekem sluipt hij het huis binnen, en hij stopt de poes in Thomas’ bed. Dan haalt hij nog een beetje water uit de badkamer, en zoekt hij nog een paar plakjes vleeswaren voor zijn beschermeling. De poes geniet en kruipt diep onder de dekens. Sara fietst naar huis, niet alleen dit keer. Natasja fietst mee, ze zit nog niet zo lang bij Sara in de klas en Sara vindt haar erg aardig. Ze kunnen gezellig kletsen, waardoor de schooldagen ineens minder lang en saai lijken. Plots herinnert Sara zich wat haar moeder vanochtend gezegd heeft, ze mochten in het vervolg op vrijdagavond allemaal één of twee vriendinnen uitnodigen. Zo hoopte haar mams dat het door de week iets rustiger zou zijn. “Heb je vanavond al wat te doen,” vraagt ze meteen. “Nee, ik ken hier nog bijna niemand,” antwoord Natasja eerlijk. “Heb je soms zin om bij mij te komen? We mochten er vanavond een gezellige avond van maken zei m’n moeder.” Natasja antwoordt erg enthousiast: “Dat lijkt me leuk!” Zo fietsen ze al kletsend verder. Ze maken alvast plannen voor vanavond. Natasja is erg verbaasd als ze hoort dat Sara zoveel broertjes en zusjes heeft! Ze wordt er wel nieuwsgierig van, zij is maar enig kind. Fijn, denkt hij, dat is wel goed voor Sara! Misschien worden het wel echte vriendinnen? Moeder Helen is momenteel niet zo gek op haar grote gezin. Ze staat in de keuken te koken als ze bedenkt dat ze vergeten is boodschappen te doen. Ze zucht, juist nu vanavond al die vrienden en vriendinnen over de vloer komen. Er zal toch echt iemand naar de supermarkt moeten. Ze loopt de kamer in, waar Max in een boek verdiept zit. “Max! Zou je alsjeblieft even naar de supermarkt willen gaan voor mij? Ik ben vergeten wat lekkers mee te nemen voor vanavond.” Verstoord kijkt Max op, hij heeft haar maar half gehoord. Bovendien heeft hij eigenlijk helemaal geen zin. Zijn boek is veel te spannend. “Kom op Max, ik heb geen tijd! Dan mag jij kiezen wat voor lekkers je mee neemt!” “Nou vooruit.” Het gaat niet van harte, maar dan trekt hij toch zijn jas aan om naar de supermarkt te gaan. Helen buigt zich ondertussen weer over de pan met zuurkool. Net nadat Max weer is teruggekomen met de boodschappen is Helen klaar met het eten. Johan komt naar beneden gerend. “Mam! Thomas belde vanmiddag om te zeggen dat hij mee zou eten. Ik was het vergeten te zeggen!” “Nou,” moppert Helen, “daar ben je wel rijkelijk laat mee. We zullen wel zien, op is op, roep nu eerst de rest maar.” Er is allang gegeten en opgeruimd als de eerste gasten komen. Rachels vriendinnen staan al om half acht op de stoep. Niet veel later zit het hele huis vol. Het is een gekakel van jewelste. Sara heeft besloten om met Natasja en de tweeling een spelletje te doen. Natasja is helemaal fan van de twee kleine jongetjes. Ze hebben haar in no time om hun kleine vingertjes gewonden. Sara geniet van het tafereeltje. Als de tweeling Natasja vraagt om hun nog even in te stoppen, is Natasja volledig veroverd. Sara blijft beneden. Al snel komt er een jongen naast haar zitten. “Ik ben Bert, jij bent vast een zusje van David.” “Dat heb je goed geraden,” antwoord Sara, “maar zo’n grote gok was dat natuurlijk ook weer niet.” De jongen schiet in de lach. “Nee, dat is waar. Je hebt volledig gelijk, net als ik overigens.” “Jij bent niet een klein beetje bijdehand hè?” Sara staat eigenlijk een beetje verbaasd van haar eigen antwoord. Ze is anders vaak zo verlegen bij mensen die ze nog niet kent. Maar deze jongen knoopte zo open een gesprek aan. “Is dat een groot mankement dan?” Zo gaat het geplaag nog een hele tijd over en weer. Dan komt Natasja weer naar beneden, en gaat Bert met David nog even weg. De rest van de avond kletsen Natasja en Sara gezellig samen, en als Sara ’s avonds in bed ligt voelt ze zich erg voldaan en vrolijk. Het was een heerlijke dag. Het leven is mooi hoor Sara, hij zou het haar zo graag willen zeggen. Hij kan alleen maar hopen dat ze het snel ontdekt. Een paar uur later maakt een afgrijselijke gil alle slapers in huize Sandes ruw wakker. Het blijft niet bij één schreeuw, er volgt een tweede, zo mogelijk nog ergere. Als Bram zijn bed uit klimt en eens gaat kijken, ziet hij Thomas op zijn kamer op een stoel staan. Zijn vader staat met een stok dreigend omhoog geheven in de deuropening. “Echt, er zit wat in m’n bed, een of ander wild beest. Ik zweer het je, het viel me hartstikke aan!” Poes, denkt Bram. Hij is de poes vergeten! Dan begint hij hard te lachen. Thomas kijkt hem verstoord aan. “Wat heb jij nou weer jochie, dacht je dat ik me aanstelde? Kom jij maar eens kijken dan.” “Graag,” antwoord Bram met pretoogjes en snel haalt hij de poes uit het bed. Dan moet Paul toch ook wel erg lachen om zijn kleine zoon. Thomas klimt beschaamd weer van de stoel. “Ik geloof dat je veilig kan slapen jongen.” “Hoe kon ik nou weten dat er iemand een beest in mijn bed zou stoppen!” “Dat kon je ook niet. Nou Bram, we praten er morgen wel over. Geef de poes nu maar hier, dan zal ik een plekje voor haar maken in de schuur. Ga jij nu maar snel slapen.” En zo verovert Vlekje de poes haar plek in huize Sandes en in het hart van al haar bewoners, hoewel Thomas steeds braaf zijn bed controleert voor hij erin stapt. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Snap jij het nog een beetje 
'k Ben er niet zó'n held in 
geloof ik...
'k Wil gráág méér horen, hoe het in 'huize Sandes' eraan toe gaat èn.., wat er gaat gebeuren!!! 
