 |
| ||||
|
Timmy liep met gemengde gevoelens met Michelle mee. Wat was ze lief voor hem. En die arm om zijn schouder... 'Mama...' dacht hij. Wat fijn om haar even te voelen. Hij moest zich inhouden om zich niet helemaal tegen Michelle aan te knuffelen. Maar toen ze met z'n drieën naar binnen liepen, leek het of Timmy ook de realiteit weer binnenliep. De vloer en de muren straalden koelte af. Weldadig, nu het zo warm was. Maar voor Timmy was het alsof een koele, kille hand al zijn warme verlangens wegveegde. "Ik kan zèlf wel lopen," zei hij ineens nukkig tegen Michelle. Ze keek hem verbaasd aan, maar zei wijselijk niets. "En wanneer kan ik die neus nou eens loslaten?!" voegde Timmy er geïrriteerd aan toe. Hij wist niet meer hoe hij zijn hand nog omhoog moest houden. En het knijpen in zijn neus deed hem zeer. "Hou nog maar even dicht," zei Michelle. "Ik zal kijken of we ergens watten hebben om in je neus te doen." Baf!! Timmy liep tegen de muur aan. "Joh, kijk uit!" zei Michelle geschrokken. "Ja, ik kan toch ook niks zien zo, als ik mijn hoofd achterover moet houden!" Timmy's humeur werd er niet beter op. "Je moet je hoofd ook niet achterover houden!" zei Rhodé. "Bij een bloedneus moet je hem juist vóórover houden." Het was heel lief bedoeld, maar op dit moment viel alles slecht bij Timmy. De herinneringen aan zijn moeder waren zo scherp naar boven gekomen, dat het pijn deed. Het lukte hem niet om het vervelende gevoel kwijt te raken. De enige manier om het niet te hoeven voelen, was zèlf vervelend zijn. "Joh, bemoei je er niet mee!" riep hij kwaad naar Rhodé. Zijn ogen stonden donker van ingehouden kwaadheid. "Nou moe...?" Rhodé trok haar wenkbrauwen omhoog. "Waarom botste je dan ook tegen me aan!" ging Timmy nog door. Rhodé diende hem verontwaardigd van repliek: "Jij botste tegen míj aan hoor!" "Nietes!" "Welles!" Timmy maaide met zijn arm richting Rhodé, maar kon haar niet raken omdat zijn andere arm voor zijn gezicht zat. Michelle greep in: "Jongens, ophouden jullie!" Ze had stomverbaasd van de een naar de ander gekeken. Wat was dit nou? "Timmy, wat is er met jóu aan de hand?" "Niets, niets, niets!!!" riep Timmy. Zijn stem klonk hoog en schril door het gebouw. Hij rukte zich los van de hand die Michelle op zijn schouder legde. Door de wilde beweging botste hij weer tegen de muur. "Stomme stomme muur!" Timmy schopte met zijn gympen tegen de muur. Met zijn ene vuist bonkte hij erop. "Au!" Zijn kleine vuistje was niet bestand tegen de harde wand. Toen brak er iets in hem. Als een klein hoopje ellende liet hij zich al snikkend tegen de muur op de grond zakken. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
