 |
| ||||
|
Ik heb net een spectaculair geweldige conferentie achter de rug, als ik drie dagen later aan mijn ontbijt zit en denk: "Wat is er van overgebleven? Wat heeft het voor effect gehad op mijn leven?" Het gevoel dat me deze dagen achtervolgt, verschilt niet veel van het 'kater-gevoel' dat je soms kunt hebben ná een hele fijne gebeurtenis. Ja, een hele fijne gebeurtenis. En dan...? Wat gebeurt er daarna? Is er iets wezenlijks veranderd of heb ik gewoon op dat moment genoten? Na mijn ontbijtje weggewerkt te hebben, begin ik er met God over te praten. Iets zit me dwars en ik weet niet wat. Ik krijg het kater-gevoel niet zomaar weg. Dat het toch drie dagen moet duren voordat ik er met mijn grootste en meest vertrouwde Vriend over praat. Tenminste voordat ik mijn hart ècht open doe... Als ik mijn hart heb uitgestort, wordt het rustiger in mij. Mijn trouwe, trouwe Vriend heeft eindeloos geduldig geluisterd. Ik voel dat Hij blij is, dat ik eindelijk ècht ben. Langzaam beginnen wat dingen op hun plek te vallen. Waar ben ik de laatste tijd mee bezig geweest? Waar heb ik me op gericht? Wat is die lege plek in mij? En waarmee heb ik geprobeerd het op te vullen? Ten diepste weet ik dat ik verlang naar meer van God. Ik wil Hem dichterbij. Meer van Hem zien. En hoe heb ik het geprobeerd op te vullen? Door het onder andere te verwachten van een spectaculaire, geweldige conferentie. Ik weet nog dat ik vóór die tijd tegen een vriendin zei: "God laat zich niet plannen. Het kan wel zijn dat Hij op een heel ander moment dichterbij komt, dan op de conferentie." Wijze woorden. En wat heb ik er onwijs weinig aan gedacht... Een dag na de conferentie was ik op bezoek bij een bevriend stel dat net een baby had gekregen. Ik mocht het een poos vasthouden en had alle tijd om het kleine mensje te bewonderen. Het neusje, de oogjes, het lieve mondje en de piepkleine vingertjes die zich om mijn duim klemden. Wat een groot wonder! Negen maanden zat het in de buik van de moeder, en nu is daar een echt nieuw mens op de aarde! Met een eigen karakter, een uiterlijk zoals niemand anders heeft en een heel eigen manier van reageren. Uniek. Als ik terugkijk naar de afgelopen dagen, is het dit hele kleine mensje dat me het meest heeft geraakt. Zonder dat het iets zei of deed. Het presteert nog niets bijzonders. Het is er gewoon. De pure eenvoud van dit kleine pasgeboren wezentje heeft me meer laten zien van God dan al het geweldige van het weekend daarvoor. Is God niet juist vaak te vinden in het kleine, simpele, nederige? Zo heeft Hij zichzelf juist laten zien aan de wereld door de Here Jezus. Ook Hij werd geboren als een kleine baby. En dàt is nou wat me raakt. Dat Hij klein wil zijn voor ons. Zo komt Hij dichtbij. De tweede naam van het pasgeboren meisje is trouwens: Manuela. Dat betekent: God is met ons. Of: God is bij ons. Toepasselijk... in het kleine is Hij dichtbij ons! Toch maar meer op de kleintjes letten... |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Je bent hierin gelukkig niet de enige!!! Fijn dat we elke dag de gelegenheid krijgen om ('opnieuw') te leren, wat Hij ons wil leren... 
Maar ik vond het wel prettig om te lezen en zoals ik al eerder reageerde, eerlijk en herkenbaar... Je houd het goed bij jezelf en wijst ons wel op het énige nodige! God is geweldig, fantastisch!!! 
Niet te begrijpen voor ons, maar wel héérlijk!
Dus qua inhoud zo te beoordelen, vind ik het heel mooi, prettig leesbaar en leerzaam voor ons allemaal! 
Nou prinses, zowel inhoudelijk als taalkundig zeg ik 'amen!'
... Heel mooi omschreven!