 |
| ||||
|
Ze zaten gezamenlijk aan het late ontbijt: de drie admins met hun bodyguards en prinses Hadassa met haar opdrachtgevers. Prinses had in eerste instantie geprotesteerd tegen deze sessie, omdat ze het gevoel had dat ze haar dekmantel nu aan teveel mensen prijs moest geven. De geheime dienst had hier echter op aangedrongen: 'De tijd begint te dringen en daarom moeten we open kaart spelen en alle informatie bundelen. Er moeten nu spijkers met koppen geslagen worden. Prinses begreep deze redenering maar hield haar aarzelingen: 'Dat snap ik wel, maar het blijft riskant. Er zijn nog geen aanwijzingen voor, maar als iemand van die vijf Nederlanders met de vijand heult, is mijn ware identiteit bij onze tegenstanders bekend. Dat is een ramp.' Het was haar contactpersoon die hierop reageerde: 'Dat zou inderdaad een ramp zijn. De tijd dringt echter en we moeten nu risico's nemen. We mogen nu niets meer over het hoofd zien. Het kleinste detail kan alles bepalend zijn. Prinses vond het allemaal niet overtuigend, er leek wel meer achter te zitten. Ze probeerde uit te vinden hoe groot de bezorgdheid voor haar veiligheid was: 'Daar heb je gelijk in. Is het dan een idee om die vijf Nederlanders na afloop in quarantaine te plaatsen? Dan kunnen ze mijn identiteit niet verraden.' Het antwoord op haar verzoek verbaasde haar enorm: 'Ik betwijfel of dat praktisch en juridisch haalbaar is. Maar we zullen de mogelijkheden onderzoeken.' Dat was een vage belofte die waarschijnlijk niet waargemaakt zou worden. Prinses wist nu zeker dat er nu dingen geheim gehouden werden voor haar. Dat was nu typisch iets voor de geheime dienst: aandringen op openheid en zelf een dubbele agenda hanteren. Wat Prinses niet wist, was dat de geheime dienst hoopte dat één van de Nederlanders een spin was. Die spion zou hen dan bij de vijand kunnen brengen. Dat was de ware reden van deze samenkomst. Prinses besloot ze zich in haar lot te schikken. Het was niet in het belang van Israël om onderling verdeeld te raken. Maar ze werd hier wel chagerijnig van en was en niet voor de volle honderd procent gemotiveerd aanwezig. Daarom bad ze in stilte: 'Help me alstublieft om te doen wat ik moet doen, want het lot van Uw volk hangt er van af.' Hierdoor lukte het in in ieder geval om geconcentreerd te blijven. Prinses was niet de enige die hier niet op haar gemak was. Toen Concept nerveus om zich heen, zag hij allemaal verbeten, serieuze gezichten. Tot nog toe had hij wel geweten dat het serieus was, maar het bleef een spannend avontuur waarvan de reikwijdte hem wat ontging. Nu besefte hij dat dit een kwestie was van leven of dood voor miljoenen mensen. Concept voelde zich erg klein worden en snapte niet precies wat hij hier deed tussen al deze professionals. Wat kon hij nu voor hen betekenen? Hij had alles al verteld, wat kon hij nog meer doen? |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||
